δελτία τύπου παντός καιρού
Νάμαστε λοιπόν πάλι εδώ επιτόπου, Σεπτέμβρη του 12 στη Θεσσαλονίκη ‘’μας’’ ,δεν ξέρω πια αν πρέπει αυτό το μας’’ να το πω…
Είχαμε υποσχεθεί να επανέλθουμε το Σεπτέμβρη, όπως τα παλιά σινεμά…’’δριμύτεροι και μαυρισμένοι’’…με την Παναγιά του νησιού να μας έχει φωτίσει στην αναγέννηση εαυτών και αλλήλων…πήγαμε στο νησί για λίγο, είδαμε τα παιδιά μας να επιβιώνουν στο εξωτερικό, είδαμε μέρη αγαπημένα παλιά και βουτήξαμε δύο τρεις φορές, ελπίσαμε πως κάπου τελειώνει αυτό το ανελέητο σφυροκόπημα που βιώνουμε τώρα πέντε χρόνια με απώλειες, καταρρεύσεις, καταστροφές και μια απίστευτη παρακμή που τέλος δεν έχει…
Ελπίσαμε πως κάπου τελειώνει αυτό το άθλιο λίπος των βολεμένων, των διεφθαρμένων, των αδίστακτων, των λαμογιών, των …
Όμως δεν είναι έτσι…οι συντεχνίες, τα στενά συμφέροντα ,οι ιδιοτέλειες, η κουτοπονηριά ζουν και βασιλεύουν πάνω στην έρημη χώρα , πάνω στην έρημη πόλη μας ιδιαίτερα…
Τα καλά, τα όμορφα πράγματα υποχωρούν, φεύγουν, μειώνονται, λιγοστεύουν και κάποτε καταρρέουν.
Τα κακά ,τα άσχημα πράγματα επιμένουν πεισματικά, γαντζώνονται, μακροημερεύουν ατιμώρητα, δεν αφήνουν το δίκιο, την ομορφιά, το καινούργιο να ανθίσει…
Το ξέρω δεν μπορεί να κρατήσει πολύ αυτό το σκηνικό …κάποιοι κάποτε θα βάλουν ένα τέρμα, δεν μπορεί ο φασισμός και η αδικία και η τρέλα να έχουν το πάνω χέρι, δεν γίνεται να πάρουν όλη την κοινωνία στο λαιμό τους…
Νάμαστε λοιπόν πάλι εδώ επιτόπου, Σεπτέμβρη του 12, παρά λίγο να πω …’’Δεκέμβρη του 44…σε μια μοτοσικλέτα του ΕΛΑΣ’’…και για φανταστείτε, τότε με κατοχή και Γερμανούς…70 χρόνια πριν…παρά λίγο να πω …Δεκέμβρη του 67 , 45 χρόνια πριν…και τότε τι ελπίδες είχαν οι τότε νέοι ότι έξι επτά χρόνια μετά θα τελειώσουν ο άθλιος πόλεμος, η άθλια χούντα…
Έτσι γίνεται πάντα, η αθλιότητα δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα, η ελπίδα ξανασκάει μύτη μόλις βρει ευκαιρία…αλλά καλό δεν είναι να κάνουμε κι εμείς κάτι γι αυτό? Ώστε η χαρά και το χαμόγελο να μας βρουν επαρκώς προετοιμασμένους να τα χαρούμε…Γιατί έχουμε κι εμείς δικαίωμα στη χαρά και πιο πολύ οι νεώτεροι σήμερα…
Τουλάχιστον ας σκεφτούμε μαζί, ας ανταλλάξουμε δυο λόγια αλληλεγγύης, ας περάσουμε από τον πανικό στην συλλογικότητα, μακριά από το αγριεμένο και παραπλανημένο πλήθος…Ας θυμηθούμε τον Ηράκλειτο …’’εδιζησάμην εμεαυτόν’’
Και ότι αυτό σημαίνει…ας κάνουμε και κάτι καλό…καλή μας νέα περίοδο…καλή χρονιά όπως έλεγαν οι βυζαντινοί…αγαπημένοι φίλοι κι αγαπημένες φίλες του ΕΞΩΣΤΗ μας…
