Ο θρυλικός κιθαρίστας των The Last Drive -και κινητήριος μοχλός των BLML (aka Blackmail)- μιλάει μ' αφορμή την επερχόμενη συναυλία των τελευταίων στη Θεσσαλονίκη!
Γιώργο, τα ξαναλέμε μαζί μετά από καιρό. Χαίρομαι πολύ γι' αυτό. Με μια εξαιρετική τελευταία δισκογραφική δουλειά οι BLML, το «Panopticon», αλλά και με την επανακυκλοφορία του «7». Ας ξεκινήσουμε με το πρώτο…
Μας πήρε κάποιο χρόνο για να κάνουμε αυτήν τη συνέντευξη, αλλά it's ok! Είναι λοιπόν σαν προσομοίωση της διαδικασίας ηχογράφησης του «Panopticon», το οποίο μας πήρε πάνω από ένα χρόνο για να το ολοκληρώσουμε… Μια επίπονη αλλά ταυτόχρονα εθιστική διαδικασία. Επίπονη γιατί είχαμε να κάνουμε μ' ένα δίσκο διαφορετικό απ' το «Gift», που ήταν ένας δίσκος που έγινε κάτω από ιδανικές συνθήκες -και όταν μιλάω για ιδανικές συνθήκες εννοώ ότι το mentality ήταν πολύ cool- οι χημικές ροές και η «ένωση» μεταξύ μας (τα μέλη της μπάντας και το υπόλοιπο crew) είχαν φτάσει στο τέλειο επίπεδο. Το «Panopticon» πέρασε από πολλά κύματα γιατί στην πρώτη φάση υπήρχαν διαφορές αντίληψης μέσα στο crew για το πώς θα έπρεπε να ηχογραφηθούν τα τραγούδια -και δεν εννοώ τεχνικά- αλλά σαν αντίληψη παραγωγής. Αυτό μας οδήγησε να αλλάξουμε τρία στούντιο, πράγμα που εξάντλησε την μπάντα, γιατί θεωρούμε καθοριστικό στους BLML το περιβάλλον στο οποίο λειτουργούμε -κι ακόμα περισσότερο όταν αυτό το περιβάλλον δεν «αναβλύζει» ισορροπία. Κι όμως χρειαζόμαστε την ισορροπία για να λειτουργούμε όσο «ανισόρροπα» μπορεί να πάει.
Προσπάθησα ν' αποκρυπτογραφήσω τις νότες και τους στίχους του «Panopticon», σε σχέση με το «The Gift», την προηγούμενη δουλειά των BLML. Η αλήθεια είναι ότι -τουλάχιστον στ' αυτιά μου- πρόκειται για κάτι διαφορετικό, τόσο μουσικά όσο και συνθετικά. Ασπάζεσαι αυτήν την άποψη; Θεωρείς φυσιολογική την εξέλιξη του «Panopticon» ως αυτόνομου μουσικού έργου;
Όπως περίπου είπα και πριν ή για να ακριβολογώ, όπως ακριβώς είναι η ζωή, χρειάζεσαι γέφυρες και περάσματα. Το «Gift» ήταν κατά κάποιο τρόπο ένας απόλυτα προσωπικός δίσκος, όλοι οι στίχοι είναι στο πρώτο πρόσωπο, κάτι που αναδεικνύει το βιωματικό flair των τραγουδιών. Και η ηχογράφηση ακολούθησε αυτό το δρόμο. Η συμμετοχή μου στην παραγωγή μαζί με τον Ottomo ήταν απόλυτη και καταλυτική. Γι' αυτό μπορείς να μιλήσεις για ένα concept album, το οποίο σημαίνει take it or leave it. Απ' την άλλη πλευρά, το «Panopticon» είναι album της μπάντας. Στο μυαλό μου το concept ήταν το «no concept». Deconstruction. Μια σίγουρη ανατροπή. Ξέρεις το White Album των Beatles είναι κάπως έτσι. Δεν υπάρχει αρχή και τέλος, fiction on board. Ο πρώτος δίσκος του Alice Cooper είναι κάπως έτσι (δεν είναι τυχαίο ότι παραγωγός είναι ο Frank Zappa). Μ' αυτούς του δίσκους το καλό είναι ότι αναγνωρίζεις τον εαυτό σου σε διαφορετικούς καθρέφτες. Γυρίζεις απ' τη μία πλευρά και είναι ευρυγώνιος, δεξιά σου ένας ολογραμμικός κι από πίσω σου ο καθρέφτης της Αλίκης. Το πώς κυλάς από το «Arizona» στο «Summerland» δεν είναι θέμα γραμμικής ορθολογικής προσέγγισης ενός δίσκου, είναι θέμα προσαρμογής στη μεταβλητότητα των συναισθημάτων του μουσικού και στην προκειμένη περίπτωση, της μπάντας.
