Μέρες τώρα σκέφτομαι– μέρες που 'ναι- … να γράψω κάτι
ζεστό, συγκινητικό και με νόημα, για να συγκινήσω εαυτόν και αλλήλους, για να
σκάσουμε διάολε κι ένα κάποιο χαμόγελο, ώστε να μη μείνουμε στο τίποτα, ούτε
στο ''ντιπ καν τίπτα…'' που έλεγε ένας φίλος… χαμένοι στη μετάφραση, χαμένοι
γενικώς… Πέρσι τέτοιον καιρό… πρόπερσι τέτοιον καιρό… για να μην πω πριν
τρία χρόνια… βαδίζαμε αμέριμνοι κι ανυποψίαστοι σε εκδρομές στην Ευρώπη ή
αλλού, με αεροπλάνα και βαπόρια, με χιόνια και ξενοδοχεία ακριβά, με
αυτοκινητόδρομους με ωραία αυτοκίνητα, με ακριβά ποτά και τρόφιμα σε ακριβά
ρεβεγιόν και στολισμένα σπίτια με
πετρέλαιο και ρεύμα, και όλα του κόσμου τα καλά, και φίλους και τα παιδιά μας
που ήταν είτε εδώ, είτε έρχονταν από έξω για λίγες μέρες, να τα δούμε και να
μας δουν… τέλεια όλα αυτά και όμορφα και ζηλευτά… πλην όμως ακουμπούσαν όλα
σε μια τεράστια αυταπάτη, ένα τεράστιο χρέος, ένα τεράστιο μπαλόνι γιορτινό,
μια φούσκα όμορφη που… έσκασε στα χέρια μας, ενώ εμείς ανακαλύπταμε ξανά τον
Παπαδιαμάντη και χαιρόμασταν γα τη δική μας φτώχεια που ήταν πια πολύ πίσω
μακριά, έτσι νομίζαμε… οι ανόητοι… κι έτσι ήταν, δεν βλέπαμε τη νέα φτώχεια
που ερχόταν καλπάζοντας…
Αν είναι να μάθουμε κάτι από όλη αυτή την καταστροφή, είναι
να μην υποτιμάμε το τίποτα, την καταστροφή, την πτώση χωρίς δίχτυ ασφαλείας,
χωρίς επιστροφή. Χρειάζονται όλα αυτά, χρειάζονται για να ξεκινήσουμε πάλι, να
η χρησιμότητα του τίποτα, να πέφτεις οκτώ φορές και να ανασηκώνεσαι την ένατη,
εννιά- όγδοα, όπως στο ζεϊμπέκικο και άλλους χορούς της ζωής.
Σαν κάποτε στα δίχτυα του πιαστείς, κανείς δε θα μπορέσει να
σε σώσει, μονάχος βρες την άκρη της κλωστής κι αν είσαι τυχερός ξεκίνα πάλι… Διαβάστε
το πεζά, ήσυχα και σιγά- σιγά με τόνους κι νότες και ρεφραίν… και ύστερα ας προστεθεί
ένα όργανο και ένας ρυθμός και ένα τραγούδι… όχι μινόρε, ματζόρε στην
πορεία… Σιγά- σιγά, σταδιακά, θα θυμηθούμε πάλι να τραγουδάμε, να διαβάζουμε,
να μιλάμε και να γράφουμε… που πάνε να μας κάνουν να τα ξεχάσουμε όλα αυτά τα
ουσιώδη εν ανεπαρκεία… με τα ες- εμ- ες, τα άι-φον, τα άι- παντ, τα άι- τιουνς,
και τα άι-σιχτίρ τους…
Αν είναι κάτι να γεννηθεί τώρα, στα 2013, λίγες μέρες πριν από
τη μεγαλύτερη νύχτα και τη μικρότερη μέρα του χρόνου, αυτό είναι η ελπίδα του
εννιά, στα εννιά όγδοα, η ελπίδα ότι μπορούμε στηριγμένοι στα δικά μας χέρια
και στις δικές μας δυνάμεις… να γίνουμε καλύτεροι από το τίποτα πάλι… η
ελπίδα του εννιά, η ελπίδα των 58, η ελπίδα του νέου διαφορετικού υποκειμένου
στο ξεφτιλισμένο πολιτικό σύστημα…
Ας μην υποτιμάμε το τίποτα. Είναι το αναγκαίο βήμα και
στάδιο αυτογνωσίας, καλά που φτάσαμε έως εδώ και όχι στα βράχια τσακισμένοι… Τώρα
πια μπροστά μας είναι μόνον η γέννηση του καινούργιου, επιτέλους μόνον αυτό… λίγο
το 'χετε;
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, λοιπόν, ή όπως αλλιώς θα λέγεται το νέο
που γεννιέται… ΕΛΙΑ… ΠΕΝΗΝΤΑΟΚΤΩ… ΚΟΥΚΟΥΤΣΙ… ΣΥΝΝΕΦΟ ΜΕ ΠΑΝΤΑΛΟΝΙΑ… ή
Ο ΣΩΖΩΝ ΕΑΥΤΟΝ ΣΩΘΗΤΩ… ή ΕΝΝΙΑ ΟΓΔΟΑ…
-το κείμενο περιέχει πολιτική διαφήμιση…-
