“Όταν ήμουν μικρή, σ’
αγαπούσα πολύ. Τώρα που μεγάλωσα, έμαθα να αγαπώ μαζί και τις διαφορές μας. Σ’
ευχαριστώ που δεν μ’ έκανες πιστή αντιγραφή σου αλλά μου έμαθες να θέλω να
είμαι διαφορετική. Χρόνια Πολλά, μαμά.’’
‘’Σαν θέλω, γυρίζω’’,
δήλωνε η Ρίτα Λυμπεράκη για να κρατήσει άρρηκτους περιπλεγμένους δεσμούς με την
κόρης της, Μαργαρίτα. Μ’ ένα ‘’σε φιλώ
πολύ πολύ, τζιτζικάκι μου’’, ταξίδευε το χάδι της μητέρας και κάλυπτε τη
δυσβάσταχτη απουσία.
H μητρότητα ταυτίζεται
με την ολοκλήρωση του εαυτού μας; Τη βιώνουμε ως ικανοποίηση κοινωνικών
επιταγών ή ως εσώτερη ανάγκη; Σηματοδοτεί την προέκταση του ‘εγώ’ σε ένα δοτικό
‘εμείς’; Περιγράψτε μας την κομβική στιγμή που νιώσατε να ζείτε για δυο.
Η μητρότητα είναι μια λέξη συνυφασμένη με την
αγάπη, τη ζωή και το αύριο. Είμαι μητέρα
τριών παιδιών με επιλογή αγάπης προς τα παιδιά, με τη συνειδητή δέσμευση του
χθες με το σήμερα και το αύριο. Ποτέ δεν εξέλαβα τη μητρότητα ως δική μου
ολοκλήρωση ούτε ως αρχέγονο ένστικτο της γυναικείας φύσης και ολοκλήρωσης, πόσο
μάλλον ως κοινωνική επιταγή. Ήταν μια βαθιά ανάγκη της βίωσης της δημιουργίας
και με μοναδικό εγχειρίδιο την αγάπη που γεννιέται στο πρώτο σκίρτημα και
κομβικό σημείο συνειδητοποίησης της λέξης μητρότητας που δεν είναι προέκταση
του ‘εγώ’ σε ένα δοτικό ‘εμείς’ αλλά του «είσαι
η ανάσα της ανάσας μου και οι ανάσες όλων των παιδιών αυτού του κόσμου».Όταν επαναφέραμε στη ζωή με τον άντρα μου
τη μεγάλη μας κόρη -18 ημερών τότε- από σύνδρομο αιφνιδίου θανάτου.
Νάνσυ Πανταζή, μητέρα
Η μητρότητα
είναι ευλογία. Εγώ έγινα μητέρα στα 32
μου και η κόρη μου είναι δέκα μηνών. Ποτέ δεν αντιμετώπισα την μητρότητα ως
κάτι συμβατικό. Την θεωρούσα πάντα κάτι ιερό. Η λέξη ολοκλήρωση είναι μικρή μπροστά
στα συναισθήματα που νιώθω εγώ. Για μένα δεν είναι ούτε κοινωνική επιταγή ούτε εσωτερική
ανάγκη, αλλά φυσική εξέλιξη της γυναίκας. Το Εγώ μπροστά στο Εμείς πάει περίπατο.
Τίποτα δεν είναι το ίδιο μετά το παιδί.
Σκέφτεσαι , κοιμάσαι , ξυπνάς ως δυο. Είμαστε δυο από την ώρα της σύλληψης και
για πάντα. Με έναν απίστευτα μαγικό τρόπο όλα παίρνουν νόημα, ειδικά ο χρόνος,
το κάθε λεπτό συμβαίνει κάτι καινούριο. Οι αισθήσεις οξύνονται. Νιώθεις ότι πρέπει
να προστατεύεις με κάθε τρόπο αυτό το πλάσμα που είναι κομμάτι σου . Αγαπάς πιο
πολύ τον εαυτό σου και τον φροντίζεις. της αναζητούσαν το στήθος μου και η αναπνοή
της συντονίστηκε με την δική μου Η κομβική στιγμή που ένιωσα ότι ζω για δυο ήταν όταν την
θήλασα για πρώτη φορά. Όταν τα χείλη της αναζητούσαν το στήθος μου και η
αναπνοή της συντονίστηκε με την δική μου.
