Η «τελευταία φορά» της Γεωργίας Βεληβασάκη και σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αθυρίδη, ήρθε στο θέατρο «Μελίνα Μερκούρη» για να μας πει πως η μάχη με το «εγώ» μας και η τάση που έχουμε οι άνθρωποι να μην αφήνουμε τίποτα στον παράγοντα της τύχης, δεν μπορεί να μας εγγυηθεί την εξασφάλιση ψυχικής και σωματικής μας υγείας.
Το Κέντρο Πολιτισμού της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, η ΑΜΚ Εταιρία Πολιτισμού EPOPSIS και η 2ART παρουσιάζουν μια παράσταση με θέμα την Νόσο Αλτσχάιμερ που τα ποσοστά της έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια υπό την αιγίδα της Ελληνικής Εταιρίας Νόσου Alzheimer και Συγγενών Διαταραχών και με την υποστήριξη του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Πρόκειται για ένα δυνατό έργο με θέμα τη νόσο Alzheimer, βραβευμένο το 2017 από την Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδος. Παρουσιάστηκε, στην πρώτη του εκδοχή, σε παραγωγή του Ιδρύματος ''Μιχάλης Κακογιάννης'', τον Φεβρουάριο του 2018, αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές και καταφέρνοντας να συγκινήσει τους θεατές.
Με αφαιρετική διάθεση και όσο αφορά το σενάριο της παράστασης αλλά και το κομμάτι της σκηνογραφίας παρουσίαζεται στο σανίδι η ιστορία ένος επιστήμονα με αντικείμενο μελέτης την βροχή που σιγά σιγά αρχίζει και έρχεται σε επαφή με τα συμπτώματα της νευρολογικής ασθένιας, Αλτσχάιμερ. Ως επιστήμονας έχει μάθει να κυριαρχεί ο ίδιος στο μυαλό του και να φέρεται λογικά. Τώρα βλέπουμε τον νου του να μην κοιτάζει την μόρφωση και οποιοδήποτε άλλο κριτήριο και να επιβάλλεται σε αυτόν και στην καθημερινότητά του. Το θέμα προσεγγίζεται με ευαισθησία, αλλά και με χιούμορ. Μέσα από τέσσερις εικόνες, διαφαίνονται τα στάδια της ασθένειας του Αλτσχάιμερ, η αγωνία, οι μεταπτώσεις και η μεταμόρφωση του χαρακτήρα του ασθενή, καθώς και η αντιμετώπιση της κατάστασης από τη σύζυγο, η οποία έχει αναλάβει τη φροντίδα του. Οι ήρωες δεν έχουν κύρια ονόματα με βάση το σενάριο.
Το σκηνικό μινιμαλιστικό, ένα δωμάτιο σπιτιού που, έως το τέλος του έργου, μεταλλάσσεται σε δωμάτιο κλινικής. Η παρουσία και εναλλαγή των αυτοπροσωπογραφιών του ζωγράφου William Utermohlen (ο οποίος κατά τη διάρκεια της ασθένειάς του αποτύπωνε τον εαυτό του στον καμβά για να καταδείξει τη μεταβολή στον τρόπο που αντιλαμβανόταν ο ίδιος την εικόνα του στον καθρέφτη), λειτουργεί ως πρόληψη και ως μέσο έκφρασης της αγωνίας του ήρωα γι' αυτό που του συμβαίνει.
Δίχως βερμπαλισμούς στο φρέσκο κείμενο της παράστασης, αποτυπώνεται με «γυμνό» τρόπο η πορεία της νόσου, με μέσα που χρησιμοποιούντα να είναι ο φωτισμός που μεταβάλλεται από ψυχρός σε ζεστός, η λυρική μουσική και ένα μινιμαλιστικό κόκκινο σαλόνι μέσα στο οποίο εξελίσσονται μοναδικές ερμηνίες των Σπύρου Σαραφιανού, Βανέσσας Μπαρρέ και Δημήτρη Ελιας.
Όπως δήλωσε η Σεναριογράφος στην συνέντευξη τύπου που ακολούθησε από την πρεμιέρα της παράστασης « Ποιος είναι ο πυρήνας μας ποια είναι η αξία μας; Πάνω σε αυτά τα κριτικά σχήματα χτίζονται όσα μας χωρίζουν και αυτό φαίνεται πολύ καθαρά από την συνθήκη της νόσου.»
Η παράσταση ανεβαίνει την Παρασκευή 22, το Σάββατο 23, την Κυριακή 24 Φεβρουαρίου και την Παρασκευή 1, το Σάββατο 2, την Κυριακή 3 Μαρτίου στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς «Μελίνα Μερκούρη»
