Section: Διεθνές Διαγωνιστικό (IC)
Το καλοκαίρι του 2004, ο εντεκάχρονος Μίσα (Victor Khomut) φτάνει από τη Ρωσία στην Ελλάδα για να ζήσει με τη μητέρα του, Σοφία (Valery Tscheplanowa), μετά από ένα μεγάλο διάστημα αποχωρισμού. Αυτό που δεν γνωρίζει είναι πως στην Ελλάδα τον περιμένει ο ηλικιωμένος πατριός του (Θανάσης Παπαγεωργίου) που είναι ένας δημοφιλής παραμυθάς. Όσο η Ελλάδα ζει το Ολυμπιακό της όνειρο, ο Μίσα, αποκομμένος από το φυσικό του περιβάλλον και κάτοικος πλέον μιας άγνωστης για αυτόν χώρας, θα απογειωθεί βίαια προς τον ενήλικο κόσμο με όχημα τη σκοτεινή πλευρά των αγαπημένων του παραμυθιών.
Η σκηνοθέτις, Ελίνα Ψύκου, που γράφει και το σενάριο της ταινίας, δημιουργεί μια πολυεπίπεδη ιστορία για τη συνεχή αναζήτηση της αγάπης και της αποδοχής της σε έναν αυστηρά οριοθετημένο και βίαια μεταβαλλόμενο κόσμο όπου η φυγή στη φαντασία είναι η μοναδική ελπίδα. Πρόκειται για μια ιστορία για την αγάπη. Εστιάζει στην ανικανότητα κάποιων ανθρώπων να την εκφράσουν και να την δεχτούν, με αποτέλεσμα πολλές φορές η έλλειψή της να οδηγεί στη βία, σωματική και ψυχολογική. Βία που συμβολίζει τον τρόπο που η κοινωνία, η οικογένεια, το σχολείο και η πατρίδα συμπεριφέρονται στα παιδιά, διαμορφώνοντας την ταυτότητα τους, τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις, τις θρησκευτικές και πολιτικές πεποιθήσεις και τη γλώσσα τους. Η ιστορία εκτυλίσσεται στην Αθήνα του 2004, αυτή των Ολυμπιακών Αγώνων. Όλοι ζουν το ολυμπιακό όνειρο, μια Ελλάδα που ολοένα ανεβαίνει στα μάτια του κόσμου, που πλουτίζει οικονομικά και κοινωνικά, που τη θαυμάζουν όλοι. Μια Ελλάδα του υψηλού φαίνεσθαι, που καλύπτει το σαθρό κοινωνικοπολιτικό της πλαίσιο.
Τις δύσκολες στιγμές, ο Μίσα μεταμορφώνει με τη φαντασία του το σπίτι σε ένα παραμυθένιο μέρος. Μπλέκεται ο ρεαλισμός με τον σουρεαλισμό και τον μαγικό ρεαλισμό. Μεταμορφώνεται ο ίδιος σε αρκουδάκι και χάνεται στα δωμάτια. Αντικρίζει στο εσωτερικό τους μεγαλόσωμα, κάποιες φορές αθώα και κάποιες φορές επιθετικά, λούτρινα ζώα. Αυτό το «ανοίκειο» στοιχείο της αφήγησης που εκφράζει την απόδραση από την ανυπόφορη πραγματικότητα που βιώνει το μικρό παιδί, η Ψύκου το εκφράζει με μονοπλάνα. Μονοπλάνα με την κάμερα να είναι στο χέρι και να ακολουθεί τον μικρό Μίσα, με ονειρικό- παραμυθένιο φωτισμό και σκηνογραφία.
Η μουσική είναι ένα στοιχείο της ταινίας που σε συνδυασμό με την προσεκτικά επιλεγμένη σκηνογραφία της καθηλώνει και συγκινεί τους θεατές. Μια διαφορετική από αυτές που έχουμε συνηθίσει μουσική, βασισμένη σε νανουρίσματα. Η μητέρα για να μειώσει την ένταση που υπάρχει στο σπίτι ανάμεσα στους δύο άντρες, τραγουδάει στον γιο της, όπως όταν ήτανε μωρό. Στο σπίτι εκτός από το νανούρισμα της μητέρας, ακούγονται παλιές κασέτες του ηλικιωμένου άντρα που αφηγείται τα δικά του παραμύθια.
Πρόκειται για μια μοναδική ταινία, πολύ προσεγμένη και με βαθύ νόημα. Επηρεασμένη από τα παραμύθια που μεγαλώσαμε. Συγκινητική, εύθραυστη και μελαγχολική.
Η ταινία προβάλλεται ξανά την Πέμπτη 9 Νοεμβρίου στις 22:15 στο Ολύμπιον.
