Σε έναν
φουτουριστικό κόσμο, ένας προγραμματιστής αναζητά το νόημα της ύπαρξης του. Ο
Κόεν είναι ένας φαλακρός,συμπαθητικός μεσήλικας ο οποίος εργάζεται στην
μεγαλύτερη εταιρία πληροφορικής (πληροφοριών;) στον κόσμο και περνάει την ζωή ανάμεσα
σε μια οθόνη και στην αναμονή ενός τηλεφωνήματος που πιστεύει πως θα του
ανακοινώσει τον λόγο που ζει. Ο Διευθυντής της εταιρίας του αναθέτει την
απόδειξη του θεωρήματος μηδέν, η προσπάθεια επίλυσης του οποίου έχει οδηγήσει
πολλούς επιστήμονες στα όρια της τρέλας. Χάρις στο
θεώρημα μηδέν, ο Κοέν βγαίνει από το κόσμο που ήταν κλεισμένος, γνωρίζει
ανθρώπους και τελικώς αναρωτιέται ξανά, “Μήπως αλλού βρίσκεται το νόημα της
ζωής;”
Η ταινία
θέτει το μεγαλύτερο ίσως διαχρονικό ερώτημα της ανθρωπότητας από μια ελαφρώς
διαφορετική οπτική. Χωρίς όμως να υπάρχει κάποια σεναριακή ή ιδεολογική ή
αισθητική βάση ώστε να επιτύχει κάτι. Προσεγγίζει το ερώτημα αρκετά απλοϊκά,
θέλοντας να καταλήξει σε μια διαπίστωση πως η ζωή υπάρχει, υπάρχουν η έννοιες
της αγάπης, της φιλίας, του έρωτα που μπορούν να δώσουν το νόημα που αναζητούμε
αλλά ζούμε χαμένοι σε μια αέναη αναμονή της “μετά μηχανής θεού σωτηρίας” αντί
να αφεθούμε εξ' αιτίας ενός φόβου μας προς τους άλλους και προς τον εαυτό μας,
αλλά τελικά δεν εμβαθύνει σε καμία από αυτές τις καταστάσεις.
Ταυτόχρονα
οι χαρακτήρες δεν ξεφεύγουν από κάποια προβλέψιμα όρια. Άνθρωποι-εργαλεία στα
χέρια ενός συστήματος, Διευθυντές- καταπιεστές που κυνηγούν ψυχρά το κέρδος,
και ένας πρωταγωνιστής μπερδεμένος που δεν συνεισφέρει στην εξέλιξη της
ιστορίας παρά μόνο στο τέλος. Στα θετικά της, η ταινία καταφέρνει να
δημιουργήσει εικόνες από το μέλλον με απλό και όμορφο τρόπο, χωρίς να πέφτει σε
υπερβολικές επιλογές τόσο στα ειδικά εφέ όσο και στο σενάριο Τα υλικά της
ταινίας είναι συμπαθητικά αν και όχι τόσο πρωτότυπα αλλά λείπει η κατάλληλη
βάση για να τα συγκρατήσει και έτσι γρήγορα ξεχνάμε το ερώτημα και
παρακολουθούμε μια συμπαθητική ταινία μιας φουτουριστικής περιπέτειας.
The Zero Theorem, 107', 2013
Director:
Terry Gilliam
