Μία γρήγορη ματιά στους φετινούς υποψήφιους για το Όσκαρ
Καλύτερης Μουσικής Επένδυσης!
The
Imitation Game/ Το Παιχνίδι της Μίμησης (8 Υποψηφιότητες)
Alexandre
Desplat
Ο Desplat φαίνεται
να είχε μία αρκετά καλή χρονιά
φέτος, αφού δύο από τις ταινίες που επένδυσε μουσικά βρέθηκαν στις
υποψηφιότητες Καλύτερης Ταινίας αλλά και κέρδισαν στον ίδιο, δύο υποψηφιότητες
για την κατηγορία Καλύτερης Μουσικής Επένδυσης. Το συγκεκριμένο soundtrack μπορεί να μην
είναι εκπληκτικό ή απόλυτα ευρηματικό (σίγουρα όχι ευρηματικό στο σημείο του “The Grand Budapest Hotel”)
έχει ένα θέμα όμως που μας κερδίζει και είναι αρκετά καλά δομημένο για να
χαίρει της εκτίμησης μας φέτος. Ανήκει, όπως και η ταινία, σε αυτήν την
ιδιαίτερη κατηγορία όπου συγκαταλέγεται το “A Beautiful Mind” αλλά και το φετινό “The Theory of Everything”. Ένα είδος
έργων που συγκεντρώνονται γύρο από μία βασική προσωπικότητα των γραμμάτων που
προσέφερε στην ανθρωπότητα μέσω της μοναδικής της διάνοιας. Μα πως αποτυπώνει κανείς την νόηση
στην μουσική; Ο Desplat, όπως
και ο Horner είχε κάνει
παλιότερα για το “A Beautiful
Mind”, το κατάφερε σαφώς καλύτερα, κατά την γνώμη μου, από τον νεότερο
συναγωνιστή του Jóhann
Jóhannsson (The Theory of Everything). Μουσική σε απαλά
επίπεδα, πλούσια αλλά κλασσική ενορχήστρωση, χωρίς εκπλήξεις, η οποία όμως
ποντάρει στο να χτίσει μυστήριο όταν προκύπτει ένα πρόβλημα, αναμονή στο πως
μπορεί να λυθεί και όπως όλες οι μουσικές που περιβάλλονται γύρο από
προσωπικότητες διάνοιας, επιθυμεί κυρίως να εμπνεύσει, να μας βάλει να
συναισθανθούμε τον υπέρμετρο ενθουσιασμό που νιώθει κανείς όταν επιτέλους το
“αίνιγμα” φτάνει στην λύση του.
Αξίζει το Όσκαρ; Δυνατή δουλειά.
Άξιζε την υποψηφιότητα.
***
The
Grand Budapest Hotel/ Ξενοδοχείο Grand Budapest (9 Υποψηφιότητες)
Alexandre
Desplat
Είπαμε πως ήταν πολύ καλή χρονιά για τον Desplat φέτος. Αν στο “The Imitation Game” μας υπέδειξε την
ικανότητα του να γράψει μία καλή, παραδοσιακά χολιγουντιανή μουσική επένδυση,
στο “Grand Budapest Hotel” για
άλλη μία φορά τεντώνει τις ικανότητες του εξερευνώντας διαφορετικά όργανα,
είδη, μελωδίες και ρυθμούς νοτιοανατολικο-ευρωπαϊκούς για να αποδώσει αυτόν τον
ιδιαίτερο χαρακτήρα που λατρέψαμε τόσο στο Ξενοδοχείο Grand Budapest. Μουσική ευρηματική,
κωμική, πλούσια, με μοτίβα που αγγίζουν την μουσική καρικατούρα και με δυνατό
χαρακτήρα που όμως δεν ξενίζει στο σημείο να απωθεί, αντιθέτως ιντριγκάρει την
περιέργεια. Σαφώς δεν περιμέναμε κάτι διαφορετικό από την άψογη συνεργασία του Desplat με τον Wes Anderson, τον οποίο έχει
συνοδέψει στην πλειοψηφία των ταινιών του. Σε αυτήν την περίπτωση η μουσική
ανέδειξε άψογα τον χαρακτήρα της ταινίας, χαρίζοντας στο έργο ένα πολύ
ευχάριστο θέμα που εμφανίζεται ύπουλα κάθε φορά από παραδοσιακά ρωσικά όργανα
όπως την balalaika
μέχρι και γρηγοριανού μέλους χορωδία. Να πούμε σε αυτό το σημείο ότι ο Alexandre Desplat είχε μέχρι
στιγμής εφτά υποψηφιότητες για Όσκαρ, χωρίς να έχει κερδίσει ένα ποτέ, ένα Grammy, μια Χρυσή Σφαίρα, μία Αργυρή
Άρκτο από το Φεστιβάλ Βερολίνου αλλά και χάρη αυτού του soundtrack κέρδισε το δεύτερο του BAFTA. Η ηχογράφηση έγινε από
την Κρατική Ορχήστρα Ρωσικής Λαϊκής Μουσικής της Οσιποφ.
