οι παραπάνω πέντε λέξεις του τίτλου μπορούν να διαβαστούν με
πολλούς τρόπους, να σημαίνουν το ένα ή το άλλο, να οδηγήσουν σε διαφορετικά
συμπεράσματα. Επηρεάζονται επίσης έντονα από το γενικότερο κλίμα, ας πούμε αν
επικρατεί γενική αφασία και κατήφεια ή αν έχουμε ένα κλίμα άνθισης των
γραμμάτων και των τεχνών είτε πραγματικό είτε αυταπάτης και ψευδαισθήσεων.
Ας πάρουμε δύο εκδοχές, ενός τριανταπεντάρη, που σκέφτεται
ένα τιμόνι, κάποιον αντίλαλο και την αδιαφορία του οδηγού, και μια κάποια
γραμμή…αγνώστων λοιπών στοιχείων. Συμπέρασμα δύσκολο με βιβλιοθήκες κλειστές,
παρά τη γρήγορη γραμμή στο διαδίκτυο…δεν ψάχνει,δεν βρίσκει.
Εκδοχή ΔΕΥΤΕΡΗ, ενός εξηντάρη χωρίς αλτσχάιμερ, με σκληρό
δίσκο άθικτο ακόμα. Κάτι μου θυμίζει…τιμονιέρης παραπέμπει στο Μάο, αντίλαλος
σε κτίριο μοναστηρίου με φίδια και γάτες, και φαρμάκι…πόσα χρόνια μετά το
1969 που γράφτηκε,έγινε η μεταπολίτευση…επαναλαμβάνεται η ιστορία; Αδιάφορος
στην παρακμή, η μήπως… Χάος, ασυνεννοησία γενεών, σπασμένο τηλέφωνο…Μήπως
αντί για φίδια, σπάσουμε τα αυγά των φιδιων; Μήπως βρούμε το αντίδοτο στο
φαρμάκι; Μήπως…
Να μαστε και πάλι…φίλοι και φίλες, λίγο πριν τον Οκτώβρη
του ΄13, ταπί και ψύχραιμοι, χτυπημένοι αλύπητα αλλά όρθιοι…αμετανόητοι αλλά
όχι ανόητοι, και συνεχίζουμε… Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, δεν υπάρχει καν
δρόμος, ο δρόμος φτιάχνεται περπατώντας, δεν υπάρχει πάτος, ούτε τούνελ, ούτε
πηγάδι μόνο εμείς ο καθένας μόνος του, σπανίως περισσότεροι ή όλοι μαζί και το
περπάτημα και η προσπάθεια να συνεχίσουμε…
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, η πόλη -ποιά πόλη- που κάποτε τη λέγαμε δική
μας, μην το ψάχνεις…ακυβέρνητη πολιτεία σε τέλμα, σε παρακμή, με σπασμένες
βιτρίνες και όνειρα στα βουλεβάρτα της των μπρόκεν ντρίμς…
Πέντε χρόνια είναι πάρα πολλά για να μην έχει γίνει σχεδόν
τίποτα, να έχουμε γίνει όλοι πάρα πολύ φτωχότεροι χωρίς ελπίδα, να συνεχίζουν
απίστευτες σπατάλες σε ανύπαρκτες υπηρεσίες του δημοσίου, να παραμένει η
φοροδιαφυγή και οι απάτες, να έχουμε ενάμιση εκατομμύριο άνεργους και οι
επίορκοι και οι τυφλοί που βλέπουν στη θέση τους.
Ακυβέρνητες πολιτείες σε τέλμα και αρχίζουμε όλοι να
βαριόμαστε,δεν γίνεται τίποτα,δεν κουνιέται φύλλο.
Ούτε η έξυπνη σίτα, με τα θανατηφόρα κουνούπια του Νείλου
ούτε το γουοντερ-μπρα που φοριέται και σαν όβερ μπορεί να μας σώσει…
Χιλιάδες υπνωτισμένοι τηλεθεατές παρακολουθούν αποχαυνωμένοι
το ανελέητο κυνηγητό στους μεγαλοφοροφυγάδες, τους ντράκουλα συνταξιούχους,τους
τυφλούς που παίρνουν επίδομα ενώ βλέπουν και τους επίορκους, μερικούς δολοφόνους
με απόφαση δικαστηρίου που εξακολουθούν να μισθοδοτούνται…ίσως χωρίς το
επίδομα εγκαίρου προσελεύσεως στην εργασία…αφού είναι φυλακή, αλλά η υπηρεσία
τους έχει κακή ενημέρωση και δεν είναι ονλάιν…Θα σοβαρευτούν ποτέ τα κόμματα
της κρίσης;
Όμως ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι που τους λέμε συνηθισμένους
ανθρώπους, άνθρωποι από χώμα, άνθρωποι με μπέρτες κα μάσκες που δεν γίνονται
ταινίες…γι αυτό τραβάμε μια γραμμή και συνεχίζουμε…δεν υπάρχει άλλος
δρόμος…συνεχίζουμε …ευχαριστούμε Γιώργο Σεφέρη…
Από το βάθος των δρόμων και της χρονιάς ακούω τη βουή της
επόμενης φάσης που έρχεται…