Ζω το όνειρό μου. Απλά την λατρεύω.
Μαριάννα Παρασκευοπούλου-Φόλια, μητέρα
Σαφώς και
νιώθεις ολοκληρωμένη. Προσωπικά το βίωσα ως εσωτερική ανάγκη και μόνο. Ξεχνάς
το Εγώ σου και ζεις το Εμείς σαν να ήταν πάντα έτσι. Δοτικό και ανιδιοτελές.
Γιώτα Παχαλά,
μητέρα
Δεν υπάρχει πιο
όμορφη στιγμή στην ζωή μου από εκείνη που πήρα στην αγκαλιά μου τα παιδιά μου. Είναι πάρα πολλές οι θυσίες που καταβάλει μια μητέρα για
να αναθρέψει τα παιδιά της. Αλλά η ευτυχία που σου προσφέρουν δεν
αντικαθίσταται με τίποτα. Επίσης, με τα παιδιά μου είμαστε 1 και όχι 3. Και
έτσι λειτουργώ. Υπάρχει μια
αλληλεξάρτηση που μόνο όταν την βιώνεις μπορείς να την συνειδητοποιήσεις.
Πονάει το παιδί μου, πονάω εγώ επί 10, είναι ευτυχισμένο το παιδί μου, είμαι
εγώ επί 1000. Το ίδιο όμως συμβαίνει και για το αντίκτυπο που έχω εγώ στα
παιδιά μου. Όταν με βλέπουν λυπημένη, δεν μπορώ να το εξηγήσω με λόγια το
συναίσθημα που τους δημιουργείται, συννεφιάζουν τα ματάκια τους, και κάνουν τα
πάντα να μου χαρίσουν ένα χαμόγελο. Ευχαριστώ
το θεό και τον άντρα μου, που με αξίωσαν να ζήσω την μητρότητα.
Άννα Γκούμα, μητέρα
Η μητρότητα είναι μεγάλη υπόθεση και τεράστια εμπειρία. Σε
πλημμυρίζει συναισθήματα συγκίνησης, ευτυχίας, αλλά ταυτόχρονα και συναισθήματα
κούρασης, στενοχώριας. Μόνο το παιδί
μπορεί να σου προσφέρει την μεγαλύτερη χαρά και την μεγαλύτερη στενοχώρια στη
ζωή σου. Πρόσφατα έπεσε στην αντίληψή μου, μία άποψη του Φρόυντ ο οποίος
έγραφε: «Θεωρητικά, θα ήταν από τους μεγαλύτερους θριάμβους της ανθρωπότητας
εάν η πράξη που είναι υπεύθυνη για την τεκνοποίηση μπορούσε να ανυψωθεί σε
επίπεδο επιθυμητής και σκόπιμης συμπεριφοράς, ώστε να ξεχωρίσει από την
εσωτερική παρόρμηση ικανοποίησης μιας φυσικής ανάγκης». Η πρώτη μέρα που αντίκρισα
τα πρόσωπα των τριών παιδιών μου, έχει μείνει βαθιά χαραγμένη στην μνήμη μου. Από
τότε αισθάνομαι υπεύθυνη όχι μόνο για μένα, αλλά και για τρεις ακόμη ζωές
απροστάτευτες, οι οποίες εξαρτώνται από μένα, επομένως και οι ευθύνες πρέπει να
είναι ανάλογες. Γι' αυτό απαιτείται μία
μητέρα να είναι ώριμη, κοινωνικά, ψυχολογικά, πνευματικά, σωματικά.
Προσπαθώ καθημερινά να καταβάλω τα μέγιστα για την κοινωνικοποίηση των παιδιών
μου. Προσπαθώ να δώσω τα κατάλληλα ερεθίσματα και τις ευνοϊκές εκείνες συνθήκες
που είναι απαραίτητες για να μπορέσει να προσαρμοστεί στο κοινωνικό περιβάλλον.
Φυσικά μία ώριμη μητέρα το κάνει δίχως
να περιμένει την ανταπόδοση αργότερα από τα παιδιά της.
Νάνσυ Τρομπούκη, μητέρα
