“Ευτυχισμένος που έκανε
το ταξίδι τού Οδυσσέα.’’, Πάνω σ’ έναν ξένο στίχο, Γιώργος
Σεφέρης.
“Ζείτε και εργάζεστε στην Ευρώπη και στο εξωτερικό. Φαντάζει τη
δεδομένη στιγμή ένας ιδεατός παράδεισος για την Ελλάδα; Ποιο είναι όμως αυτό
που πραγματικά ισχύει; Τι κουβαλάτε πάντα από την πατρίδα σας;’’
Τι είναι Παράδεισος όμως; Να σου βρίσκει δουλειά στο Δημόσιο ο
μπαμπάς, επειδή «ξέρει» τον βουλευτή- κι ας είσαι τενεκές; Να μπορείς να
παρκάρεις στα πεζοδρόμια –κι αν πάρεις κλήση, να την σβήνεις; Να
«κανονίζεις» εκείνη την επιδοτησούλα για το ακαλλιέργητο χωράφι του παππού – κι
ας μην έχεις ιδέα που βρίσκεται;
Ε, λοιπόν, σας έχω νέα: Σε μία κανονική χώρα της
Ευρώπης, ο «Παράδεισος» αυτός θα περιμένει. Μπορείς να μετρήσεις το μποϊ της
γνώσης σου στην πραγματική αξία, όχι στην δανεική; Μπορείς να προσαρμοστείς γρήγορα, σε κανόνες
αγοράς που δεν χαρίζονται στον μέτριο, σε νέο businesscontext που μετράει
αποτελέσματα, και να κάνεις teamwork
με τριάντα «ξένους» προσθέτοντας αξία στην ομάδα; Αυτό σκέψου.
Πώς κουβαλώ τον τόπο μου; Όπως θα τον ήθελα
εγώ. Ευρωπαίο, κοσμοπολίτη, με
ακτινοβολία πνεύματος, ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων και κανόνων. Και γι' αυτό
ξαναγυρνώ σε αυτόν – να στηρίξω την αλλαγή του. Όπως ξέρει ο καθένας και
μπορεί. Καλή Πατρίδα, παίδες.
Δημήτρης Κωνσταντέλλος
Strategic
Communications & EU Public Affairs Advisor, Brussels
Ζω και εργάζομαι στην Ευρώπη όλη
μου τη ζωή. Στη Νάξο, στην Αθήνα και σήμερα στις Βρυξέλες. Δεν πιστεύω στην
ιδέα του παραδείσου, ιδεατού ή μη.
Παντού υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες, αλλά και παντού μπορείς να βρεις
χαρά, να δημιουργήσεις δεσμούς με το περιβάλλον και τους ανθρώπους γύρω σου, να
εξελιχθείς. Αρκεί εκεί που πατάς να βρίσκεσαι χωρίς μεμψιμοιρία. Το
ζητούμενο είναι να τιμάς την επιλογή σου και να σέβεσαι τον τόπο που ζεις γι
αυτά που σου προσφέρει. Από την Ελλάδα,
κουβαλάω την επιθυμία μου να επιστρέφω στις εικόνες και στους ανθρώπους που
αγαπάω, αλλά και μία θλίψη για την αδυναμία μας να σεβαστούμε όσο του αξίζει
τον τόπο αυτό.
Μόνα Παπαδάκου, Οικονομολόγος
Ζω και εργάζομαι στο εξωτερικό,
τα τελευταία 2,5 χρόνια. Το επιδίωκα συνειδητά και επίμονα. Η φυγή στην περίοδο
της κρίσης από την Ελλάδα, υπήρξε για μένα σωτηρία. Κάθε φορά που προσπαθούσα να φανταστώ το μέλλον μου στην Ελλάδα, υπό
αυτές τις συνθήκες, ασφυκτιούσα. Μέσα α’ αυτά τα χρόνια, άλλαξα δύο χώρες
και 2-3 δουλειές. Στο εξωτερικό, νιώθω
ότι έχω επιλογές, αν δουλέψω σκληρά, δεν θα χαθώ. Οι προσλαμβάνουσες είναι
πολλές, όλα καινούργια, ενδιαφέροντα και κάποιες φορές δύσκολα. Όταν
ξεριζώνεσαι και αρχίζεις από το μηδέν, δεν προλαβαίνεις να βαρεθείς αλλά ούτε
και να χαλαρώσεις. Δεν θεωρώ ότι είναι τέλεια, απλώς διαφορετικά και σε αρκετά
επίπεδα καλύτερα.
Θα μου λείπει πάντοτε η επαφή με τους δικούς μου, γονείς, φίλους, η
κουλτούρα, αυτό που λένε οι Ισπανοί, arraigo, οι ρίζες μου, το
οικείο. Ό,τι ζω το έχω επιλέξει και είμαι ευχαριστημένη μ’αυτό.
Δέσποινα Παπαναστάση, υπάλληλος σε ευρωπαϊκό οργανισμό
