Σε λιγότερο από έναν μήνα, το 2014 ετοιμάζεται να μας
αποχαιρετήσει και να δώσει τη θέση του στο “σωτήριον” – ευελπιστούμε – έτος 2015. Πριν, όμως,
αρχίσουμε να τραγουδάμε το Πάει ο παλιός ο χρόνος… ας θυμηθούμε τι
είδαμε τον χρόνο που μας πέρασε στις θεατρικές αίθουσες, αλλά και σε κάθε άλλο
χώρο που λειτούργησε ως θεατρικός στην πόλη μας.
Θεατρικά, ο
χρόνος ξεκίνησε με τις καλύτερες των προθέσεων και των προδιαγραφών με την παράσταση
του Κ.Θ.Β.Ε. “Τρελοβγενιώ” , στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών σε
σκηνοθεσία του Γιάννη Αναστασάκη και με μοναδικούς ηθοποιούς επί σκηνής την
Μαρία Τσιμά και τον Γιάννη Καραμφίλη. Η παράσταση βασίστηκε στο ομώνυμο
μυθιστόρημα της Ινές Κανιατί και ήταν ίσως η καλύτερη παράσταση της χρονιάς.
Λιτή, συγκινητική, αληθινή.
Ωστόσο, η
παράσταση του Κρατικού που – τουλάχιστον από άποψη προσέλευσης – ενθουσίασε το
κοινό της πόλης ήταν η μουσικοθεατρική αναδρομή της ιστορίας της Θεσσαλονίκης
που ανέβηκε στη Μονή Λαζαριστών, υπό τον τίτλο “Με μουσικές εξαίσιες, με
φωνές” . Η επιτυχημένη συνταγή της Σοφίας Σπυράτου, άρεσε στο Κ.Θ.Β.Ε.το
οποίο της εμπιστεύτηκε και φέτος την σκηνοθεσία και το ανέβασμα εν γένει της
επίσης μουσικοθεατρικής παράστασης “Σερσέ λα φαμ” στον ίδιο χώρο.
Ας
θυμηθούμε, όμως, και κάποιες ακόμα παραστάσεις που ανέβηκαν τον χειμώνα στην
Θεσσαλονίκη, οι οποίες άφησαν με τον δικό τους τρόπο το θεατρικό τους στίγμα
στην πόλη. Μια τέτοια παράσταση είναι, για παράδειγμα, το “Ρ…Ένα ιδιότυπο
αφιέρωμα στον Σάμουελ Μπέκετ”, στον φιλόξενο χώρο του Σχήμα Εκτός Άξονα, σε
σκηνοθεσία του Νίκου Βουδούρη. Ιδιαίτερο
ενδιαφέρον, ανέλπιστα μεγάλο μάλιστα, είχε και η παράσταση “Μόνος με τον Άμλετ”
εξ Αθηνών ορμώμενη, σε σκηνοθεσία του Αιμίλιου Χειλάκη και με μοναδικό ηθοποιό
τον ίδιο, στον θέατρο Αριστοτέλειον. Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει και στην πρώτη
δουλειά της Θεσσαλονικιώτικης θεατρικής ομάδας Ubu Art Crew, η οποία παρουσίασε την
παράσταση “Οι Δίκαιοι” του Αλμπέρ Καμύ, στο Studio Vis Motrix, πετυχαίνοντας – αν και πρωτοεμφανιζόμενοι –
απανωτά sold out και
θετικότατες κριτικές.
Η θεατρική
άνοιξη της πόλης δεν ήρθε ως τέτοια, αν και υπήρχαν κάποιες λιγοστές
παραστάσεις στην πόλη, όπως “Ο Μουνής” της Λένας Κιτσοπούλου, “Ο Κουλοχέρης του
Σποκέιν” του Μάρτιν Μακ Ντόνα, το “Μηδείαμα” και ο “Φιλοκτήτης” του Heiner Muller στα πλαίσια του
Ανοιχτού Βήματος στους Νέους που δίνει τα τελευταία χρόνια το Σχήμα Εκτός
Άξονα, αλλά και “Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα” από το Θέατρο του Άλλοτε στον
ιδιαίτερο χώρο του Μπενσουσάν Χαν.
Το
καλοκαίρι έφτασε και οι περιοδεύουσες παραστάσεις κατέκλυσαν τα ανοιχτά θέατρα
της πόλης μας. Η παράσταση που προσέλυσε το πιο ετερόκλητο κοινό και
δημιούργησε τις πιο αντιφατικές και διχασμένες γνώμες ήταν σίγουρα αυτή του
Κώστα Φιλίππογλου με την σύμπραξη των Μιχαήλ Μαρμαρινού, Αιμίλιου Χειλάκη και
Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Η παράσταση δεν είναι
άλλη από τον “Φιλοκτήτη” του Σοφοκλή. Εμπορικά, τα πήγε πολύ καλά η κωμωδία του
Αριστοφάνη “Θεσμοφοριάζουσες”, εντόνως πειραγμένη από τον Γιώργο Κιμούλη και
τον Πιτσιρίκο, ενώ και οι “Πέρσες” του Αισχύλου σε σκηνοθεσία της Νικαίτης
Κοντούρη, και με το δίλημμα της ορθότητας της επιλογής του Άκη Σακελλαρίου ως
Άτοσσα, αποτέλεσαν ένα από τα δυνατά χαρτιά του Κ.Θ.Β.Ε.
