Κάποιες πρώτες σκέψεις, υπό ένα νομικό πρίσμα (κι όχι μόνο), πιστεύοντας
ότι τελειώσαμε με τη φαρσοκωμωδία της ΧΑ.
Πρώτον, συνέβη το αυτονόητο
κι ότι γίνεται σ' ένα ευνομούμενο κράτος και σ' ένα Κράτος Δικαίου.
Δούλεψε αυτό που ονομάζεται Διάκριση λειτουργιών (άρθρο 26 του
Συντάγματος για μια σωστή σύνταξη της Πολιτείας
(νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική).
Δεύτερον, το Σύνταγμα προβλέπει
ρητώς, στο άρθρο 2, ότι ο σεβασμός κι η προστασία της αξίας του ανθρώπου
αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας.
Τρίτον, η διάπραξη
μιας ποινικώς αξιόποινης πράξης δεν συνδέεται απαραίτητα με την αυτοτελή
εγκληματική συμπεριφορά κάποιου φυσικού προσώπου, καθώς σε κάποιες
περιπτώσεις αποτελεί προϊόν συμφωνίας που ενσωματώνει τη σύμπτωση της
βούλησης περισσοτέρων προσώπων.
Η σύσταση και δράση εγκληματικής
οργάνωσης, που προβλέπεται στο άρθρο 187 του Ποινικού Κώδικα, όπως αυτό
ισχύει μετά την αντικατάστασή του με το άρθρο 1 του νόμου
2928/27.08.2001, αποτελεί ένα ιδιώνυμο έγκλημα, το οποίο, υπό το
καθεστώς αύξησης της οργανωμένης εγκληματικότητας κατά τα τελευταία
χρόνια, ενέχει διακριτή αυτοτέλεια, που υπερβαίνει τον χαρακτήρα της
σύστασης συμμορίας, στην οποίαν περιοριζόταν ουσιαστικά το ρυθμιστικό
πλαίσιο του παλαιού άρθρου. Στις περιπτώσεις σύστασης και δράσης
εγκληματικής οργάνωσης, το άρθρο 187 παρ. 1 ΠΚ προβλέπει την ποινή της
κάθειρξης μέχρι και δέκα (10) ετών.
Όλα είναι θέμα αποδείξεων. Το
θετικό- αλλά κι αυτονόητο, ξανατονίζω- είναι ότι οι Δικαστικές Αρχές
κινήθηκαν όπως έπρεπε να κινηθούν. Κι αυτό με χαροποιεί και με κάνει να
πιστεύω ότι υπάρχει ελπίδα. Να ζω σ' ένα Κράτος Δικαίου. Τίποτα άλλο.
Όλα τ' άλλα συνωμοσιολογικά σενάρια δε μ' αφορούν και είναι εκ του
πονηρού. Ο ορθός λόγος είναι αυτός που λείπει και γι' αυτόν θα συνεχίζω
να μάχομαι απ' όπου κι όπως μπορώ.
