-Τι σου λείπει τα πρωινά;
-Να θυμώνω που αργεί στο μπάνιο.
-Γιατί όταν είσαι στενοχωρημένη, προσποιείσαι την
καταναγκαστική νοικοκυρούλα;
-Αυτή η κατηραμένη τάξη των πραγμάτων, ψευδαίσθηση για το
μέσα μας, ξέρεις.
-Πότε νιώθεις τύψει;
-Όταν ξεχνώ ανθρώπους. Λήθη, μεγάλη αλήτρα και σωτήρας,
ταυτόχρονα.
-Υπάρχουν ωραίοι άνθρωποι εκεί έξω;
-Υπάρχουν. Ψάξε. Γιατί δε ψάχνεις;
-Οι νύχτες δύσκολες;
-Νύχτες. Πέπλο. Άλλη μορφή. Για λίγο.
-Τι έχουν οι μεγάλες αγάπες;
-Ελευθερία. Φεύγεις, έρχεσαι, λυσσάς από συναισθήματα. Δε
φεύγεις, ποτέ.
-Τι έχει η φιλία;
-Επιμονή. Χώρο. Πάρε και δώσε. Χρόνο μπροστάντζα.
-Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα;
-Σταμάτησα να έχω. Τώρα μ’ αρέσουν οι μουντζούρες.
-Αλλάζει ο άνθρωπος;
-Εξελίσσεται, αν θέλει. Αν όχι, τότε μένει μισός για πάντα.
-Θέλεις να κάνει παιδιά;
-Θέλω να βλέπω τα παιδιά. Θησαυρός και πλούτος.
-Έχει διακοπές;
-Έχει όνειρα. Έχει βεράντα.
-Έχει σκηνή;
-Να με φιλάει στα μαλλιά.
-Έχει δύσκολα;
-Να υπάρχει το ‘’μαζί’’, τουλάχιστον.
-Έχει τραγούδι;
-Κάτι κολλήματα. Πάρε το ‘’Caribbean girl’’ από Polkar και το ‘’My lady d’ardanville’’, Cat Stevens.
-Έχει
διαφορετικότητα;
-Μπόλικη.
-Έχει γέλια;
-Πάντα.
-Υπόσχεσαι;
-Χωρίς ‘’θα’’, με ‘’να’’.
