Διαφορετικές όψεις της καλλιτεχνικής δημιουργίας και της κοινωνικής απήχησης της θα μπορούσε να είναι ο τίτλος – περίγραμμα της χτεσινής μέρας στο #tdf16 που είχε τουρκικές σαπουνόπερες, πλαστά ρεπορταζ σε εφημερίδες, λογοκρισία απο την χούντα του 1967 και πως η creativity μπορεί να γίνει και cretativity!
Cretativity
Η περίπτωση 6 ανθρώπων
του καλλιτεχνικού και όχι μόνο χώρου
όπως η Βικτώρια Χισλοπ, ο Γουόλτερ
Λάσαλι, ο Ρος Ντεϊλι, κ.α. μιλάνε στην
κάμερα του Μανώλη Κριτσωτάκη για την
ζωή τους στη Μεγαλόνησο και την αγάπη
τους για τον τρόπο ζωής τους στην Κρήτη.
Συμπαθητική καταγραφή και ένα ντοκιμαντέρ
που άνετα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί
ως υπέροχη διαφήμιση του νησιού στο
εξωτερικό.
Kismet
Η Νίνα Μαρία Πασχαλίδου
εξετάζει την δυναμική των τουρκικών
σαπουνόπερων στον αραβικό κόσμο και
στην Ελλάδα. Πέρα απο την λαιφσταλιά
της αρχικής ιδέας το Κισμέτ είναι μια
σύντομη ταινία που αναδεικνύει τα σοβαρά
προβλήματα του γυναικείου φύλου στην
μουσουλμανική – αραβική κοινωνία και
πως ο εκμποντερνισμός της μπορεί να
περάσει και απο ένα τηλεοπτικό σαπούνι.
Από την άλλη όμως κάνεις ασυναίσθητα
τη σύγκριση με την ελληνική κοινωνία,
η οποία βρίσκεται βήματα μπροστά σε
αυτό το επίπεδο, και αναπολεί με αυτό
τον τρόπο μια παλαιότερη πιο συντηρητική
εποχή. Σκέψη για προβληματισμό.
Η περίπτωση του Τζεισον
Μπλερ
Η περίπτωση νεαρού
δημοσιογράφου των New York Times που το 2003
διαπιστώθηκε ότι δίνει στην μεγάλη
εφημερίδα πλαστά και κλεμένα ρεπορτάζ.
Πέρα απο την ατομική ευθύνη (που είναι
σαφώς σοβαρή) και τον ηθικοδιδακτισμό
που αναδεικνύει με κουραστικό τρόπο η
ταινία λέγοντας μας πόσο άτακτο ήταν
ως παιδί ο Τζεϊσον Μπλερ ισως θα έπρεπε
να μελετήσει και την συνολική ευθύνη
ενός συστήματος που απαιτεί διαρκώς
και με κάθε τρόπο απο τα μέλη του
ενημερωτικό περιεχόμενο που θα μπορεί
να το πουλήσει σε αναγνώστες και
διαφημιστές.
Στοργη στο Λαό
Ενδιαφέρον παρουσιάζει
η ταινία του Βασίλη Δούβλη που αναδεικνύει
την περίπτωση της αυστηρής λογοκρισίας
στον κινηματογράφο την εποχή της
δικτατορίας (1967-1974). η ταινία διαθέτει
αρκετό χιούμορ που ορίζεται απο την
διαρκή ανάγνωση των αποφάσεων της
συγκεκριμένης επιτροπής που έβρισκε
επικίνδυνες και τις πλέον ανύποπτες
σκηνές μιας ταινίας και ζητούσε να μπει
ψαλίδι. Μιλάμε όχι μόνο για τον ελληνικό
κινηματογράφο της εποχής αλλά και για
ξένες ταινίες του Μπεργκμαν, του
Αντονιόνι, του Παζολίνι και άλλων
σημαντικών δημιουργών. Ο σκηνοθέτης
πάντως θίγει ελάχιστα τα πρόσωπα που
πρωταγωνίστησαν σε αυτή την ανευ
προηγουμένου φίμωση της ελεύθερης
έκφρασης και της τέχνης και ρίχνει όλο
το βάρος στις πράξεις τους και στα
κωμικοτραγικά αποτελέσματα τους. Για
όσους χάσουν και την 2η προβολή αξίζει
να πούμε πως η Βουλή θα προβαλει σχετικά
σύντομα το ντοκιμαντέρ τηλεοπτικά.
