της Αναστασίας Παύλου
Τα καλοκαίρια μας ήταν η Παρασκευή του χρόνου. Ξυπνούσαμε γι αυτά. Ψωνίζαμε γι αυτά. Ονειρευόμασταν γι αυτά. Τα ζούσαμε ως εκεί που δεν πάει.
Νομίζω πως το αλάτι του «όσο δεν πάει» κρύβεται και λίγο στην παιδική αθωότητα. Ξέρεις, εκείνη τη μαγική στιγμή που νομίζεις ότι η ζωή σου δε μπορεί να γίνει καλύτερη από τώρα, που τρως μια φέτα καρπούζι, στην ακροθαλασσιά, παρέα με τον Γιωργή και την Κατερίνα, ενώ ανυπομονείτε να περάσει ο λουκουματζής.
Και να σου πω και κάτι; Δεν γίνεται!
Τα καλοκαίρια μας τα περνούσαμε στην Κληματαριά. Χαμένη στην ομορφιά του δεύτερου ποδιού, προσπαθούσα πάντα να μείνω ξύπνια στη διαδρομή μέχρι που την έμαθα απ’ έξω.
Ο μπαμπάς μου είχε μια κασέτα με τους Olympians που έπαιζε σε λούπα, ξανά και ξανά. Ήταν σαν ιεροτελεστία: Κληματαριά ίσων φουσκωτός κροκόδειλος, δεμένος στην οροφή του αυτοκινήτου και Olympians στο ραδιόφωνο.
Ήσουν ένα κοριτσάκι, γελαστό και όμορφο… ακόμα και τώρα, σε λούπα, σημαίνει πάντα καλοκαίρι!
Είχα σταμπάρει με το μυαλό μου ένα τεράστιο γκράφιτι σε έναν πελώριο βράχο στ’ αριστερά του δρόμου, πριν από μια ατελείωτη στροφή. Σημαίνει ότι πλησιάζουμε. Και μια γέφυρα που ένωνε δυο σημεία του δρόμου μετά από την πελώρια στροφή. Σημαίνει ότι φτάσαμε.
Όσο κατηφόριζες τη χωματένια κατηφόρα, συναντούσες μια αρμαθιά από τροχόσπιτα στημένα τυχαία αλλά τακτικά. Στην άκρη της «πλαζ» το ταβερνάκι της κυρίας Μαρίας. Εκεί έφαγα την πρώτη μου ψαρόσουπα. Κάθε ξημέρωμα ο μπαμπάς μου με τον φίλο του, τον Χρήστο, πηγαίνανε για ψάρεμα. Μια μέρα του έκλεψα τη στολή για ν’ αναγκαστεί να με πάρει μαζί του. Ξυπνούσαμε με το μοναδικό ξυπνητήρι την ΑΝΑΓΚΗ να δούμε τι πιάσανε και τι θα φάμε το μεσημέρι.
Μετά, παγωτό στην παραλία, παιχνίδια με πέτρες και «εξερεύνηση» στα βραχάκια δεξιά και αριστερά του κολπίσκου, μέχρι να βγούμε στον παραδίπλα κόλπο!
Η Κατερίνα ήταν πιο θαρραλέα, ακόμα και σήμερα είναι, και με είχε βάλει να ορκιστώ ότι δε θα φοβάμαι τη θάλασσα, και ότι κάθε μέρα θα γίνομαι «κομμάτι της». Δες τώρα υποσχέσεις που δίναμε 8 χρονών…
Τα τροχόσπιτα μένανε εκεί όλο το καλοκαίρι και οι γονείς μας επέστρεφαν με μια αρμονική λούπα από τις άδειές τους, για να δώσουν τη σκυτάλη στους επόμενους και πάει λέγοντας.
Εμείς εκεί, σημείο αναφοράς.
Εμείς και το ταβερνάκι της κυρίας Μαρίας, η οποία μεγάλωσε αλλά δεν ξέχασε. Πριν τρία χρόνια ενθουσιασμένη μια φίλη μου, μου έταζε ότι θα με πάει σ’ έναν επίγειο παράδεισο που δεν έχω δει ξανά. (Που να το φανταζόταν!)
Με «γύρισε» στην Κληματαριά. Τρόμαξα να την γνωρίσω. Το μέρος γέμισε με ομπρέλες και ξαπλώστρες. Χάθηκε η αλάνα που παίζαμε με τις πέτρες και η αρμαθιά από τα τροχόσπιτα έγιναν μικρά «μπανγκαλόου».
Μόνο το ταβερνάκι της κυρίας Μαρίας έμεινε ίδιο. Καθόταν έξω έξω, σε ένα τραπέζι και καθάρισε φασολάκια όταν την πλησίασα.
«Ρίτα;»
«Η κόρη της είμαι κυρία Μαρία..αλλά που να με θυμ..»
«ΑΝΑΣΤΑΣΑΚΙ ΜΟΥ; Καθίστε καθίστε να σας κεράσω καφεδάκι»..
Τα είπαμε ωραία με την κυρία Μαρία. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μπορεί να σε κρατήσει ερωτευμένο τόσα χρόνια μετά μ’ ένα μέρος αλλά μ’ ένα γρήγορο ποντάρισμα, υποθέτω τα δυνατά γέλια και οι άνθρωποι!
Στην υγειά σου κυρία Μαρία. Θα ξαναβρεθούμε!
Το Αναστασάκι σου
