Μπροστά
πάνω στο κύμα, εκεί που η χερσόνησος του
Αίμου συναντά τη θάλασσα του Αιγαίου
και της Μεσογείου, στην καρδιά της
μεγάλης πόλης… ένα άθλιο παράπηγμα με
‘’δολώματα’’ και σουβενίρ κάθεται
χρόνια τώρα πάνω στο ωραιότερο ''μπαλκόνι''
της παλιάς παραλίας…
Δίπλα
του ένας κατ' επίφασιν ποδηλατόδρομος
μειώνει τη λωρίδα των πεζών ανάμεσα στο
νερό και την κίνηση των τροχοφόρων που
διακόπτει την κάθοδο και τη θέα στη
θάλασσα.
Μέσα
στη λεγόμενη πλατεία, μια κατάληψη
υπαίθριου πάρκινγκ με άσφαλτο και
περιττώματα πουλιών νοικιάζει από το
Δήμο το χώρο με μπετονένια οχυρωματικά
έργα περιμετρικά, περιττώματα πουλιών,
ένα άθλιο κουβούκλιο εισόδου πληρωμής
και δέντρα μόνο για σκιά των αυτοκινήτων.
Το πάνω μέρος της πρώην πλατείας
συμπληρώνουν τα κουβούκλια του ΟΑΣΘ,
ένα τέρας-περίπτερο και πολλά μεγάλα
λεωφορεία πάνω στο ίχνος του παραθαλάσσιου
τείχους που βγαίνει από την Καλαποθάκη
και ανηφορίζει την Κατούνη.
Οι
πλαϊνές πλευρές της λεγόμενης πλατείας
γεμάτες κάδους σκουπιδιών, σκουπίδια
εκτός, αυτοκίνητα παρατημένα και
μπετονένια περίβολο.
Η
διαμπερή θέα της Καλαποθάκη και η θέα
της Ρογκότη προς τη θάλασσα υπονομευμένες
πανταχόθεν, η κίνηση αδιανόητη, αδύνατη,
τραπεζάκια, αυτοκίνητα, μηχανές, λίγο
πριν μπουν στα ασανσέρ…
Τα
μεγάλα σημαντικά κτίρια της πλατείας
των Τραπεζών, του Στά-ι-ν, τα βαριά
νεοκλασικά, άδεια, έρημα, εγκαταλελειμμένα
τα πιο πολλά, όπως και τα μεγάλα καταστήματα
με τις ενιαίες, ωραίες μαρκίζες.
Το
τράμ αόρατο, τα καράβια ανύπαρκτα, το
κόκκινο χαλί μέχρι το διοικητήριο
ανύπαρκτο, το παραθαλάσσιο τείχος,
αόρατο, κάτω από την άσφαλτο περιμένει…
ένα ακατανόητο μνημείο που δε θυμίζει
τίποτα σε κανέναν πια, μεταφερμένο από
αλλού, σαν ‘’υποχρέωση’’, αναφορά σε
μια πράξη εγκληματική στα 1942 από τους
ναζί προς εννιά χιλιάδες συμπολίτες
μας…
Κανένα
μέρος να σταθεί κανείς, ντόπιος ή
επισκέπτης, νέος ή ηλικιωμένος κάπου
στην πλατεία, να σκεφτεί να χαρεί το
ηλιοβασίλεμα, να αγναντέψει τον Όλυμπο,
να χαρεί πρωί την ανατολή του ήλιου από
το Χορτιάτη πάνω στα μεγάλα πλοία, να
ακούσει την βροχή και τον ορίζοντα που
ενώνεται με τον ουρανό, να θυμηθεί τον
Μάνο Κατράκη, τον Μπρούνο Γκαντζ, τον
Τάκη Κανελλόπουλο και τους αδελφούς
Μανάκια, τον Γκρέγκ Τάλλας… για να
θυμηθούμε λίγους από όσους εδώ ακριβώς,
σ' αυτό το σημείο, γύρισαν ταινίες μεγάλες
ή έγραψαν ποιήματα μεγάλα… ή τραγούδια
σεφαραδίτικα, ρεμπέτικα, μεσοπολέμου…
η οδός Αιγύπτου είναι λίγα μέτρα πιο
πάνω, τα Λαδάδικα δίπλα, η σκεπαστή-
καπαλί τσαρσί Βενιζέλου πιο πάνω… το
Φλοκάκι, ο Κούνιο, Ο Τζαλάβρας, ο Ρογκότης
με το θραύσμα από τις μαγεμένες,
οι Πέντε Συναγωγές, ο Άγιος Μηνάς,
παραθαλάσσιος χωρίς τους δύο άλλους
αγίους… το κτίριο Στάιν, η Νέα Πορεία
του Αλαβέρα, ο Μόλχο, η
Φαμ Κιούκα, ο Λαμπράκης, η Πλατεία
Διοικητηρίου, αόρατη κι αυτή…
Δε
λέω να τα επαναφέρουμε όλα αυτά… ούτε
γίνεται αυτό σήμερα… να τα γνωρίσουμε…
να τα θυμηθούμε λέω μόνο… να αντιστρέψουμε
την πορεία της λήθης και της αμνησίας
απομακρύνοντας την άγνοια, την ξεφτίλα,
τον ξεπεσμό, την ιδιοτελή ή ανόητη χρήση
του δημόσιου χώρου της πλατείας του
λιμανιού… ξανακάνοντας την πλατεία
που βλέπει τη θάλασσα, το ξημέρωμα και
το ηλιοβασίλεμα, τον Όλυμπο απέναντι,
το λιμάνι, το βυζαντινό τείχος μέσα της,
την μνήμη απαίσιων εγκλημάτων που όμως
τα ξεπεράσαμε…ήμασταν με τους νικητές
μετά τον πόλεμο… νικήσαμε κι εμείς
μαζί… αν θυμάται κανείς…