Το φθινόπωρο
μπήκε δυναμικά στην πόλη. Ο Σίμος Κακάλας και η Εταιρεία Θεάτρου Χώρος,
ανέβηκαν γι' ακόμη μια φορά στη Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα στο θέατρο Αυλαία,
και ενθουσίασαν – και δεν υπάρχει κανένα ίχνος υπερβολής σ' αυτό που λέω – το
κοινό της πόλης, θεατρόφιλο και μη. Η επιτυχία της παράστασης “ Golfw director's cut” έγκειται
μάλλον τόσο στο ότι τους αφορά όλους με κάποιον τρόπο – ίσως και διαφορετικό
για τον καθένα – όσο και στο ότι οι συντελεστές της παράστασης είναι όλοι
εξαιρετικοί και απόλυτα δοτικοί σ' αυτό που κάνουν.
Ενδιαφέρουσα θεατρική
απόπειρα, αν και εξαιρετικά δύσκολη στον χειρισμό της ήταν η προσπάθεια του
Γιάννη Καλατζόπουλου να ανεβάσει “Τα 4 μικρά κοριτσάκια” , ένα από τα θεατρικά
έργα του Πάμπλο Πικάσο, στο φουαγιέ του Βασιλικού Θεάτρου.
Εντωμεταξύ,
μες στον Σεπτέμβριο η πόλη μας απέκτησε και νέο χώρο στα ανατολικά, που δεν
είναι άλλος από τον Black Box.
Ο χώρος εγκαινιάστηκε με την πολυαναμενόμενη και αξιοπρεπή παράσταση
“Γράμματα Αγάπης στον Στάλιν” του Χοσέ Μαγιόρκα. Λίγο μετά, η Ελισάβετ
Κωνσταντινίδου μάς συστήθηκε με τον μονόλογο της Ελένης Γκασούκα “Εγώ, η Γωγώ”
– ένας μονόλογος φόρος τιμής στο “Ευτυχισμένες μέρες” του Σάμουελ Μπέκετ. Στο ενδιάμεσο, το Θέατρο του Άλλοτε
παρουσίασε την “Τυφλόμυγα”, την πρώτη παράσταση στην Ελλάδα που
πραγματοποιείται στο απόλυτο σκοτάδι, ενώ από τα sos της σεζόν είναι, το δίχως άλλο, και
η “Μπέττυ” στο νεοιδρυθέν θέατρο “Τ”, σε σκηνοθεσία του Θέμη Θεοχάρογλου. Η
παράσταση που ίσως αποτέλεσε την μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία της χρονιάς να
ήταν το “Alexander the Great
Rock Opera”, σε συνσκηνοθεσία Γιάννη Βούρου και Κώστα Αθυρίδη που ανέβηκε για λίγες μόνο παραστάσεις
από το Κ.Θ.Β.Ε. και ετοιμάζεται να ξεκινήσει το ταξίδι της τον επόμενο μήνα,
ξεκινώντας από την Αθήνα.
Όσον αφορά
τώρα τις παραστάσεις για παιδιά στην πόλη μας, αυτές φτάνουν σε μια εξαιρετική
πληθώρα. Ενδεικτικά αναφέρονται “Οι Τρεις Σωματοφύλακες” σε σκηνοθεσία Γιάννη
Βούρου από το Κ.Θ.Β.Ε., “Τα Παραμύθια στο Ασανσέρ” σε σκηνοθεσία Τάσου Ράτζου
στο Κολοσσαίον, “Το Ασχημόπαπο” σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αδάμη στο Αριστοτέλειον
και “Ο γύρος του Κόσμου σε 80 ημέρες”
από το Κ.Θ.Β.Ε.σε σκηνοθεσία της Τατιάνας Μύρκου. Οι παιδικές παραστάσεις που
ξεχώρισαν, όμως, λόγω πρωτοτυπίας και σύγχρονου τρόπου θέασης και προσέγγισης
των παιδιών είναι αναμφίβολα η “Φουτουρία” και η “Ωραία Κοιμωμένη 2”, δύο
παραστάσεις της διεθνούς ομάδας Hippo
Theatre Group, που ανέβηκαν στο θέατρο Όρα και στο Studio Vis Motrix.
Αυτά τα ολίγα και
συμπυκνωμένα για την θεατρική κίνηση της πόλης, που ασφαλώς δεν μπορεί να χωρέσει
με τίποτα σ' ένα τέτοιου είδους άρθρο. Σίγουρα κάτι παραλείψαμε, κάτι ξεχάσαμε,
κάτι αδικήσαμε αλλά εδώ είμαστε για να επανορθώνουμε. Τα highlights της χρονιάς που φεύγει
προδίνουν την θεατρική ταυτότητα της πόλης μας. Τα συμπεράσματα δικά σας…
Υ.Γ. Θα πρέπει, πιστεύω, ν' αναφερθεί κι ένα από τα πλέον
δυσάρεστα θεατρικά γεγονότα της πόλης, που δεν είναι άλλο από την παύση
λειτουργίας της Ακτίς Αελίου, μιας ομάδας με μεγάλη και έντονη παρουσία στην
πόλη. Να ελπίζουμε στην επάνοδο;
