Λίγο πριν μας αποχαιρετίσει από το πρόγραμμα του ΚΘΒΕ, είδαμε την παράσταση Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ στο μικρό θέατρο της Μονής Λαζαριστών,μια παράσταση που ανέβηκε πέρσι για πρώτη φορά στο Κρατικό Θέατρο με αφορμή και τον εορτασμό των 90 χρόνων από την γέννηση της ομάδας του ΠΑΟΚ, και φέτος επαναλήφθηκε Τετάρτες και Κυριακές.
Πρόκειται για ένα έργο του Σταύρου Τσιώλη, ιδιαίτερα δημοφιλή στην Θεσσαλονίκη τουλάχιστον για το κινηματογραφικό του έργο Ας περιμένουν οι γυναίκες. Στην ταινία εκείνη ο ΠΑΟΚ ήταν συνεχώς παρών. Ήταν με κάποιο τρόπο ο αόρατος ρυθμιστής της ζωής και των λεγομένων των πρωταγωνιστών. Με έναν διαφορετικό τώρα τρόπο, ο Σταύρος Τσιώλης αφορμώμενος από τον ΠΑΟΚ έπλασε δύο κεντρικούς γυναικείους χαρακτήρες, που γι'αυτές ο ΠΑΟΚ είναι κάτι παραπάνω από την ομάδα τους. Είναι οικογένειά τους. Ωστόσο, το έργο δεν κινείται αποκλειστικά γύρω από τον ΠΑΟΚ. Άλλη είναι η κεντρική ιστορία και άλλο το κεντρικό θέμα του έργου. Στη θέση της οικογένειας του ΠΑΟΚ θα μπορούσε να είναι ο,τιδήποτε θα μπορούσε να σε συνδέσει με άλλους ανθρώπους, να σε κάνει να νιώθεις ασφαλής και προστατευμένος, ότι όλοι φροντίζουν όλους, ότι είναι οικογένειά σου. Γιατί τα κορίτσια αυτά, που ο κόσμος τους είναι μια κλινική αποτοξίνωσης, χρειάζονται μια τέτοια οικογένεια.
Προσωπικά, εξεπλάγην από το κείμενο του Σταύρου Τσιώλη. Το βρήκα πολύ δυνατό κείμενο, πολύ ποιητικό, με ένα δικό του χιούμορ, ίσως ένα από τα καλύτερα σύγχρονα ελληνικά θεατρικά κείμενα (εκδόθηκε το 2011, υποθέτω γράφτηκε λίγο πιο πριν). Πιστεύω πως θα μπορούσε αυτό το κείμενο να ανέβει οπουδήποτε, σε οποιαδήποτε πόλη ή χώρα, κάπου όπου το όνομα του ΠΑΟΚ δεν θα σημαίνει και δεν θα συμβολίζει τίποτα, και πάλι το κοινό να αντιλαμβανόταν την αξία αυτού του έργου.
Δυστυχώς, δεν μπορώ να πω ότι αυτή η δυναμική του έργου πέρασε και σε μας στο κοινό. Κατά διαστήματα έπρεπε να κάνεις κόπο για να αντιληφθείς τι λέγεται λόγω της μονότονης εκφοράς των πρωταγωνιστριών (Ελευθερία Αγγελίτσα και Στεφανία Ζώρα) , και δυστυχώς και πολλές grande ατάκες δεν απέκτησαν τον όγκο που θα τους ταίριαζε. Το κείμενο ήθελε να σε αγγίξει, να σε συγκινήσει, η παράσταση όμως δεν το άφηνε. Η υποκριτική των πρωταγωνιστριών, όμως, είναι δουλειά του σκηνοθέτη Ταξιάρχη Χάνου. Πώς είναι δυνατόν στο σωτήριο έτος 2017 και σε ένα θέατρο που είναι σε απόσταση αναπνοής ο ηθοποιός από τον θεατή, να αφήνουμε στη σκηνή τις ψεύτικες ανάσες, το υπερπαίξιμο για να δείξω ότι περιμένω, ή όπως αναφέρθηκε αυτήν την εκφορά του λόγου; Το πρόβλημα είναι ότι όλα συνηθίζονται και ναι, συνηθίσαμε κι εμείς μετά από λίγο σ'αυτήν την υποκριτική, αλλά πόσο ωραίο πράγμα μπορεί να είναι η συνήθεια στο θέατρο;
Οι β΄ρόλοι ( Αριστοτέλης Ζαχαράκης,Σοφία Καλεκμερίδου, Χάρης Παπαδόπουλος, Τάσος Ροδοβίτης) ήταν όλοι ένας κι ένας. Όλοι είχαν χαρακτήρα, όλοι υποστήριζαν πολύ αυτό που έκαναν, ήταν αληθινοί ακόμη και μέσα στην υπερβολή του ρόλου τους. Είναι από τις παραστάσεις που λες ότι ναι, δεν έχει σημασία αν είσαι α' ή β' ρόλος για να κλέψεις την παράσταση.
Όσον αφορά τη σκηνοθεσία θα ήθελα να σταθώ σ' ένα μόνο σημείο, στο φινάλε. Ο κύριος Προβόπουλος, γυρισμένος εντελώς πλάτη στο κοινό, μαζεύει από το παγκάκι το αυτόγραφο της Ιωάννας και το ρίχνει στην σακούλα. Ποιος το είδε αυτό; Σχεδόν κανείς μάλλον. Δεν γίνεται να μην δίνεται χρόνος για να γράψει το ότι το τόσο σημαντικό προηγουμένως αυτόγραφο έχει αφεθεί πίσω και πως ένας κύριος που τώρα γνώρισε τα κορίτσια αποφασίζει να το περιμαζέψει, να περιμαζέψει τον έρωτά τους.
Στον οπαδό του ΠΑΟΚ σίγουρα θα προκαλέσει ένα comfuzio αυτή η ετερόχρονη μείξη παικτών του ΠΑΟΚ, ωστόσο πιστεύω πως μάλλον θα περάσει καλά στην παράσταση ειδικά αν είναι προετοιμασμένος για το ότι δεν πρόκειται για μια παράσταση αποκλειστικά για την ομάδα του.
