Αποχαιρετώντας το 2015 και υποδεχόμενοι το 2016 αναρωτιόμαστε ως στήλη: αλλάζει τελικά κάτι από χρονιά σε χρονιά; Προχωράει ο κόσμος; Προχωράει το θέατρο; Προχωράει η Θεσσαλονίκη;
Ή μόνο γυρνάμε τις σελίδες στο ημερολόγιο κι αγοράζουμε καινούριες ατζέντες;
Έτσι, λοιπόν, μας γεννήθηκε η ιδέα να ρωτήσουμε 10 ανθρώπους του θεατρικού κόσμου της πόλης μας (ανθρώπους με διαφορετικές καταβολές, οράματα, ιδέες) τι θα ήθελαν να δούνε να συμβαίνει στη θεατρική Θεσσαλονίκη το 2016. Νομίζω πως αν υπήρχε μια λέξη που θα ένωνε όλα όσα ειπώθηκαν και μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω είναι η λέξη
εξωστρέφεια.
Καλή μας εξωστρεφή χρονιά λοιπόν!
Θωμάς Βελισσάρης (ηθοποιός, σκηνοθέτης)
Σε αυτή την νέα χρονιά ελπίζω ότι το θέατρο στη Θεσσαλονίκη, που ήδη έχει μπει σε έναν δρόμο εξωστρέφειας, να συνεχίσει προς αυτήν την κατεύθυνση με περισσότερες συνεργασίες και ένωση δυνάμεων. Ελπίζω να βρουν όλοι οι καλλιτέχνες του θεάτρου της πόλης το βήμα που θα ήθελαν να έχουν για να συνεχίσουν να εκφράζονται και να εξελίσσονται, ακόμη και μέσα σε αυτές τις τρομακτικά δύσκολες συνθήκες. Θα ήθελα τέλος να δω το Κρατικό Θέατρο να στέκεται ξανά στα πόδια του.
Με τις καλύτερες ευχές σε όλους για μια χρονιά ανοιχτή στις εκπλήξεις,
Νίκος Βουδούρης (μουσικός δάσκαλος, συνθέτης, σκηνοθέτης)
Το μέλλον της θεατρικής Θεσσαλονίκης είναι συνυφασμένο με το θεατρικό μέλλον της χώρας. Ας αναλογιστούμε: Το εφικτό, το νόμιμο, το επιθυμητό και το αναγκαίο. Τέσσερεις παράμετροι που αν δεν λειτουργήσουν ταυτόχρονα στο πολιτισμικό επίπεδο του τόπου αδυνατούν να συνυπάρξουν και στο θεατρικό φάσμα της πόλης. Συμπέρασμα απαισιόδοξο πλην ρεαλιστικό: Για την ώρα αυτό που θα επιθυμούσα να δω να συμβαίνει είναι να μη χειροτερέψουν τα πράγματα. Ας κρατηθούν… τουλάχιστον επι τα αυτά.
Μαρία Γρίβα (σκηνοθέτης, εμψυχώτρια)
Εύχομαι και ελπίζω σε ευνοϊκότερες συνθήκες για όλους όσους δουλεύουμε στο ελεύθερο θέατρο. Κατεπέκταση χώρους και φορείς που να σου δίνουν την δυνατότητα να παρουσιάσεις την δουλειά σου με αξιοπρέπεια.Επίσης λιγότερο εγωκεντρισμό και μια έστω και καθυστερημένη σύνδεσή μας με την παγκόσμια θεατρική σκηνή, για να σταματήσουμε πλέον να θεωρούμε τους εαυτούς μας πρωτοπορία. Βλέπε λοιπόν περισσότερη δουλειά και λιγότερη έπαρση.
Γλυκερία Καλαϊτζή (σκηνοθέτης, λέκτορας Θεατρολογίας τμήμα Θεάτρου Α.Π.Θ.)
Η θεατρική Θεσσαλονίκη τα τελευταία χρόνια εμφανίζει έναν ιδιαίτερο δυναμισμό. Βλέπουμε πολλές καλές και ανήσυχες παραστάσεις από νέους κυρίως καλλιτέχνες, που είτε δρουν στην πόλη είτε φιλοξενούνται στις σκηνές της. Και το σημαντικότερο ξαναβλέπουμε νέους ανθρώπους να γεμίζουν τις αίθουσες. Η ευχή μου για το 2016 είναι όλοι αυτοί οι νέοι καλλιτέχνες, που ενδεχομένως και λόγω της κρίσης, μένουν πια στην πόλη, να συνεχίσουν να επιμένουν δημιουργικά, να καταφέρουν να χτίσουν μια συνέχεια και να απλώσουν ρίζες στην πόλη.
Διονύσης Καραθανάσης (ηθοποιός – σκηνοθέτης)
Θεσσαλονίκη 2016 Θέατρο στη Θεσσαλονίκη το 2016
…αυτην την πόλη την αγαπώ… δεν θα μπορούσα να ζήσω πουθενά αλλού… δεν θα μπορούσα… Έγραψε η Sarah Kane στο Crave. Θέλω να δω το θέατρο στην πόλη μου να είναι τολμηρό, να έχει φαντασία και ανθρώπους να το αγαπούν. Να παρασυρόμαστε ο ένας από το πάθος του άλλου, να συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλον . Θέλω οι φορείς της πόλης να αγαπήσουν το θέατρο και την τέχνη εν γένει. Να μας δώσουν ώθηση να δουλέψουμε με έμπνευση και όρεξη και να δώσουμε στην πόλη αυτό που θα την κάνει ξεχωριστή γιατί την αγαπάμε και μας αρέσει που ζούμε εδώ.
