Η Ελένη Πολυματίδου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα και σπούδασε αγγλική φιλολογία. Δημιουργεί, κατασκευάζοντας τις δικές τις χειροποίητες κάρτες, γράφει και μοιράζεται τις σκέψεις τις σε μέσα της πόλης και πρόσφατα έκανε το συγγραφικό της ντεμπούτο με ένα πολύ ξεχωριστό βιβλίο που έχει τίτλο: «Θα μου χάριζες τα μαλλιά σου;»
Ζωηρά χρώματα και ρεαλιστική αφήγηση για τον τρόπο που ζουν, που σκέφτονται, που αντιδρούν αλλά κυρίως τον τρόπο που τα παιδιά αντιλαμβάνονται την έννοια της διαφορετικότητας. Διαβάζοντας κάποιος αυτό το βιβλίο εύκολα θα μπει στην διαδικασία να δει τα δικά του διαφορετικά κομμάτια και να τα αγκαλιάσει, να τα αγαπήσει!
Δύο ηρωίδες η Ελένη φοράει πουά και η Στεφανία εμπριμέ, κάνουν σχέδια για το μέλλον…
Θα μου χάριζες το όνομα σου;
Θα μου χάριζες ένα χαμόγελο;
Θα μου χάριζες ένα χορό;
Θα μου χάριζες τα μαλλιά σου;
Τόσο απλά και απλόχερα…
Λίγα λόγια από την συγγραφέα
Ποια είναι η ιστορία που ξεδιπλώνεται στις σελίδες του βιβλίου σου;
Η ηρωίδα μου, η Ελένη, είναι ένα κορίτσι που λόγω των σγουρών της μαλλιών νιώθει να ξεχωρίζει και να διαφέρει από το σύνολο και αυτό είναι κάτι που μάλλον την στεναχωρεί και της φέρνει αμηχανία. Έως ότου γνωρίσει την Στεφάνια και το προσωπικό της σύμπαν μάλλον ανατρέπεται. Προς το καλύτερο, νομίζω.
Διαβάζοντας κάποιος το Θα μου χάριζες τα μαλλιά σου; αντιλαμβάνεται ότι θίγεται το θέμα της διαφορετικότητας. Είναι η διαφορετικότητα δώρο ψυχής για τον άνθρωπο;
Αν με ρωτάς να σου απαντήσω, ως ενήλικη, θα σου πω, πως ναι είναι. Με ό,τι φέρει ο καθένας πάνω του ως διαφορετικό. Θα πρέπει να νιώθει καλά με αυτό. Με τον εαυτό του. Να κολακεύεται. Ως παιδί, ωστόσο, ήταν κάτι που με δυσκόλευε. Πολύ.
Ποιο ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα σου όταν έγραφες το βιβλίο σου;
Ούτε καν θυμάμαι. Μου βγήκε ακαριαία η ιστορία, σχεδόν αυτόματα. Την κουβαλούσα, μάλλον, μέσα μου χρόνια. Ήταν η πρώτη παιδική ιστορία που έγραφα στα πλαίσια ενός σεμιναρίου συγγραφής παιδικού βιβλίου για αρχαρίους με την συγγραφέα Ιωάννα Μπαμπέτα.
Μια ευχή για όλους αυτούς που θα διαβάσουν το βιβλίο σου;
Να αγαπούν τον εαυτό τους όπως ακριβώς είναι και αυτό που έχουν να το μοιράζονται. Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά, από τη χαρά που δίνεις, όπως λέει και ο αγαπημένος μου Γ. Ρίτσος.
Εκδόσεις Γράφημα
Εικονογράφηση Δωροθέα Λούκρη
