Τα τρώμε κάθε μέρα ή τα λαχταράμε. Ξέρουμε από πού κρατάει η σκούφια τους, τι περάσματα έχουν κάνει μέσα στην ιστορία και γιατί πήρανε το όνομα που έχουν σήμερα; Τι σχέση μπορεί να έχει ο βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΕ' με τον μπαμπά και το ραμαζάνι με ένα αγαπημένο μας γλυκό. Η γαστρονομία έχει κι αυτή τη δική της ιστορία.
Μπαμπά με ρούμι
Ο μπαμπάς με ρούμι, που στο ξεκίνημά του ήταν μπαμπάς με μάλαγα (γλυκό κρασί), είναι έργο του Νικόλα Στόχρερ, ζαχαροπλάστη του βασιλιά της Πολωνίας Στανισλάς, του οποίου η κόρη παντρεύτηκε τον Γάλλο βασιλιά Λουδοβίκο ΙΕ', στο τέλος του 18ου αιώνα.
Ο Στανισλάς ζούσε εξόριστος και δεν είχε δόντια. Όταν του έστειλαν ένα πολωνέζικο μπριος , που μέχρι να φτάσει είχε στεγνώσει, ο Στόχρερ την πότισε με κρασί της Μάλαγας, που είχε αρωματίσει με κρόκο και πρόσθεσε κρέμα ζαχαροπλαστικής, σταφίδες και φρέσκα σταφύλια. Αν και κάποιοι θέλουν να προέρχεται το όνομα του γλυκού από τον Αλή Μπαμπά, τις περιπέτειες του οποίου διάβαζε εκείνη την εποχή ο Στανισλάς, στην πραγματικότητα το όνομα του γλυκού προέρχεται από τη γνωστή μας λέξη μπαμπούσκα ( μπάμπσκα ή μπαμπσια στα πολωνικά) , που σημαίνει γιαγιά.
Το γλυκό υπέστη διάφορες μεταβολές με το πέρασμα του χρόνου: ποτίστηκε με λικέρ, με ρούμι, με σιρόπι από ρούμι, ενώ η κρέμα ζαχαροπλαστικής αντικαταστάθηκε από σαντιγί. Ο μπαμπάς με ρούμι υπέστη άλλη μια μεταβολή κι έγινε κωνικό γλυκό που φέρει το όνομα του Μπριγιά Σαβαρέν, συγγραφέα του έργου Η Φυσιολογία της γεύσης.
Μαρτσιπάν
Αν και πιστεύεται ότι έχει τις ρίζες του στην Περσία (στο σημερινό Ιράν) κι ότι έχουν εισαχθεί στην Ευρώπη από τους Τούρκους, υπάρχει μια διαμάχη μεταξύ της Ουγγαρίας και της Ιταλίας για την προέλευσή τους, καθώς ήδη από το 1193 ήταν γνωστό στη Σικελία με τ' όνομα panis martius ή marzapane, δηλαδή, ψωμί του Μαρτίου.
Μια άλλη πιθανή γεωγραφική προέλευση είναι στην περιοχή της Ανδαλουσίας στην Ισπανία. Στο Τολέδο, γύρω στο 900 μ.Χ.η σπεσιαλιτέ αυτή ήταν γνωστή με το όνομα Postre Regio, ενώ υπάρχουν επίσης αναφορές στο βιβλίο Χίλιες και μία νύχτες, σύμφωνα με το οποίο, το μαρτσιπάν , δηλαδή η πάστα αμυγδάλου, καταναλώνεται στο ραμαζάνι κι είναι αφροδισιακή.
