δελτία τύπου παντός καιρού
Δεν είναι εύκολο να περιγράψει κανείς ψύχραιμα κι αντικειμενικά την κατάσταση της πόλης μας στο κέντρο της. Είναι Μάρτης του ΄13 της νέας χιλιετίας της πόλης μας, βρισκόμαστε επιτόπου, και μια βόλτα στη συννεφιασμένη Τσιμισκή, τη λεηλατημένη Μητροπόλεως και την σκαμμένη Εγνατία, μαζί και την υγρή και έρημη παραλία φτάνει για να βγάλει κανείς σιωπηλά, μέσα του διάφορα συμπεράσματα, αυστηρά προσωπικά… υποκειμενικά και αντικρουόμενα…
Το μόνο σίγουρο είναι ότι μια εκκωφαντική σιωπή απλώνεται σιγά-σιγά σαν κηλίδα στο δημόσιο χώρο, τα κλαδεμένα δέντρα των δρόμων και τα ακίνητα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, πολλά χωρίς βενζίνη, πινακίδες ή φορτισμένη μπαταρία… χωρίς ασφάλεια πολλά…
Μια σιωπή εκκωφαντική, που μας κάνει να σκεφτούμε τι συμβαίνει, σιωπή έγκυος, γκαστρωμένη… αυτό όμως δεν είναι ψύχραιμη κι αντικειμενική περιγραφή, αρχίζει να έχει… άποψη.
Ακούει κανείς… διαβάζει κανείς… σκέφτομαι τα ίδια λόγια του ποιητή, ξέρουμε πολύ καλά από την εποχή του Τζων Κέιτζ και του Σουζούκι, από την εποχή του νεκρομαντείου της Αχερουσίας ότι δεν υπάρχει, δεν μπορεί να υπάρξει απόλυτη σιωπή, ξέρουμε όμως ταυτόχρονα ότι ζούμε «ανεπανάληπτες ιστορικές στιγμές…» και ότι όπου να ναι –που θα πάει- θα τελειώσει αυτό το βασανιστήριο, κρατάει πολύ… πάρα πολύ ήδη… σσσστ… κάτι ακούστηκε, η μήπως ήταν ιδέα μου…
Σκέφτομαι μέσα μου περπατώντας στους δρόμους της πόλης -δρόμοι παλιοί…που αγάπησα…-ότι χρειάστηκαν είκοσι χρόνια για να καταλάβει η πόλη αυτή, η πόλη μας, ότι ο πρώτος πολίτης της βρίσκεται με ισόβια στη φυλακή, με απόφαση δικαστηρίου. Ότι ο πρώτος Θεσσαλονικάρχης βρίσκεται στον Κορυδαλλό, στη φυλακή εδώ και μήνες και ότι ο πρώτος περιφερειάρχης επίσης εξέπεσε του αξιώματος του για αδικήματα και σκέφτομαι ότι όλοι αυτοί εκλέχτηκαν δημοκρατικά, από την τεράστια πλειοψηφία του πληθυσμού…
Σκέφτομαι μέσα μου περπατώντας στους δρόμους της πόλης μας ότι την Κυριακή έγινε η πρώτη νέου τύπου σιωπηλή και αξιοπρεπέστατη διαμαρτυρία στην Αγία Σοφιά, για τους φοιτητές που έχασαν τη ζωή τους στη Λάρισα για λίγο πετρέλαιο, με κεριά, σιωπή και αξιοπρέπεια…
Ακόμα τούτη η άνοιξη, ραγιάδες, ραγιάδες… έγραφα στο προηγούμενο σημείωμα και σκέφτομαι ότι μια σιωπή, μια εκκωφαντική σιωπή θα τους φάει… Ας μη βιαζόμαστε όμως… είναι μόλις Μάρτης του ΄13 της νέας χιλιετίας της πόλης μας, πολύ νωρίς δηλαδή …θέλει ακόμα 87 έτη ο αιώνας αυτός… βρισκόμαστε επιτόπου, σε μια βόλτα .
Ας ετοιμαζόμαστε – σιωπηλά κα με αξιοπρέπεια- για την επόμενη στιγμή της μεγάλης σιωπής… Θα ναι έκρηξη, χαμός, πλήρης κατάρρευση, ξαφνική λιακάδα, σχέδιο Μάρσαλ, αηδία, ή κάτι άλλο που δεν μπορούμε να φανταστούμε, αλλά όλοι μαζί θα εκπονήσουμε, θα εφεύρουμε… από κοινού… ποιος ξέρει;
Ακούει κανείς… διαβάζει κανείς…;