Αξίζει το Όσκαρ; Μουσική με ιδιαίτερο χαρακτήρα,
χιούμορ και ζωντάνια; Βεβαίως, βεβαίως.
***
Interstellar (5 Υποψηφιότητες)
Hans Zimmer
Όλοι αγαπάνε τον Hans Zimmer και μάλλον δικαίως διότι αποτελεί τον πιο πετυχημένο
και πολυάσχολο συνθέτη στην λίστα. Κατέχει ήδη ένα Όσκαρ μεταξύ 9
υποψηφιοτήτων, δύο Χρυσές Σφαίρες και τρία Grammy, αναμεταξύ πολλών άλλων βραβεύσεων.
Για την μουσική του Interstellar έχουμε ξαναμιλήσει. Ένα αισθητικό συνονθύλευμα από
επιρροές του 2001: Οδύσσεια του Διαστήματος, του Solaris και σαφώς κάτι προσωπικό του
ίδιου του Zimmer. Το
έργο και η μουσική δένουν άψογα σε σημείο να υποψιάζεται κανείς μία συνεργασία
συνθέτη-σκηνοθέτη πριν ακόμα τα γυρίσματα αφού η μουσική διέπεται σαφέστατα από
μία σκηνοθετική-αφηγηματική αισθητική. Η αρκετά πρωτότυπη χρήση του
εκκλησιαστικού οργάνου καθώς και η επιλογή του ως τον αντιπροσωπευτικό ήχο του
διαστήματος, είναι ακριβώς εκείνο το στοιχείο που κάνει το συγκεκριμένο έργο να
ξεχωρίζει τόσο. Εκεί που ο Zimmer
είχε αρχίσει να κουράζει με τον χαρακτηριστικό βρόντο του,
παρουσίασε-όπως αντίστοιχα και ο Nolan, κάτι το τελείως διαφορετικό, εξαιρετικά δουλεμένο και όλως
παραδόξως, φρέσκο. Σαφώς o
Christopher Nolan έχει μία γερή συνεργασία με τον Zimmer εδώ και χρόνια και η καλή τους
συνενόηση-κλειδί σε ένα πετυχημένο έργο, φάνηκε εδώ περισσότερο από ποτέ. Η
μουσική κινείται τόσο με κλασσικά όσο και ηλεκτρικά μέσα, είναι πλούσια, επική
αλλά όχι πομπώδεις και σίγουρα του βεληνεκούς μίας υπερπαραγωγής. Από τα
καλύτερα έργα του Zimmer που
παραμένει ακούραστος και σε πολύ υψηλή θέση.
Αξίζει το Όσκαρ; Οπωσδήποτε, όχι μόνο για την
μαεστρία που αποπνέει στην κατασκευή της αλλά και για το γεγονός ότι αποτελεί η
κατηγορία καλύτερης μουσικής, την μόνη καλλιτεχνικά ουσιαστική υποψηφιότητα για
Όσκαρ, μαζί με αυτήν του σχεδιασμού παραγωγής, που είχε φέτος το Interstellar.
