Η Μόνικα Κολοκοτρώνη είναι ηθοποιός, καθηγήτρια χορού, χορεύτρια, χορογράφος και σκηνοθέτης. Ασχολείται κυρίως με το χοροθέατρο και έχει δημιουργήσει στο «Χορογραφείο» της την ομάδα χορού ASOMO4 με ερασιτέχνες χορευτές. Φέτος την πετυχαίνουμε να σκηνοθετεί την παράσταση «ΝΟΗ» βασισμένη στο έργο του Γιούκιο Μισίμα «The Damask Drum» που αποτελείται από ηθοποιούς και χορευτές.
Συζητήσαμε μαζί της για τη φιλοσοφία του ιαπωνικού θεάτρου Noh, για τη σημασία του χοροθέατρου καθώς και για την δύναμη που έχει ο έρωτας, ακόμη και μονόπλευρος.
Ποια είναι η φιλοσοφία του θεάτρου Noh και ο ποιος ο λόγος που αποφάσισες να ασχοληθείς με το συγκεκριμένο είδος τεχνικής;
Αρχικά, δεν αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτό το είδος επειδή είχα κάνει κάποια χρόνια έρευνα πάνω στο αντικείμενο ή κάποιο μεταπτυχιακό. Διάβασα το έργο του Γιούκιο Μισίμα – «The Damask Drum»- του οποίου το θέμα είναι παρμένο από μύθο του θεάτρου Noh και αυτό που με συγκίνησε είναι η υπόθεση, η οποία εκρεμμεί ανάμεσα στην ποίηση και στον ρεαλισμό. Κι αυτό γιατί κάνω χοροθέατρο, γιατί με ενδιαφέρει ο συμβολισμός και να εκλάβει ο καθένας μέσα από τα κείμενα και την ποίηση τον δικό του ρεαλισμό. Με αφορμή λοιπόν το έργο του Μισίμα, έκανα μια έρευνα και ανακάλυψα ότι το Noh είναι το αρχαίο είδος του ιαπωνικού θεάτρου όπως εμείς έχουμε το δράμα, όπου οι ηθοποιοί με αρκετά χαρακτηριστικές και συμβολικές κινήσεις, αφηγούνταν μια ιστορία. Έτσι λοιπόν θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε σήμερα το Noh ως ένα δραματοποιημένο αναλόγιο. Το Noh ως είδος αναπτύχθηκε κυρίως τον 14ο αιώνα όμως αργότερα λόγω της επικράτησης των δυτικών μορφών τέχνης, άρχισε να χάνει την αξία του. Υποθέσεις όμως του θεάτρου και στοιχεία κίνησεων αυτού χρησιμοποιήθηκαν από αρκετούς ευρωπαίους καλλιτέχνες και μετέπειτα. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου απόλυτο γνώστη του Noh και ούτε πιστεύω πως έχουμε την γνώση του πολιτισμού αυτού αρκετά και σαν άνθρωποι είναι δύκολο να προσεγγίσουμε τις υποκριτικές δυνότητες των ηθοποιών του Noh. Πήρα όμως κινήσεις που προανέφερα και τήρησα κάποια στοιχεία ώστε να φαίνεται κάτι που βρίσκεται στο μεταίχμιο της φαντασίας και ρεαλισμού.
Ποιο είναι το θέμα που πραγματεύεται η ιστορία στο «Μεταξωτό Τύμπανο;»
Καταρχάς να πούμε ότι την παράσταση την ονόμασα «Noh» γιατί έχω πάρει πάρα πολλά στοιχεία από τον μύθο του και δεν έχω περιοριστεί μόνο στην ιστορία του Μισίμα. Το «Μεταξωτό Τύμπανο» αφορά την ιστορία ενός ηλικιωμένου άνδρα, ο οποίος ανήκει στην χαμηλή κοινωνική τάξη. Είναι θυρωρός σε ένα δικηγορικό γραφείο και κάθε βράδυ που σκουπίζει βλέπει στο απέναντι παράθυρο μια ηλικιωμένη κυρία που ράβεται και ντύνεται σε έναν οίκο μόδας. Την ερωτεύεται εξ αποστάσεως και κάθε μέρα της γράφει κι από ένα γράμμα το οποίο της το στέλνει μέσω μιας κοπέλας που δουλεύει μαζί του. Τα γράμματα αυτά δεν φτάνουν ποτέ στον προορισμό τους καθώς η Μαντάμ, η υπεύθυνη του οίκου, θεωρεί σκόπιμο να τα κρύβει και να τα πετάει. Ώσπου μια μέρα που η κοπέλα παραδίδει το γράμμα του ηλικιωμένου Ιγουακίτσι στην Μαντάμ, οι παρευρισκόμενοι στον οίκο διαβάζουν το γράμμα και αποφασίζουν να το φανερώσουν στην κυρία Τσουκιόκα, που δεν γνωρίζει τίποτα. Τότε αποφασίζουν να του παίξουν ένα παιχνίδι γελοιοποιώντας τα αισθήματα του καθώς τη στιγμή που διαβάζουν το γράμμα συνειδητοποιούν πως εκείνοι ποτέ τους δεν έχουν νιώσει κάτι παρόμοιο και τόσο ειλικρινές στη ζωή τους. Μόνο εκείνος γνωρίσει τη σημαίνει η αγάπη, ενώ εκείνοι όχι; Του πετούν λοιπόν ένα τύμπανο και τον καλούν να το χτυπήσει για να πραγματοποιηθεί η ευχή του, να συναντήσει την κυρία Τσουκιόκα.
