Γαλλικό Καμπαρέ. Τι σας έρχεται στο μυαλό; Μήπως ατελείωτα
χιλιόμετρα φίνας πέρλας και μεταξιού; Μήπως ξανθά σγουρά μαλλιά, κόκκινο
κραγιόν άφθονη σαμπάνια και ζεστός κόκκινος φωτισμός;
Η πραγματικότητα όντως είναι πολύ διαφορετική. Η πορνεία έχει
σκληρό πρόσωπο, πρόστυχη υφή και μια σκιά θλίψης κάτω απ’ τα έντονα βαμμένα
μάτια και ζυγωματικά.
Party Girl.
Μια ταινία για να μας θυμίζει την ώρα που καθόμαστε στη ζεστή αίθουσα του
παλιού vintageκινηματογράφου πως η αλήθεια είναι παγωμένη, διαφορετική, με
έντονο μακιγιάζ αστραφτερά ψεύτικα στράς και πολύ μα πολύ πόνο.
Πολλοί είπαν πως το μήνυμα της ταινίας είναι πως η ζωή δεν
τελειώνει στα….ήντα. Πενήντα; Εξήντα;
Θα σας γελάσω.
Περπατώντας στα στενά των Εξαρχείων Σάββατο βράδυ μετά από
μια μέρα κόλαση, χωρίς μακιγιάζ, με μια αίσθηση πως μου λείπουν τα βήματα που
αγάπησα περισσότερο, στη πόλη που με μεγάλωσε, τη Θεσσαλονίκη, λοιπόν, προσωπικά εμένα μου μίλησε αλλιώς….Τι
συμβαίνει όταν αρνείσαι να μεγαλώσεις; Τι συμβαίνει όταν η ζωή σου είναι μια ατελείωτη
ξεσαλωμένη εφηβεία;
Όλος ο φόβος για τις ανθρώπινες σχέσεις, η προσπάθεια να
διατηρήσει και να διαιωνίσει κανείς μια φάση ζωής που αποτέλεσε κάποτε την
κορύφωσή του με αποτέλεσμα στο τώρα όλο αυτό να είναι η παρωδία του πρότερου
εαυτού του.
Από την άλλη πλευρά πως κάποιος που έχει ζήσει όλη του τη
ζωή on the road μπορεί να μπεί σε καλούπια; Πως γίνεται κάποιος που έχει
συνηθίσει να λέει «που θα πάμε μετά;» να πρέπει να πει «είναι ώρα να
επιστρέψουμε σπίτι.»
Δεν είναι εύκολο να είσαι πάντα νέος. Κρίνεσαι όταν η ψυχή
σου είναι αντάρτισσα. Κρίνεσαι γιατί πληγώνεις αυτούς που λες πως αγαπάς. Γιατί
αυτοί που αγαπάς μεγαλώνουν κι εσύ απλά θέλεις να τους κρατήσεις γύρω σου. Να
τους παγώσεις και να τους σύρεις πίσω στην αιώνια ομορφιά της ανευθυνότητας.
Έχεις θάρρος και θράσος να λες τα πράγματα με το όνομά τους
και να ξέρεις βαθιά μέσα σου πως είσαι λάθος.
Παρόλα αυτά ακόμη κι
αν έχεις προσπαθήσει, ακόμα κι αν είδες αυτό που ήλπιζες στα μάτια τους, την
αποδοχή και την ικανοποίηση πως επιτέλους ανταποκρίνεσαι στις προσδοκίες τους,
γνωρίζεις.
Γνωρίζεις πως το
επόμενο πρωί όλοι θα έχουν επιστρέψει στις ζωές τους κι εσύ θα είσαι εκεί. Ξαπλωμένη
σε ροζ σεντόνια με το καλό παιδί που σ΄έβαλε στον «ίσιο δρόμο». Όχι! είναι
παραπάνω απ΄ όσο μπορείς να αντέξεις. Φοράς ξανά μίνι κι ας είσαι πια μεγάλη,
φοράς βαρύ μεικ απ γιατί ακόμη νομίζεις πως μπορείς να κρυφτείς απ’ το χρόνο, βουτάς τη τσάντα σου το ξημέρωμα και
καταλήγεις να χορεύεις μεθυσμένη στα
παλιά σου λημέρια ενώ ο ήλιος έχει πια βγει. Κι έχει μια μαγεία όλο αυτό γιατί
είσαι partygirlκαι ξέρεις πολύ καλά να κρύβεις τον πόνο, να ξεχνάς τις
ευθύνες και να χάνεσαι στη γλυκιά δίνη της επιφάνειας που πια είναι επιλογή.
Και τη σέβομαι.
Μα για εμένα ύστερα απ’ όλα αυτά, growing old feels fine….