***
Mr
Turner (4 Υποψηφιότητες)
Gary
Yershon
Να και ένα όνομα που δεν έχουμε ακούσει. Ο νέος αυτός συνθέτης
είναι Άγγλος και αν κρίνουμε από την μουσική του “Mr Turner” έχει και τα ηχοχρώματα και
τον χαρακτήρα της γηραιάς Αλβιώνας. Πνευστά και έγχορδα δημιουργούν μία
επένδυση άλλου ποιοτικού επιπέδου που παραπέμπει σε κάτι πιο πειραματικό,
βαθύτερο και με μεγαλύτερο χαρακτήρα για να εμπλουτίσει μία τόσο ξεχωριστή
προσωπικότητα. Στην 3η βιογραφική ταινία από τις 5 συνολικά υποψηφιότητες
Καλύτερης Μουσικής, το έργο έρχεται σε αντίθεση με την μουσική του Desplat για την προσωπικότητα
του Turin και του Johannsson για την
προσωπικότητα του Hawking. Εδώ
έχουμε να κάνουμε με ζωγράφο και με έναν ιδιαίτερο σκηνοθέτη επίσης, που δεν
ακούγεται όσο του αναλογεί. Συνθέτης, σκηνοθέτης και προσωπικότητα συγκροτούν
ένα αυστηρά αγγλικό τρίο που βγάζει κάτι αυθεντικό, δημιουργικό και
απελπισμένο. Ο Leigh δεν
μας έχει συνηθίσει σε ιδιαίτερα εμπορικές ταινίες, αντιθέτως ανέβηκε στα
επίπεδα του θεάματος μέσω του ανεξάρτητου κινηματογράφου (και της ιδιαίτερης
τεχνικής του), συνεπώς φυσικό θα ήταν να είχε έναν πιο ανεξάρτητο ήχο να τον
συνοδεύει. Ο Gary Yershon είναι
περισσότερο γνωστός για την μουσική του στο Εθνικό Θέατρο της Βρετανίας και της
Royal Shakespear Company, αλλά
ακολουθεί τον Leigh από
παλιότερα έργα όπως το “Another
Year” και το “Happy Go
Lucky”. Η μουσική του πολύπλευρη, θεατρική, εκφραστική και περίεργος
λιτή και περιγραφική ταυτόχρονα.
Αξίζει το Όσκαρ; Αν τα όσκαρ αποφασίσουν να μιλήσουν
σοβαρά και ανεβάσουν επίπεδο τότε σαφώς αξίζει το αγαλματίδιο να πάει κάπου
μοναδικά και αξιόλογα. Αμφιβάλουμε όμως.
(Playlist ολόκληρης
της μουσικής του έργου)
***
The
Theory of Everything (5 Υποψηφιότητες)
Νέος σκηνοθέτης με νέο συνθέτη αναλαμβάνουν βιογραφικό δράμα
ενός από τα μεγαλύτερα και πιο βασανισμένα μυαλά των τελευταίων δεκαετιών.
Σαφέστατα μιλάμε για υλικό που αρέσει στα βραβεία και μέχρι στιγμής έχει
σαρώσει. Το συγκεκριμένο έργο σαφώς ξεχώρισε για τις ερμηνείες του
(συγκεκριμένα αυτήν του Eddie
Redmayne που κέρδισε και χάρη σ'αυτήν ένα BAFTA) αλλά πάνω απ'όλα για την
συγκλονιστική ιστορία του.
Δυστυχώς το ίδιο δεν μπορεί να ειπωθεί και για την μουσική
επένδυση του Johansson. Ήχος
μονότονος, φλύαρος, χωρίς εκπλήξεις με μία ενορχήστρωση που ακολουθεί την
μελωδία αντί να την αναδεικνύει και θέματα που δεν ξεχωρίζουν για ιδιαίτερη
πρωτοτυπία ή χάρη μουσικής ποικιλίας. Η μουσική του “The Theory of Everything” έχει κάτι
άχρωμο και αχαρακτήριστο, προσφέροντας μας αυτό ακριβώς που περιμένουμε να
ακούσουμε, χωρίς την ευσυγκινησία που αναμένεται από το ερωτικό δράμα και χωρίς
τον ενθουσιασμό της ανακάλυψης που προσφέρει η επιστημονική ευφυΐα του κεντρικού
χαρακτήρα. Ας μην είμαστε κάθετοι όμως, ο Johannsson συνθέτης είναι νέος στον χώρο, με πιθανότατα πολλά να
προσφέρει και έχει να συναγωνιστεί τιτάνες της μουσικής βιομηχανίας.
Αξίζει το Όσκαρ; Όχι. Ωραίο το νέο αίμα αλλά χάνει
πολύ σε σύγκριση με τους συναγωνιστές του.