Ήδη το
κακό έχει γίνει- εκτός πλάνου- στο
''Κολοσσαίον'' της Ρώμης, το λιοντάρι
ήταν πολύ έξυπνο και ο μονομάχος μας
βαριά τραυματισμένος στα αποδυτήρια…
λίγο πριν ξεψυχίσει, έτοιμος να φύγει,
φρη- του-γκόου, και μάλιστα χωρίς μονάδες
στο κινητό του! Τον παρηγορούν, του
κλείνουν τα μάτια, δίνουν τελευταίο
ασπασμό και να, ξαφνικά, η τελευταία του
ευκαιρία… θέλει να μιλήσει ελεύθερα
χωρίς περιορισμούς… να πει κάτι
σημαντικό, να μας μεταδώσει κάποιο
μήνυμα.
Όλοι
κρέμονται από τα χείλη του, κι αυτός
συνεχίζει να μιλάει, δε λέει να το βάλει
κάτω, κάτι θέλει να μας πει, κάτι σημαντικό,
έχει άλλωστε όλη την άνεση, εκατό λεπτά
χρόνου ομιλίας δεν είναι ευκαταφρόνητα.
Πρόκειται
για μια εξαιρετική κινηματογραφική
ιδέα, με πολλά υπονοούμενα και μηνύματα
SMS, που
μας βγάζει κι από τη δύσκολη θέση να
βρούμε μια σύγχρονη, επίκαιρη ιστορία,
εν όψει των επερχόμενων Χριστουγέννων,
ιστορία αντίστοιχη με ''το κορίτσι με
τα σπίρτα'' ή άλλα δακρύβρεχτα κείμενα
του περασμένου αιώνα.
Μπήκαμε
στον Δεκέμβρη, οι μέρες θα συνεχίσουν
να μικραίνουν… λίγες μόνο μένουν ως τη
χειμερινή ελαχίστη, που παραδοσιακά
λέγεται Χριστούγεννα, αλλά, επειδή η
στήλη αυτή είναι μούλτι- κούλτι, θα
μπορούσαν να λέγονται και οτιδήποτε
άλλο καλό γεννιέται, ή πάει να γεννηθεί…
εν τω μέσω της νυκτός.
Ορισμένοι
μάλιστα κριτικοί κινηματογράφου
υποστηρίζουν ότι ο μονομάχος, παρότι
βαριά τραυματισμένος από το έξυπνο
λιοντάρι, θα επιζήσει τελικά στέλνοντας
SMS κατά
σειρά στον ΙΠΠΟΚΡΑΤΗ για τις πληγές
του, στον ΣΟΥΝ ΤΖΟΥ και τον ΘΟΥΚΙΔΙΔΗ
για τη στρατηγική του και στον ΣΠΑΡΤΑΚΟ
για την ολοκλήρωση της ανάστασής του,
γκρεμίζοντας το φαύλο καθεστώς των
θηριομαχιών και των βάρβαρων ρωμαΪκών
εθίμων… φτάνει πια, τόσα χρόνια μιζέρια
και καταχνιά.
Περιμένοντας,
λοιπόν, τα επόμενα επεισόδια του φρη
του γκόου, δε θα κάτσουμε με σταυρωμένα
χέρια, να περιμένουμε τον αργό θάνατο
του Κολοσσαίου, κάτι καλό θα σκεφτούμε
και θα συν- διαμορφώσουμε… Ήδη
πληροφορούμαι αρμοδίως ότι στήνονται
πανελλαδικά τουλάχιστον 58 ''φάτνες'' σε
τουλάχιστον 58 πόλεις της βαριά πληγωμένης
πατρίδας, όπου καλό είναι ο καθείς και
η καθεμία αυτοβούλως να συμβάλλει
σύμφωνα με τις δυνάμεις του και το
περίσσευμα θετικής σκέψης και δράσης…
Αποκλείονται δηλαδή τα δύο άκρα, όπως
κραυγές ''βοήθεια'' στα κάγκελα της Αγίας
Παρασκευής, κραυγές ''εγέρθητος'' και
Πρυτάνεις των Παρισίων ''Ιουλιανός ο
Παραβάτης''.
Ελπίζω
να έχει γίνει αντιληπτό το ζήτημα, ώστε
όσοι ενδιαφέρονται αυτοβούλως να
''κάνουν παιχνίδι'' και να μην χρειαστεί
να κλείσω το σύντομο αυτό σημείωμα με
εικόνες του μεγάλου μας Παπαδιαμάντη,
όπου το χιόνι σκεπάζει το τέλος μιας
ιστορίας, καθαρτήριο, προετοιμάζοντας
το χώμα και το χορτάρι με τα καινούργια
νερά του νέου χρόνου να φυτρώνουν, να
ετοιμάζονται να ανθίσουν… Έχουμε εκατό
ολόκληρα λεπτά, φρη του γκόου μπροστά
μας…
