Με τα
πόδια περπατώντας στην ενδοχώρα του μικρού νησιού, χωρίς βενζίνη και χωρίς
αναισθητικό. Του νησιού εκείνου που πριν τρία χρόνια, στην αρχή της καταιγίδας,
προσπαθούσαμε να περιγράψουμε ως νήσος τις εστίν με το εκκλησάκι της
Αναγεννήτρας. Περπατώντας ανατολικά με πολλά ζικ-ζακ άνω-κάτω, με πισωγυρίσματα
και παλινωδίες, δίπλα σε ανθισμένα μπούζια, μαργαρίτες και αγριολούλουδα και
πράσινα χόρτα.
Βόρειο
πλάτος Αιγαίο, ανατολικά οριζόντια οροσειρά, χαμηλή και ιερή. Δρόμος χωμάτινος.
Απάτητος για καιρό, με υποδομές νερού και παροχών πριν την κατάσταση, που
ευτυχώς πρόλαβαν οι εξελίξεις κι έτσι η “ανάπτυξη αναβλήθηκε. Κάποια ίχνη
παλιού τρακτέρ, αγριόχορτα πάνω σε νερά που λίμναζαν πέρσι, λίγα πέτρινα
βυζαντινά ερείπια και ένας διάχυτος Απριλομάης που προσπαθεί να ανταποκριθεί σε
στίχους-σπαράγματα του Σολωμού, να κι ο Κέρουακ κι ο Σεφέρης από κοντά με τις
ξεχασμένες γάτες του Αη Νικόλα, αλλά και τα χθεσινοβραδινά αηδόνια που δεν σ'
άφηναν να κοιμηθείς στο Διάπορο. Μόνο η ομορφιά μπορεί να σώσει τον κόσμο, εδώ
που φτάσαμε. Περπατώντας σκέφτεσαι πιο καλά, με ρυθμό στο βήμα, και στρίβοντας
λίγο, ανατολικά, στο βάθος τα νερά γκρίζα, με νοτιά, ήσυχα και προς τα κάτω του
κάδρου ένα τρίγωνο, μια μύτη φωτεινό μπλε και γαλάζιο, γλαυκώπις θα το 'λεγε ο
δικός μας, μπλε χρυσαφένιο και φωτεινό, στη “Χαβάη του πίσω μέρους του νησιού
και του μυαλού μας.
Ο δρόμος
γίνεται οριζόντιος, ημερεύει και στο βάθος στο ύψος του ματιού μας η χαμηλή
οροσειρά, στην άκρη της μια μύτη, ένα βουνό, ένα τρίγωνο οξυκόρυφο, σχεδόν
ισοσκελές με μια πλευρά ανοιχτή στη θάλασσα και όλο το βάθος του Αιγαίου, μια
πλευρά να κοιτάει το βοριά και μια τρίτη να ακουμπά τη θάλασσα, ρίχνοντας μια
σκιά μέχρι τα ρόδινα ακρογιάλια, το νησί του Παπαδιαμάντη, παρα θινα θαλάσσης.
Εγένετο
φως, επήλθεν ανακεφαλαιοποίησις των τραπεζών, ή μήπως έτσι μου φάνηκε.
Πάντως ο
Άγγλος ασθενής του προηγουμένου κειμένου για το νησί αυτό, πεζοπόρος πλέον, ανέρρωσε
και βρήκε την υγειά του, στα ζεστά αυτά μέρη, όχι ως τουρίστας, αλλά ως
ιθαγενής, ανα-γεννηθείς, γεννηθείς- ου ποιηθείς, ορατών τε πάντων και αοράτων, υπό
την σκέπην της ανα-γεννήτρας, εν είδει Χασεπσούτ, ή μαντόνας ντε μι κοραθόν…
Θα
επισκευάσουμε τις βλάβες, θα κάνουμε ρεκτιφιέ στα λαστιχένια μας παπούτσια, θα
επιζήσουμε. ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΑ, ΙΣΑ ΙΣΑ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΛΙΓΟΤΕΡΑ, λές ις μόρ.
Πενήντα
χρόνια πριν ένα τραγούδι το 'λεγε μα τότε δεν δίναμε προσοχή στα λόγια… Για
έναν γιο που αγαπούσε την άνοιξη και γι αυτό ανέβαινε από τη μικρή σκάλα στην
ταράτσα, επάνω στο λιακωτό με την κληματαριά κι αγνάντευε τη θάλασσα και
χαιρόταν με τα μάτια του, σα να άρμεγε το φως, πάνω σε ένα φτωχικό “αυθαίρετο,
το φως της οικουμένης. Ήταν τότε στο Πέραμα, στα υψώματα ιστορικών τοπίων και
πόλεων, ούτε Παζολίνι, ούτε Ντε Σίκα, δεν είχε τότε ακόμα ανατείλει η δεκαετία
του εξήντα…
Μέρα
Μαγιού μου μίσεψες…άνοιξη γιε που αγάπαγες…κι ανέβαινες επάνω… άρμεγες με
τα μάτια σου…σε ελεύθερη μετάφραση.
Το
κείμενο αυτό είναι ''αφιερωμένο εξαιρετικά'' στο Στέργιο Δελιαλή, που έχω βάσιμες υποψίες ότι
διαβάζει τη στήλη αυτή και γι αυτό είναι γραμμένο με τον δικό του τρόπο, χειρόγραφο
με σκίτσα χειροποίητα, πλησίον της Αχειροποιήτου φτιαγμένα καθ' οδόν…
Άλλοι
φίλοι που τυχόν κάνουν ακρόαση ας επικοινωνήσουν με το μέιλ μας που θα βρουν λίγο
πιο ψηλά…
