Σίγουρα θα το θυμάσαι. Πως φεύγαμε και στο σκάγαμε και
σερνόμασταν κάτω από το συρματόπλεγμα. Περνούσαμε τις νύχτες μας στο διπλανό
στρατόπεδο. Εκείνο που δεν είχε ψυχή μέσα. Και μετά γέμιζε από δεκάδες τέτοιες.
Το στοιχειώναμε, θυμάσαι; Στέλναμε τα πυροτεχνήματα της νιότης μας ψηλά, να μας
ακούσουν οι θεοί μας. Ίσα να τους ενοχλήσουμε με την παρουσία μας και μετά,
τελειώνοντας το τελετουργικό, να συρθούμε για άλλη μια φορά κάτω απ’ το
συρματόπλεγμα. Ξαναλερώνοντας τα ρούχα μας. Καθαρίζοντας τις ψυχές μας.
Ξέρεις, δεν στο ‘χα πει ποτέ. Εκείνες τις ώρες του γυρισμού,
τις λίγες που απομένανε ανάμεσα στην αδιαφάνεια και τη διαύγεια, κοιμόμουν με
ταχυπαλμία. Προσπαθούσε η καρδιά μου να με ξυπνήσει. Να μην ξεφορτίζομαι.
Τότε ήμασταν όλοι, βλέπεις, παιδιά βγαλμένα από την πρίζα.
Τι να σου λέω. Κάθε δυο λεπτά η ίδια υπενθύμιση. Άλλοτε θα έτρεχα σαν την τρελή
να προλάβω. Να μη σβήσουν και μείνω μόνη. Άλλοτε πάλι, ούτε αίσθηση. Ένα στρατόπεδο
ευχών, δικό μου. Η μόνη μέσα σ ‘όλους. Μόνοι ανάμεσα σε μένα.
Τότε άρχισα να καταλαβαίνω. Οι άνθρωποι αντιδρούν περίεργα
στην προσπάθεια τους να προσποιηθούν πως δεν είναι παγιδευμένοι. Μην τους
θυμώνεις. Μην τους θυμώνεις για να μην ξεχνάς. Κ εμείς δεν το κάναμε αυτό εξ
‘άλλου; Παγιδεύαμε την τάση φυγής μας ανάμεσα στο σύρμα και το χώμα, όπως αυτοί
τις μέρες τους.
Εγώ βέβαια, δεν συγκινήθηκα και πολύ απ’ τις μέρες που
συρθήκανε έξω απ’ την πόρτα μου. Έκανα πως δεν ήμουν μέσα. Ήταν η τάση φυγής
μου κ εμένα, που δεν ήθελε να παγιδευτεί στην πραγματικότητα των τόπων μας. Του
τόπου των πολλών. Εκεί που όλοι σε φιλούσαν στο μέτωπο και όχι στα μάτια.
Στο μέτωπο – Φυγή.
Αν βλέπανε τα μάτια μου ίσως και να εμένα. Ο τόπος
της ντροπής. Στα μέτωπα, κάπου το είχαμε διαβάσει, δεν υπάρχει ειλικρίνεια.
Γι’ αυτό. Το επισφραγίζανε έτσι.
Ίσως θα έπρεπε να το σκάσουμε μαζί.
Χωρίς συρματόπλεγμα. Χωρίς μέτωπα (εχθρικά). Ξημερώματα χωρίς ταχυπαλμία – οι καρδίες
μας φορτισμένες. Κ όταν ξημερώνει, αντί για ήλιο θα βγαίνουν τραγούδια. Και λεβάντες
απέραντες.
Χωρίς στρατόπεδα. Αλλά τους θεούς και πάλι θα τους ενοχλούμε,
υπόσχεση. Απ’ το στρατόπεδο μακριά. Μακριά κι απ’ τα μπουντρουμιασμένα γέλια.
Γέλια μόνο μέσα στην άνοιξη. Και άνοιξη θα είναι κάθε μέρα. Υπόσχεση κι αυτό.
Γιατί βλέπεις, άλλοι αναρωτιούνται που θα τους βρει ο έρωτας
κι άλλοι που θα τους βρει ο θάνατος.
Και ας είμαστε απ’ τους πρώτους.
