Σαν τη Μιράντα Τζουλάι, το μόνο που θα ‘θελα να μάθαινα απ’
αυτόν τον κόσμο ήταν πώς τα καταφέρνουν στη ζωή. Πάντα πίστευα πως ήμουν πολύ
κακή σ’ αυτό το παιχνίδι. Και όντως έτσι ήταν. Όλα τα σημάδια τα ερμήνευα
λάθος. Σαν μια νέα μάνα που δεν καταλαβαίνει πότε πεινάει το μωρό της και το
ταΐζει μέχρι να σκάσει.
Αν ήμουν αντικείμενο, θα ήμουν ένας κόκκινος συναγερμός που
είχα ξεχάσει να κλείσω για πάντα. Σαν τη Σάρα Κέιν λαχταρούσα άσπρο πάνω σε
ασπρόμαυρο, μιας πλευράς τόσο πράσινης που δεν υπήρξε ποτέ.
Η καλή μνήμη σου δίνει το κλειδί της δυστυχίας στο χέρι, και
δεν μπορώ έκτοτε να ξεχάσω τα φώτα, μεγάλα και διαπεραστικά να έρχονται κατά
πάνω μου ψιθυρίζοντας χωρίς να με ακούς
μείνε.
Μείνε..
μείνε,
μείνε.
Μη φεύγεις ακόμα.
Πονούσα. Όχι για ‘σένα που έφευγες. Ούτε που γλιστρούσα τόσο
σύντομα από το διάλειμμα της αιωνιότητας μου. Πονούσα για τον πόνο που έζησα.
Και γι’ αυτά που δεν έζησα. Γι’ αυτά που δεν έμαθα και αυτά που δεν γέλασα.
Αυτά που δεν άγγιξα και η μορφή τους δεν άφησε εικόνες στ’ ακροδάχτυλά μου.
Πονούσα που το κόκκινο στράγγιξε απ’ τις φλέβες μου κι αιμορραγούσα
μοναξιά και σύμπαν.
500 βολτ συναισθηματική ανάνηψη.
Κουράγιο καρδιά.