Πόσο δυνατός θεωρείς πως είναι ένας μονόπλευρος έρωτας; Πιστεύεις πως πρέπει να διεκδικούμε κάτι ακόμη κι αν είναι προδεδικασμένο;
Ο έρωτας είναι μονόπλευρος. Δεν ερωτευόμαστε επειδή επιθυμούμε να μας δώσει κάτι ο άλλος. Στον πραγματικό έρωτα δεν ζητάς, νιώθεις, με την ελπίδα να υπάρξει ανταπόκριση στο συναίσθημα σου. Ακόμη κι αν δεν λαμβάνεις αμοιβαίο συναίσθημα, αποτελείς ερωτευμένος. Πρέπει να τολμάς στη ζωή σου στον οποιονδήποτε τομέα, όχι μόνο στον έρωτα, δεν μπορείς να παραμένεις συντηρητικός, εγκλεισμένος στους τοίχους σου. Έτσι προοδεύει ένας άνθρωπος, έτσι αποκτά γνώσεις ανάλογα με την πάροδο του χρόνου. Πρέπει να κάνεις βήματα συνεχώς για να πας παραπέρα, να αλλάξει η γνώμη σου σε κάτι. Αυτό στη κοινωνία μας το δίνει περισσότερο ο έρωτας. Δημιουργείς, αναζωογονείσαι
Τα τελευταία χρόνια ασχολείσαι μέσω του «Χορογραφείου» με ερασιτέχνες χορευτές. Γιατί γίνεται αυτή η επιλογή; Υπαρχει διαφορά στη δυναμική των επαγγελματιών;
Σε όλες τις παραστάσεις μου, θεάτρου και χορού, προτιμώ τους «ερασιτέχνες» από τους επαγγελματίες, οι οποίοι έχουν «κλείσει» στον τομέα της γνώσης. Μου ταιριάζουν οι άνθρωποι που έχουν απλώς εκλάβει πληροφορίες και δεν τις έχουν υιοθετήσει και κάνει κτήμα, αλλά απλώς τις χρησιμοποιούν με βάση τη δική τους λογική για να προοδεύουν και να προχωρούν μπροστά. Με τους ηθοποιούς, οι οποίοι λαμβάνουν υπόψη τους και μια άλλη άποψη πέρα από τη δική τους, συννενοούμαι καλύτερα γιατί δίνουν πιο πολλά πράγματα και συναισθήματα σε αυτό που κάνω. Το σώμα χρησιμοποιείται πολύ, έχει άλλες απαιτήσεις. Σίγουρα υπάρχουν ηθοποιοί και χορευτές ακόμη και σπουδαστές που είναι πολύ καλοί, δεν το αμφισβητώ. Απλώς μέχρι στιγμής η ομάδα μου αποτελείται από άτομα που μαθαίνουν διαρκώς. Κάθε μέρα, κάθε χρόνο πρέπει να γνωρίζεις καινούρια πράγματα. Είναι θέμα εξάσκησης και προσωπικής δουλειάς, όσες σπουδές και να έχεις κάνει πάνω στο αντικείμενο. Με την ομάδα χορού που δουλεύουμε μαζί εδώ και τέσσερα χρόνια έχουμε φτάσει σε ένα πολύ καλό επίπεδο τεχνικής και ομαδικής δουλειάς. Υπάρχει μια πειθαρχία ανάμεσα μας και πιστεύω πως δεν υπάρχει καμία διαφορά με τους επαγγελματίες. Ο καθένας μοιράζεται αυτό που ξέρει και μου αρέσει αυτή η έννοια της ομάδας και της οικογένειας.
