−Τώρα… θες να μου πεις ότι και καλά, πάνω από το ανελέητο γκρι, υπάρχεις εσύ;
−Αμφιβάλλεις;
−Πιο πολύ δε γίνεται.
−Λόγω τιμής, υπάρχω.
−Oκ… άλλωστε ό,τι δηλώσεις είσαι. Κοίτα, νιώθω πολύ κουρασμένη τελευταία κι αυτός ο ουρανός με πλακώνει.
−Η υπομονή είναι αρετή.
−Μ' έχεις συνηθίσει σ' αυτές τις λιτές εξυπνάδες. Και σου απαντώ. Ναι! Αλλά εντός ορισμένων λογικών χρονικών ορίων. Μπορώ να υπομένω. Όμως το δυσκολότερο πράγμα στη ζωή μου είναι να ανέχομαι. Όπως τη σπατάλη του χρόνου στα
πρέπει. Ποιος αλήθεια ορίζει τι είναι πρέπον; Έτσι και εγώ προσπαθώ, όσο είναι στο χέρι μου, να μην ανέχομαι. Να περνάω απέναντι. Ακόμη κι αν ξαναγυρίσω στο δικό μου πρέπει.
−…
−Δε μιλάς… Τι να πεις άλλωστε; Έδωσες ποτέ σου απάντηση; Μήπως θα μου πεις έστω κάτι για κείνον που βλέπω κάθε πρωί στη στάση του λεωφορείου;
−Για ποιόν λες;
−Για εκείνον τον ψηλό, γύρω στα πενήντα με τα μακριά, γκρίζα, αχτένιστα μαλλιά, το μαύρο παλτό με το σηκωμένο γιακά και τα αθλητικά παπούτσια. Αυτόν που έμεινε χωρίς δουλειά και δεν έχει χρήματα ούτε για το εισιτήριο. Κι έχει οικογένεια ξέρεις. Και δεν είναι ο μόνος. Ώρες ώρες αναρωτιέμαι γιατί δουλεύουμε σα τα σκυλιά, ατελείωτα.
−Έλα τώρα, νομίζω πως θέλεις να επιβραβεύσω την τεμπελιά.
−Δεν καταλαβαίνεις πως οι άνθρωποι έχουν γίνει δούλοι, δε ζουν παρά καταναλώνουν τις μέρες τους. Δε ζουν… κι έπειτα ψάχνουν νόημα στη ρηχή τους καθημερινότητα. Στην καλύτερη, αναγνωρίζουν την απουσία νοήματος, καταλήγοντας κάπου αλλού. Και ξέρεις πόσο εισπνευστικά μπορούν να γίνουν τέτοιου είδους διαλείμματα… ταξίδια αληθινά αλλά και μεταφορικά που η σκέψη δραπετεύει σε σουρεάλ κόσμους. Κι είν' ωραίο ξέρεις να ζούμε σε παράλληλα σύμπαντα. Ένα πραγματικό κι ένα ονειρικό. Σε κάθε μετάβαση διαπιστώνω πόσο, στον καθένα μας, υπάρχουν δυο κόσμοι, που διαρκώς συγκρούονται, γιατί ποτέ δε θα αποφασίσουμε για τα διλήμματα που έχουμε μέσα μας. Πόσο όλοι μας έχουμε δυο εκδοχές του εαυτού μας. Πόσο ο καθένας μας το έχει συνειδητοποιήσει… Αυτή η μετάβαση είναι ο λόγος που μπορώ να επανέρχομαι. Και ο διαβήτης μου.
−Ποιος διαβήτης;
−Με κουράζεις που πρέπει διαρκώς να σου εξηγώ. Με τον διαβήτη λοιπόν, χαράσσεις κύκλους με κέντρο εσένα. Εσωτερικά βρίσκονται αυτοί που έχεις αποφασίσει πως θες να είναι εκεί, και περιμετρικά αυτοί που πρόκειται να μπουν, όσοι μπαίνουν και βγαίνουν, κι όσοι βγήκαν για πάντα. Βγήκαν ή τελικά μίκρυνα εγώ την ακτίνα και βρέθηκαν έξω.
Σ' αφήνω τώρα, έχω πρωινό ξύπνημα. Έτσι, γιατί πρέπει. Να σου πω κάτι τελευταίο… Πιάσε καμιά σκούπα και κάνε δουλίτσες. Ξεκίνα για παράδειγμα να σκουπίζεις τα τελευταία σύννεφα αφού επιτέλους έφερες την άνοιξη. Και την Άνοιξη. Ακούμπησε τες για καιρό κάπου εκεί, να ξέρω έστω πως υπάρχουν…
