Μικρό κορίτσι. Τα πόδια της τυλιγμένα σε μπότες άγριου
ανθρώπου. Τα χείλη της βουτηγμένα σ‘ένα μεγάλο βύσσινο.
Μικρό κορίτσι του πορσελάνινου ουρανού. Μικρά της χέρια με
μικρό βιβλίο και το κορμί σε πέτσινη πανοπλία. Ένα με το δέρμα.
Στυλωμένη στους βράχους δίχως χτες και αύριο,
ξέρεις.. αποχαιρετά το αίνιγμά της
Κάποια πράγματα, της έλεγα, με αρρωσταίνουν. Με ανακατεύουν
ως το κόκαλο, δεν μπορείς να καταλάβεις. Αποβάλλονται από το σώμα μου. Από τα
μάτια μου. Από την ακοή μου, και το στόμα μου επτασφράγιστο. Αν δε μιλήσει, δεν
είναι κι αλήθεια.
Κι αυτή, γεμάτη από θλιμμένες ιστορίες. Εξ’ ου και τα
πέτσινα. Οι σιδεριές της χαρακώνανε το δέρμα όπως τα λόγια την ψυχή. Όχι την
ψυχή (το ξέρεις, τόσο μελό δεν είμαι). Οπότε όχι την ψυχή. Ένα μικρό σημείο
λίγο πάνω από το εσωτερικό του καρπού. Στο αριστερό χέρι. Όχι μ’ εκείνο που
έκανε τον σταυρό της. Πανοπλία φορούσε κι έλεγε πως ερχότανε από τις
Σταυροφορίες.Μικρό ψιλιασμένο κορίτσι. Δεν υπήρξε στιγμή που να ήξερα τι
να περιμένω από το κλειστό σου στόμα. Ήξερα όμως λίγα πράγματα.
Ήξερα πως για μια στιγμή τα μαλλιά της σταματήσανε να μεγαλώνουν.
Και τα νύχια της, όταν ξέφτιζε τα νύχια της, της έλεγα να μην το κάνει – είναι γρουσουζιά.
“Έλα, μαλακίες” ήξερα πως απαντούσε, αλλά στον πορσελάνινο ουρανό προσευχόταν
να μην είναι αλήθεια. Κι έτσι είχε κι αυτή το στόμα επτασφράγιστο. Βλέπεις, ήξερα.
Ήξερα πως τη σελίδα της την άφηνε μισοτελειωμένη. Δεν ήταν
του αποχαιρετισμού. Έδινε υποσχέσεις επιστροφής. Στις σελίδες και τις ιστορίες
της. Μισοτελειωμένες.
Μισοτελειωμένοι.
Άνθρωποι μισοί.
Τελειώνουν τα αποθέματα τους εκεί ακριβώς που άρχιζε να αλλάζει.
Να είσαι, λέει, πολλά. Να είσαι πιο πολλά απ’
όσα θα δώσεις. Δεν είναι θάλασσα, γραφικέ. Όμως όλο αλλάζει.”
Ήξερα πως έτσι ήταν. Έτσι υπήρχε. Μετέωρη. Κι ευτυχώς που
δεν είχε ανάγκη από στοργή.
***
