«-Έτσι είναι οι ζωντανοί. Έχουν το βάσανο της μνήμης. Θυμούνται.
-Το μόνο που θυμάμαι, είναι πως πέθανα για να μην θυμάμαι. Τώρα δεν θυμάμαι και είμαι ευτυχισμένος». Μ. Καραγάτσης, Η Μεγάλη Χίμαιρα
Τι είναι προτιμότερο να θυμάσαι ή να ξεχνάς;
«Και δεν τολμάω να θυμηθώ χωρίς να χάσω αίμα, χωρίς να μείνω ο μισός, χωρίς ν' αλλάξω δέρμα».
Αν μπορούσες να κρατήσεις μόνο μια ανάμνηση, ποια θα ήταν;
«Η μνήμη είναι τόσο επιλεκτική… Το ωραίο όταν καταγράφεις τα πράγματα είναι πως συνειδητοποιείς ότι ετούτη η ζωή κάνει κύκλους: Όλα έρχονται και ξανάρχονται. Το πρόβλημα είναι πως η μνήμη μας είναι περιορισμένη και ξεχασιάρα. Στην πραγματικότητα θα σε συναρπάσει να δεις πώς τα βάσανά σου ή οι χαρές σου επαναλαμβάνονται, και σε ένα ιστορικό ζωής βρίσκεις λύσεις σε όλα». Αλμπέρτ Εσπινόσα, Κίτρινος Κόσμος
Ανάμνηση ανέμελων, γεμάτων ζωή, παιδικών και εφηβικών χρόνων, κυρίως κατά τη διάρκεια του θέρους. Αράζαμε με την παρέα έξω στο δρόμο, στη γειτονιά των εξοχικών μας σπιτιών, και καθόμασταν, χύμα κάτω στο πεζοδρόμιο, μ' ένα παγωτό, ένα αναψυκτικό και ένα τσιγάρο στο χέρι. Το ξενυχτούσαμε ως αργά και χαζεύαμε τους αστερισμούς. (Ακόμα δεν έχω καταφέρει να ξεχωρίσω ποιο είναι τι.)
«Και οι αναμνήσεις που κρύβω βαθιά, δεν ξέρω αν είναι κάτι που έχω ή κάτι που έχασα πια. Ό, τι θυμάσαι λένε μέσα σου ζει, ζει και τρυπάει σαν βελόνα πικρή…»
Ψηνόμασταν κάθε μέρα στην παραλία κάτω απ' τον ήλιο, χωρίς καπέλο (πάντα το είχα παράπονο που στα δικά μου τα μαλλιά δε χωρούσε καπέλο) και αντηλιακό. Αλλά ποιος νοιαζόταν; Τότε ακόμα, πριν το καταστρέψουμε, και το περιβάλλον ήταν με το μέρος μας και ενεργοποιούσε τα προστατευτικά του φίλτρα.
Ρε φίλε, ωραία χρόνια. Τόσο μακρινές αυτές οι μνήμες, όσο και κοντινές. Δεν έχουν ξεθωριάσει. Όπως και κάποια πρόσωπα. Και είναι και η ανάμνηση αυτής της απουσίας τους που μου λείπει πιο πολύ. Είναι αυτή που μου στοιχίζει και με στοιχειώνει.
«αυτοί που φύγανε να με καλούν σε πάρτυ κι αυτοί που ζούνε να μου λείπουν πιο πολύ».
«Μην εξαρτάσαι από κανέναν και τίποτα. Από εμπειρία ή ανάμνηση. Η εξάρτηση από το παρελθόν, όσο ευχάριστη και αν είναι, το μόνο που κάνει είναι να κομματιάζει το παρόν». Νίκος Καζαντζάκης
«Ξεχνάω δε σημαίνει διαγράφω τα πάντα από τη μνήμη μου. Ξεχνάω σημαίνει, θυμάμαι χωρίς να πονάω». Μενέλαος Λουντέμης
«Έχω χιλιάδες θύμησες μαζεμένες, βαλμένες όλες στις ανηφόρες της μνήμης μου. Και κάθε βράδυ κάνω προσευχές μη τυχόν κατρακυλήσουν και με βυθίσουνε». Χρήστος Μαθιουδάκης
Αναμνήσεις: Σαν τις παλιές φωτογραφίες που κοιτάμε ξεφυλλίζοντας ένα άλμπουμ. Είναι στιγμές παγωμένες στο χρόνο και μας θυμίζουν όσα ήμασταν, όσα ζήσαμε, όσα δεν μπορούμε να έχουμε πια. Όπως ,ίσως, να έλεγε και κάποιος φωτογράφος, πρέπει κάποια στιγμή να βγεις εκεί έξω, να αναζητήσεις καινούργια ερεθίσματα και να βγάλεις ολοκαίνουργιες φωτογραφίες.
«Πρέπει να θυμόμαστε την ιστορία των άλλων, για να μπορέσουμε να καταλάβουμε και τη δική μας. Και του καθενός μας ξεχωριστά και ολωνών μας, σαν λαού. Ναι, πρέπει να θυμόμαστε». Ευγενία Φακίνου, Το τρένο των νεφών
«Υπόσχεσαι στ' αλήθεια να μη με ξεχάσεις ποτέ;» ρώτησε σχεδόν ψιθυριστά. «Δε θα το κάνω ποτέ», αποκρίθηκα. «Δε θα μπορούσα ποτέ να σε ξεχάσω». Χαρούκι Μουρακάμι, Το Νορβηγικό Δάσος
Και κάπως έτσι μου έρχεται και το soundtrack της ταινίας «Η Νοσταλγός» (νόστος και άλγος, ο πόνος που δημιουργείται από την ανικανοποίητη λαχτάρα του γυρισμού).
«Είναι κάτι στιγμές, τρυφερές και λεπτές, σαν κλωστές τυλιγμένες σ' αδράχτι…»
«ας πάμε τώρα να εξαγνιστούμε μες στη λησμονιά» Τάσος Λειβαδίτης
