δελτία τύπου παντός καιρού
Βρεθήκαμε μαζί με δύο φίλους στην Κοζάνη, στο διατηρητέο τριήμερο της ‘’ακάθαρτης’’ Δευτέρας, της Δευτέρας χωρίς κάθαρση δηλαδή. Χιλιάδες νέοι και λιγότερο νέοι στους δρόμους με μάσκες, αμφιέσεις, τσίκνα και κλαρίνα, με ορχήστρες χάλκινων με αγέλαστα πρόσωπα, να περπατούν πάνω κάτω σε δρόμους παλιούς που αγάπησα και μίσησα τόσες φορές. Να περπατούν και να μην καταλαβαίνεις αν απλά κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ή αν κάνουν την πλάκα της κουφόβρασης και της ψύχραιμης υπομονής που σπάει νεύρα. Και πολλά άρματα, από κάθε συνοικία σε μια βουβή από γέλια και χειροκροτήματα παρέλαση μπροστά από αυτούς που παριστάνουν τους επισήμους για πόσο ακόμα, άγνωστο. Και που κι αυτοί κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, ή δεν καταλαβαίνουν πραγματικά -αυτοί είναι και οι πιο επικίνδυνοι, εκτός αν έχουν οφσόρ λεφτά στα νησιά Καϋμάν, ή κρυμμένη μια Καγιέν σε αποθήκη του βλαχομπαρόκ σαλέ τους, έτοιμη για απόδραση μέσω της Εγνατίας οδού στην πραγματική Ευρώπη κι από εκεί στις χώρες του Μπρικς και από εκεί στο διάστημα. Μόνον ο πάπας, -ο προηγούμενος- φαίνεται να έχει καταλάβει ότι αυτό το οικουμενικό μπέρδεμα δεν σώζεται με τίποτα και παραιτήθηκε προσευχόμενος για τη σωτηρία της ψυχής των άλλων, των πολλών που δεν έχουν που την κεφαλήν κλίναι. Και σιγοψιθυρίζοντας το ντοντ κράι φορ μι Αρζεντίνα την έκανε με πλάγια πηδηματάκια υπέρ της καθολικής μη-αγαμίας των καθολικών. Και εγένετο της Αργεντινής. Φαίνεται πως ενώ από τα πράγματα έχει ξεπεραστεί ο βαθμός μηδέν της κρίσης και βαδίζουμε ακυβέρνητοι ως υπερωκεάνιον που δεν τραγουδάει αλλά πλέ…χει…την ίδια στιγμή το λεγόμενο κοινο-βούλιο δεν κατορθώνει να λύσει πολύ απλά θέματα όπως την «άμεση απόλυση τριών –τεσσάρων καταδικασμένων για δολοφονίες, απάτες εκατομμυρίων και των λεγόμενων ‘’επιόρκων’’, που δεν παίρνω όρκο αλλά ανάθεμα με αν τους ξέρουν αυτοί που τους διόρισαν και τους καλύπτουν επί τόσα χρόνια. Και την ίδια στιγμή, οι ’’γνωστοί-άγνωστοι’’ με κουκούλες και καλάσνικοφ, υποστηρίζουν θεσμικά την άμεση δημοκρατία και το περιβάλλον καίγοντας λάστιχα σε χωράφια με φουλ φυτοφάρμακα, και ρίχνοντας ληγμένα δακρυγόνα σε αυλές σχολείων, όπου λιποθυμούν μαθητές από λάθος, από ιδεολογική σύγχυση, ή από υπέρβαση καθήκοντος άγνωστο οπότε εδώ επανέρχεται η επωδός εν είδει σάουντρακ ντοντ κράι φορ μι Αρζεντίνα. Όπως καταλαβαίνει και ο πλέον ανυποψίαστος αναγνώστης –ΚΙ ΕΓΩ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟΥΣ, που βαδίζουν ανυποψίαστοι προς την ιδιοποίηση αυτής της εξουσίας, χωρίς να φαντάζονται τι τους περιμένει όπως καταλαβαίνει λοιπόν και η πλέον ανυποψίαστη αναγνώστρια, είναι σχεδόν αδύνατον εδώ που φτάσαμε να γιορτάσουμε καρνάβαλο, να γελάσουμε να χαρούμε. Η ΙΔΙΑ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΧΕΙ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ ΤΟΝ ΚΑΡΝΑΒΑΛΟ, την πλάκα, τη σάτιρα, την ειρωνεία… και αρκεί η απλή αναπαράσταση της για να ανάψει η θρυαλλίδα. Ένα τεράστιο τρανταχτό γέλιο, ένα συλλογικό γέλιο, όσοι θυμάστε ακόμα τον Μίλαν Κούντερα με καταλαβαίνετε , θα μας σώσει ξαφνικά. Και θα ναι πρωί του Αυγούστου. Φτάνει πια αυτή η ‘’πραγματικότητα’’ της απόλυτης αδυναμίας αντιμετώπισης του πιο μικρού προβλήματος της υπερχρεωμένης πατρίδας, που σφαδάζει, αλλά δεν μπορεί να απολύσει ούτε έναν καταδικασμένο επίορκο. Χρειάζεται πίστη αλλά φτάνει πια δεν έχει θέση η γη ολόκληρη για την τελευταία χώρα του υπαρκτού καρναβάλου…
