ΠΩΣ ΝΑ ΚΛΕΨΕΤΕ ΕΝΑΝ ΟΥΡΑΝΟΞΥΣΤΗ

Από τον καιρό του “Metropolis” (1927) το σινεμά παραλληλίζει τις κοινωνικές διαφορές μέσα από την δημιουργία επιπέδων, αντί περιοχών και συνοικιών όπως συμβαίνει στην πραγματικότητα. Αν ο κόσμος μπορεί να συμβολιστεί με ένα μεγάλο κτίριο, τους ορόφους του καταλαμβάνουν τα ανώτερα στρώματα, που όπως και στην πραγματικότητα αδυνατούν να υπάρξουν δίχως τα στηρίγματα που βρίσκονται από κάτω. Ακόμη και στα κτίρια εταιριών, όσο ανεβαίνει η ιεραρχία ανεβαίνουν και οι όροφοι καταλήγοντας στον πρόεδρο που θα ήταν ένας άστεγος πρόεδρος αν δεν υπήρχαν όσοι βρίσκονται από κάτω του. Και είναι μια θεμελιώδης συζήτηση της εποχής μας πως μεγάλωσε η απόσταση μεταξύ του ρετιρέ και του ισογείου και πως το ισόγειο κινδυνεύει να βρεθεί στο υπόγειο την ίδια ώρα που το ρετιρέ σχεδόν αγκαλιάζει τα σύννεφα.
Το ιδιοφυές στην πλοκή του “Πως να κλέψετε έναν ουρανοξύστη”, βάζει στο επίκεντρο τους ανθρώπους που οδηγούνται προς το υπόγειο, δηλαδή τους απολυμένους, τους εκδιωγμένους και τους χρεοκοπημένους που χρεοκόπησαν επειδή εμπιστεύτηκαν ότι είχαν, στα χέρια των ρετιρέ μήπως και καταφέρουν να ανεβούν και αυτοί κάποιον όροφο. Τους παρακολουθεί σε μια σχεδόν ερασιτεχνική προσπάθεια (που ακριβώς επειδή είναι τέτοια, όλα θα πάνε στραβά στην πορεία της) ανακατανομής του πλούτου, απονομής δικαιοσύνης και όλων των σχετικών που θα περίμενες από ένα τέτοιο φιλμ, που όμως παρέχονται ομαλά και χωρίς ποτέ να χάνεται το χιούμορ.
Ανάμεσα σε στιγμές που βρίθουν συμβολισμών, ο ανεπαρκής Brett Ratner οδηγεί αυτόματα και δεν εκμεταλλεύεται όσο θα μπορούσε το κείμενο των Griffin και Nathanson – αμφότεροι με σπουδαία credits στο παρελθόν όπως το “Ocean's 11” και το “Πιάσε με αν μπορείς” – που από μόνο του πάντως φτάνει για να σηκώσει το φιλμ, αν όχι στις καλύτερες στιγμές των Ocean's (ο Casey Affleck και το score του Christophe Beck που παραπέμπει σ’ αυτά του Holmes είναι μεταξύ άλλων τα κοινά στοιχεία), σίγουρα σε ένα αρκούντως γοητευτικό ξαδερφάκι τους.