Τίποτα δεν
φαντάζει πιο δύσκολο από το να περιγράψω με λόγια τι ακριβώς είναι η “Μοναξιά”.
Ναι, το εύκολο είναι να πούμε ότι είναι το πρώτο μου θεατρικό έργο, ότι είχε
την τύχη και την χαρά να αποσπάσει το β' βραβείο στον διαγωνισμό συγγραφής
θεατρικού έργου που διοργάνωσε το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Β.Αιγαίου, αλλά όλα αυτά δεν λένε
τίποτα ουσιαστικό. Τίποτα που να καθρεφτίζει το έργο και το σύμπαν του. Τι να
πούμε λοιπόν; Πώς προέκυψε;
Προέκυψε με
τρόπο φυσικό και πηγαίο. Η πρώτη γραφή δεν ελέγχθηκε από κανέναν μηχανισμό
λογικής και αυτολογοκρισίας. Ήταν θέματα, μοτίβα, στίχοι αν θέλετε, που
τριγυρνούσαν πολύ καιρό στο μυαλό μου. Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις “εύφορος”
και τότε όλα αυτά που ήταν κρυμμένα μέσα σου, ξεπηδούν κι έρχονται στην
επιφάνεια. Από το υποσυνείδητο στο συνειδητό κομμάτι της γραφής, κάποια
πράγματα αλλάζουν αλλά δεν προδίνεις τον εαυτό σου γιατί είναι το μόνο που
έχεις. Αυτό είναι και το θέμα του έργου. Το να ξέρεις ποιος είσαι, από πού ήρθες,
πού πας και τι περιμένεις από τους άλλους γύρω σου.
Ο Άλλος είναι ο τρόπος μας για να υπάρχουμε,
και ταυτόχρονα η πιο αδιάσειστη απόδειξη που έχουμε. Στο πρώτο σημάδι
αμοιβαιότητας που μας δίνει ο Άλλος, επενδύουμε όλη τη φυσική μας ορμή για ζωή,
χωρίς μέτρο. Ζούμε μόνο για τον Άλλον και χάρη στον Άλλον. Τα δίνουμε και τα
παίρνουμε όλα: την ασφάλειά μας, τα σχέδιά μας, τις ελπίδες και τις αναμνήσεις
μας. Είμαστε έτοιμοι για όλα, ακόμη και για το θάνατο για χάρη του Άλλου.
Τον
κεντρικό αυτό άξονα χτίζουν όλα εκείνα που θεωρούμε μικρά αλλά αποδεικνύονται
καθοριστικά για την ζωή μας, όπως η παγίδευση ανάμεσα στην παιδικότητα και την
ενήλικη ζωή, η καταπίεση από το οικογενειακό περιβάλλον, ο φόβος να εκφραστούμε
για να μην μας κρίνουν. Όλα αυτά είναι που οδηγούν τελικά τον Α ( οι χαρακτήρες
του έργου δεν έχουν όνομα) στο ψυχιατρείο.
Πρόκειται
για ένα έργο ποιητικό, με ρεαλιστικά και βιωματικά στοιχεία. Ένα έργο, που όπως
θα έλεγε και ο Βασίλης Ραφαηλίδης, ανήκει στην “μικρή, καθημερινή τέχνη”
, που ακριβώς λόγω αυτού του προσωπικού – όχι όμως εξομολογητικού – χαρακτήρα
της, μπορεί δυνάμει ν' αποκτήσει καθολικές διαστάσεις.
Τώρα που
πήρα φόρα θα μπορούσα να γράφω και να γράφω και να γράφω. Αλλά όχι. Τίποτα δεν
έχει νόημα, εκτός από την παράσταση. Θα σας δω εκεί.
φωτογραφίες του Ιωάννη Γρηγοριάδη
Για άλλες 2 παραστάσεις στις 18 και 19 Μαρτίου στο υπόγειο του Coo
Β. Ηρακλείου 4, πλατεία Χρηματιστηρίου