Τι σημαίνει η λέξη χοροθέατρο για σένα;
Βασικά, είναι ένας συνδιασμός λόγου και κίνησης. Υπάρχει μια μεγάλη παρεξήγηση όμως όσον αφορά τον όρο αυτό. Σε κάποιες παραστάσεις το χοροθέατρο παρουσιάζεται καθαρά με χορό αλλά και με κάποιες θεατρικές κινήσεις, το οποίο δεν βγάζει πάντα νόημα. Αυτό δυστυχώς αποτρέπει το κοινό στο να συνεχίσει να παρακολουθεί τέτοιου είδους θέατρο. Το χοροθέατρο απαιτεί υψιλή τεχνική σώματος και φωνής από τους ηθοποιούς. Αυτό που κάνω εγώ βασίζεται πάνω σε κείμενο, υπάρχει λόγος και ο θεατής καταλαβαίνει τι συμβαινεί μπροστά του. Το σώμα γίνεται όργανο και πομπός επικοινωνίας ανάμεσα στον θεατή και στον performer. Μέσα απο το σώμα βγαίνει και η φωνή των ηθοποιών, εξάλλου όλοι οι ηθοποιοί ακολουθούν μια κινησιολογία όπως και οι χορευτές που δεν έχουν λόγο. Επομένως μιλάμε για κίνηση, συναίσθημα, λόγο και σώμα. Πιστεύω πως όλες οι παραστάσεις θα έπρεπε να είναι έτσι και η κατηγορία «χοροθέατρο» κατά τη γνώμη μου εμπεριέχει όλα τα είδη θεάτρου. Είναι πολύ σημαντικό να καταλαβαίνει ο θεατής τι βλέπει. Αυτός είναι και ο λόγος που η δική μου παράσταση αποτελεί χοροθέατρο. Είναι κάτι ολοκληρωμένο.
Μαθαίνουμε πως πρωταγωνιστείς σε μια μικρού μήκους ταινία με τίτλο «Mother». Μίλησε μου λίγο γι' αυτό.
Είναι πολύ αστείο γιατί όταν κάνεις σχέδια η ζωή σου γελάει! Ξεκινήσαμε λοιπόν να δουλεύουμε φέτος με την Αγάπη Κουστένη, που σκηνοθετεί την μικρού μήκους ταινία «Mother» και συνειδητοποίησα πως τελικά η μητέρα είμαι εγώ! Δεν το είχα σχεδιάσει όμως αυτό μετατράπηκε σε μια φοβερά δημιουργική κατάσταση για μένα. Είχα χρόνο να διαβάσω, να κάνω σχέδια, όνειρα και έτσι μου ήρθε και η επιθυμία για το «Μεταξωτό Τύμπανο». Το γύρισμα της ταινίας συνεχίστηκε με περισσότερα κοντινά πλάνα γιατί η αλλαγή σώματος είναι πλέον αισθητή! Θεωρώ πως η εγκυμοσύνη είναι η υπέρτατη δημιουργία και παράλληλα με το θέατρο έχω φτάσει στο ζενίθ! Δύσκολα θα βρεθώ ξανά σε αυτό το σημείο ως ηθοποιός, σκηνοθέτης και μητέρα. Θα δούμε τι θα γίνει στη συνέχεια!
***
Παράσταση: ΝΟΗ – βασισμένο στην ιστορία The Damask Drum του Γιούκιο Μισίμα
8 Μαίου «Από Μηχανής» θέατρο, Ακαδήμου 13
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία-χορογραφία- κουστούμια: Μόνικα Κολοκοτρώνη
Μουσική: Μay Roosevelt
Σκηνικά: Αλίκη Αρναούτη
Φωτισμοί: Νύσσος Βασιλόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Λίνα Οικονόμου
Κατασκευή Κουστουμιών: Ντορίνα Λέκκα
Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Καψάλης
Σχεδιασμός αφίσας: Ειρήνη Κουμπαρούλη
Ερμηνεία: Μαίρη Χήναρη, Μάνθος Καλαντζής , Ειρήνη Κουμπαρούλη, Αλεξάνδρα Πούλου, Μαρία Παπαϊωάννου
Χορός: Ελπίδα Βλατάκη, Ιωάννα Σιοσιού, Βάσια Τσουρή, Νιόβη Ανδριώτη
Διάρκεια παράστασης: 70 λεπτά
Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 22.15
Τιμή εισιτηρίου: 12 ευρώ, 8 ευρώ (φοιτητικό)
Πληροφορίες – κρατήσεις: Τηλ.: 210 5231131- 6932658705
Σελίδα: www.facebook.com/pages/Noh/899469376743165?pnref=story
