δελτία τύπου παντός καιρού
η φράση αυτή ταιριάζει σε ένα παιχνίδι πόκας, όπου όλα τα λεφτά είναι μαζεμένα στο κέντρο του τραπεζιού και κάποιοι -σωστά ή λάθος- νομίζουν ότι ήρθε η ώρα να χρησιμοποιήσουν τα ατού τους για να κερδίσουν μια παρτίδα, μικρή ή μεγάλη, τελευταία ή ενδιάμεση… Λεφτά υπάρχουν, ή μήπως δεν υπάρχουν …
Μπορεί όμως να έχει και μια άλλη, εντελώς διαφορετική σημασία, να αποκτήσει ένα εντελώς διαφορετικό νόημα αυτή η φράση…
Όπως αυτό που εννοούσε ο φίλος μου ο Σάκης, παίζοντας όρθιος δίπλα στο περίφημο πιάνο της Συγγρού με ελαφρύ χαμόγελο, ενώ ψάχναμε να συμπληρώσουμε το μηνιαίο μίσθωμα του χώρου… τώρα πια, παίζουμε τα ρέστα μας, Γιάννη μου… και ανέπτυσσε παράλληλα τη θεωρία για μικρότερα πατήματα στις νότες και τη ζωή μας, όχι τη ζωή των άλλων, για μικρότερο «ρίχτι» και μεγαλύτερο «πάτημα» στις νότες και στις ζωές μας…
Διαβάζει κανείς…αυτό είναι ένα ερώτημα της εποχής μας σημαντικό, αντίστοιχο του στίχου …’’ακούει κανείς’’ του ποιητή που έλεγε πριν χρόνια πως είναι νωρίς πολύ νωρίς… Μερικές φορές αναρωτιέμαι τι γίνεται με τον γραπτό λόγο, το διάβασμα και τα βιβλία, μήπως δηλαδή αντί για νωρίς είναι πολύ αργά πια και μήπως θα ‘πρεπε να ξαναβρούμε κάποιες άκρες από την αρχή… μαζί με το χαρτί και το μολύβι, μαζί με την προφορική επικοινωνία , μαζί με …
ζητείται ελπίς… αυτό είναι, εκτός από τον γνωστό τίτλο του Σαμαράκη, και το ζητούμενο της εποχής μας, ζητούμενο έντονο, πιεστικό, σχεδόν σπαρακτικό, ανεξάρτητα από το αν υπάρχει ελπίδα ανεύρεσης μέσω του ελληνικού ερυθρού Σταυρού, όπως παλιά, μέσω των συσσιτίων της Αρχιεπισκοπής, ή των «όλοι μαζί μπορούμε» του ΣΚΑΙ.
Διαβάζω ότι ο ΔΗΜΟΣ μας αυτή τη βδομάδα ξεκινάει στο κέντρο της Ιπποδρομίου μια σειρά ομιλιών ψυχολόγων της πόλης με αυτό το θέμα της «ψυχικής ανθεκτικότητας σε καιρό κρίσης», αναζητώντας ελπίδα χωρίς εγγύηση ότι όλοι θα τη βρουν, ή ότι καν υπάρχει…
Όμως, δεν έχουμε να χάσουμε και τίποτα παραπάνω, τωρα πια, εδώ που φτάσαμε στο δεκατρία της νέας χιλιετίας, λίγο πριν το πουθενά και το τίποτα…
Αξίζει να δοκιμάσουμε, δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα, η ίδια η αναζήτηση είναι μια όμορφη πράξη –που ξέρετε άλλωστε…- η ίδια η δημιουργία είναι το σημαντικό, η σημασία, το νόημα, το ζητούμενο… και αυτό νομίζω ότι εννοούσε ο Σάκης καθώς κάθισε στο περίφημο πιάνο ΜΠΕΡΝΤΟΥΞ και δοκίμαζε τα λόγια και τις νότες από τα καινούργια του τραγούδια της ΛΟΥΛΟΥ, παίζοντας μέσα και έξω από το πιάνο του και δοκιμάζοντας ήχους, βήματα και σιωπές…Ναι, αυτό εννοούσε…
…τώρα πια, παίζουμε τα ρέστα μας…
