Βρισκόμαστε
λίγο πριν… λίγες μέρες πριν τα σαράντα,
τα σαράντα χρόνια από τη μέρα εκείνη
που έπεσε το τανκ πάνω στην πύλη του
πολυτεχνείου τσαλαπατώντας νέους
ανθρώπους που είχαν ειρηνικά καταλάβει
το κτίριο στην Πατησίων και είχαν ήδη
απέξω χιλιάδες συμπαραστάτες, χιλιάδες
κόσμου που άκουγαν την πρώτη ελεύθερη
φωνή στη ραδιοφωνία και ανάμεσα σε πυρά
και χαφιέδες και την τότε αστυνομία
δημιουργούσαν ένα ζεστό μαξιλάρι
προστασίας, χιλιάδων και χιλιάδων, με
τρόφιμα, πανέρια με ψωμιά, φάρμακα και
ότι άλλο χρειαζόταν για τα τολμηρά
παιδιά από τα Μέγαρα, το πολυτεχνείο,
τα πανεπιστήμια, τα συνεργεία, τις
οικοδομές… Η χούντα είχε ήδη εξευτελιστεί,
ήταν ζήτημα χρόνου να πέσει, όπως και
έπεσε λίγους μήνες μετά στην Κύπρο, όπου
αποκαλύφτηκε πόσο πατριωτική, εθνική,
περήφανη ήταν… καθόλου δηλαδή… φασίστες
γιαλαντζί, γιαλαντζί πατριώτες… Ήταν
η δεύτερη μεγάλη στιγμή που μια μεγαλειώδης
ανάσα, μια τεράστια υπέρβαση και εξέγερση-
πέραν των υπαρκτών κομμάτων του τότε-
έφερνε το αύριο πιο κοντά, γεννούσε πάλι
ελπίδες… νέοι καιροί ξημερώνανε πάλι,
να η χαρά, να η ζωή… ξαφνικά μετά από 7
χρόνια απελπισίας… 1973… όπως στα 1949, με
το τέλος του πολέμου και του εμφυλίου…
όπως και τότε, έτσι και στα 1974 δύο- τρία
χρόνια απίστευτης ανάπτυξης και ελπίδας
και μετά τα κόμματα ξαναφτιάχτηκαν,
κλέψαν την μπάλα μέσα από τα χέρια των
γνήσιων αγωνιστών που για μια φορά ακόμα
δε συνειδητοποιούσαν το μέγεθος της
νίκης τους… όπως τότε που νικήσαμε στον
πόλεμο, ήμασταν με τη μεριά των νικητών
και κάποιοι ξεκίνησαν τον εμφύλιο, χωρίς
μάλιστα την έγκριση της τότε κραταιάς
Σοβιετικής Ένωσης που είχε κι αυτή
νικήσει τον Χίτλερ μαζί με τους Αμερικάνους
και τους άλλους συμμάχους μας.
Είχε
και τότε σχηματιστεί μια «τρικομματική»
συμμαχία ανάμεσα σε κράτη που νίκησαν
και κάποιοι εδώ, σ' αυτήν την πανέμορφη
και ρημαγμένη χώρα… ξεκινούσαν τον
εμφύλιο…
Καταλαβαίνετε
που το πάω, με τις παραλληλίες και τα
γεγονότα… άλλοι νικούσαν κάθε φορά κι
άλλοι μας βάζαν πάλι σε περιπέτειες,
μας κλέβαν τη μπουκιά από το στόμα, μας
κλέβαν τη χαρά της νίκης…
Γιατί
δεν έγινε το ίδιο στην Ιταλία, τη Γαλλία,
την Ισπανία, τη δυτική Γερμανία μετά
τον πόλεμο; Γιατί εκείνοι είχαν μεγάλους,
σοφούς πολιτικούς και μια αστική ανάπτυξη
σε όφελος της χωρών τους. Δεν ξεκίνησαν
εμφύλιο, γιορτάσαν τη νίκη τους και
έφτιαξαν πολιτισμό, βιομηχανία, αγροτική
παραγωγή, παιδεία, το πράσινο κίνημα,
τον Μάη, την άνοιξη της Πράγας, το σινεμά,
την αρχιτεκτονική, την ποίηση τους…
Ενώ
οι «δικοί μας» εδώ τι κάνανε; Ένα
εκατομμύριο διορισμούς, άνευ αντικειμένου
οι περισσότεροι, ενάμιση εκατομμύριο
«αυθαίρετα» σε απίστευτα τοπία, ρημάξαν
και πουλήσαν τα αρχαία, κατέστρεψαν τις
πόλεις με άθλιες πολυκατοικίες, άσφαλτο
και ακριβά αυτοκίνητα, όλα αγορασμένα
εισαγωγής, έδιωξαν τους ποιητές, τον
πολιτισμό και τις βιοτεχνίες, δανείστηκαν
δις, πολλά δις, ρημάξανε τα πανεπιστήμια
και την υγεία στη χώρα του Ιπποκράτη…
τι να πρωτοθυμηθώ…
Αυτό
δε σημαίνει ότι δεν έγιναν μερικά σωστά,
αξιαγάπητα θετικά και συγκινητικά στα
πρώτα χρόνια μετά τη νίκη του 1949, στα
πρώτα χρόνια μετά τη νίκη του 1974…
Λίγο
πριν τα σαράντα χρόνια του δικού μας
πολυτεχνείου, ας μην την πατήσουμε
πάλι… για τρίτη φορά.
Όλοι
μαζί ενωμένοι- μακριά από γελοιότητες
στα κάγκελα της Αγίας Παρασκευής και
αδιέξοδες προτάσεις μομφής- ας βγούμε
από το βαθύ πηγάδι. Αυτή τη φορά είμαστε
καταδικασμένοι να κερδίσουμε το στοίχημα
της ευρωπαϊκής αξιοπρεπούς διεξόδου…
Η
ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ.
ΛΙΓΟ
ΠΡΙΝ ΤΑ ΣΑΡΑΝΤΑ.