Μαρία Λάππα (εκπαιδεύτρια σωματικού θεάτρου)
Σκεπτόμενη την ερώτηση της Ιωάννας, αναρωτιόμουν τι μου λείπει από το θέατρο, και ότι η ερώτηση «τι θα ήθελα να δω στην θεατρική Θεσσαλονίκη το 2016», έχει να κάνει με την αναπλήρωση αυτών των παραστατικών κενών.
Έκανα λοιπόν μια λίστα και την παραθέτω:
Παραστάσεις με φρεσκάδα και γόνιμο πειραματισμό.
Παραστάσεις που δεν μυρίζουν κονιάκ και ανούσιο ρεαλισμό.
Παραστάσεις με καλοκουρδισμένα σώματα, φωνές χωρίς παλιακούς στόμφους,
σκηνική οικονομία.
Παραστάσεις που θέτουν ερωτήματα και προβληματισμό χωρίς να είναι δύσπεπτες ή ηθικοπλαστικές..
Τριαντάφυλλος Μποσταντζής (σκηνοθέτης, υποψήφιος διδάκτορας Θεατρολογίας)
Για το 2016 θα ήθελα να δω καλές παραστάσεις, και λέγοντας τούτο εννοώ παραστάσεις όπου το πάθος των δημιουργών τους θα αποκωδικοποιείται ως συγκίνηση από το κοινό τους (το duente είναι ευπρόσδεκτο αν όχι ζητούμενο). Θα επιθυμούσα επίσης περισσότερο πειραματισμό στο θέατρο, όχι όμως με τρόπο που να τρέφει τον ναπολεοντισμό των πειραματιστών, αλλά με την αγωνία να επαναφέρει στα έργα τους άλυτους ανταγωνισμούς της πραγματικότητας όπως αυτοί εγγράφονται ως ενύπαρκτα προβλήματα της μορφής τους. Με λίγα λόγια, θεατράνθρωποι, ακόμα κι αν δεν έχετε πολλά χρήματα, κάντε επιτέλους έργα με αισθητική που να μην λαϊκίζουν.
Μαρία Μυλωνά (σκηνογράφος)
Θα ήθελα ένα θέατρο που να ενσωματώνει νέα ρεύματα και νέες τεχνικές σε όλους τους τομείς που περιλαμβάνονται στη θεατρική πράξη. Ένα θέατρο συνδεδεμένο με την διεθνή καλλιτεχνική κοινότητα και όχι ένα θέατρο απομονωμένο και επαρχιακό. Ένα θέατρο που να λειτουργεί στο πλαίσιο μιας πολιτισμικής πολιτικής δημιουργώντας χώρο για τους νέους ως θεατές και ως δημιουργούς.
Γρηγόρης Παπαδόπουλος (ηθοποιός – σκηνοθέτης)
Θα ήθελα να δω οράματα με σκληρή δουλειά και διάθεση επικοινωνίας…ειλικρινείς στόχους και γενναιοδωρία….
Πηνελόπη Χριστοπούλου (συγγραφέας)
Κάθε νέα χρονιά και μια «νέα αρχή»! Ονειροπολήσεις, νέοι στόχοι, επιδιώξεις… Υπάρχει βέβαια πίκρα μέσα μας. Πικρία. Όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη, παντού. Και όχι μόνο στο χώρο μας, αλλά και σε όλους τους χώρους. Τόσα όνειρα, κόποι, στόχοι, ιδέες , προτάσεις και καμία ανταπόκριση από την πολιτεία. Πολύς ο κόπος και καμία ανταμοιβή για τους ανθρώπους του θεάτρου. Ανεργία, εκμετάλλευση … Αυτή είναι η «τραγική» αντίφαση του θεάτρου όμως! Εικόνες φωτός και σκότους. Στη Θεσσαλονίκη υπάρχει τουλάχιστον μια καθαρότητα στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων του χώρου. Και αυτό είναι από τα καλά στην πόλη μας. Είναι μικρή σχετικά η θεατρική μας οικογένεια και ευτυχώς ακόμα δεμένη και με καθαρότητα στις σχέσεις της. Νομίζω πως κάθε νέα αρχή πρέπει να στηρίζεται στην αρχή της «συγχώρεσης» στα όσα δεινά συνέβησαν, στο να λησμονήσεις τα προηγούμενα και να χτίσεις εκ νέου, διαφορετικά δε μπορείς να τα χειριστείς. Δε μπορείς να δημιουργήσεις αποτελέσματα -θα ήταν ουτοπικό να ζητούσαμε το Θέατρο ως τέχνη να πάρει ξαφνικά τη θέση που του ανήκει, μπορούμε όμως να χτίσουμε τις συνθήκες για τα έχουμε αυτά τα αποτελέσματα-. Εύχομαι λοιπόν για το 2016 η Θεατρική Θεσσαλονίκη να εξακολουθήσει να είναι μια οικογένεια με καθαρότητα στις σχέσεις της, να εμφανιστούν και άλλες «συνενώσεις» με περισσότερες ομάδες στο προσκήνιο, πολυφωνία και κοινά οράματα. Εύχομαι να υπάρξουν περισσότερες θεατρικές σκηνές για να στεγάσουν τα οράματα αυτά. Και να ξυπνήσουμε μια μέρα όπου όλοι οι θεατές της πόλης μας θα έχουν συνειδητοποιήσει τις ευεργετικές επιδράσεις του θεάτρου και θα κατακλύσουν αυτές τις αίθουσες …Α! Και κάτι τελευταίο, να μη σταματήσουμε να ονειρευόμαστε…Καλή χρονιά!