Θεωρώ φυσιολογική την εξέλιξη. Οι BLML δεν είναι παραδοσιακοί. Δεν είμαστε μια σειρά που παραπέμπει σε κάτι, που παραπέμπει σε κάτι άλλο, κ.ο.κ. Αυτό είναι κάτι το οποίο είναι δεδομένο για εμάς, ο δίσκος είναι ο δίσκος μας κι αυτό τον ορίζει σα μουσικό έργο. Από κει και πέρα, στα live αποκτά άλλη διάσταση, κάτι που επίσης ορίζεται σαν αυτόνομο μουσικό έργο. Θέλω να πω ότι στα live μας τα τραγούδια αποκτούν άλλη διάσταση κι έτσι με τη σειρά τους αυτονομούνται απ' το δίσκο. Αυτή είναι και η αντίληψή μας για τα live, ότι είναι κάτι πολύ διαφορετικό απ' το δίσκο.
Στην είχα ξανακάνει την ερώτηση πριν δυο χρόνια. Για τους περισσότερους εκεί έξω, οι Blackmail θεωρούνται ως ένα side project- και πιθανώς στη σκιά των Last Drive… Ισχύει; Είναι για σένα έτσι τα πράγματα; Φαίνεται πάντως ότι τα τελευταία χρόνια η «μηχανή» των BLML βρίσκεται σ' εγρήγορση…
Οι BLML (aka Blackmail) δεν είναι side project γιατί απλά δε λειτουργούν έτσι. Η διαφορά είναι ότι χρησιμοποιούν τον χρόνο κυκλικά και ξέρουν πότε είναι έτοιμοι για να παρουσιάσουν τη μουσική τους, δηλαδή το χρονοδιάγραμμά τους έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με τη δημιουργική τους έξαρση. Πάνω από όλα είμαστε φίλοι που παίζουν μουσική και τα υπόλοιπα έρχονται σε δεύτερο πλάνο.
Στο «The Gift» υπήρχε μια πλειάδα ανθρώπων που βοήθησαν σ' αυτό. Ισχύει το ίδιο και για το «Panopticon
Ναι, η Φιλένια είναι στη βιόλα, ο Άγγελος στα κρουστά, ο Νίκος στο additional μπάσο, η Αριάννα Κ. και η Σάρα στα φωνητικά.
Θα υποστηριχθεί ζωντανά το LPgigs
Αυτά είναι τα κακά του να καθυστερείς συνεντεύξεις… Παίξαμε στο Ρομάντσο, στο Gagarin και στο An club πρόσφατα. Στις 12 Μαρτίου παίζουμε Θεσσαλονίκη στο Silver Dollar. Μετά υπάρχουν κάποιες συναυλίες εκτός Ελλάδας, αλλά το πρόγραμμα θα δείξει.
Να πάμε και στην επανέκδοση του «Seven»;
Η επανέκδοση του «Seven» με χαροποίησε πάρα πολύ, κυρίως αφού άκουσα το καινούριο mastering. Μ' έφτιαξε πολύ! Όταν κάναμε το δίσκο αυτό ήταν μια πολύ περίεργη περίοδος για μένα, νομίζω και για τους υπόλοιπους στο γκρουπ κι όταν τον ακούω τώρα νιώθω κάποιο είδος ικανοποίησης, γιατί καταλαβαίνω ότι όσο περίεργα κι αν ήμαστε, κατορθώσαμε να κάνουμε τον πιο «πειραματικό» δίσκο των Blackmail. Και όταν χρησιμοποιώ τη λέξη «πειραματικό» δεν εννοώ φορμαλιστικά, αλλά το πέρασμα σ' ένα άλλο χωροχρόνο και το πόσο δύσκολο είναι να γίνει αυτό.
Ο επίλογος σε σένα, Γιώργο. Συμπλήρωσε ότι θες. Σ' ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου κι εύχομαι τα καλύτερα εκεί έξω…
Εύχομαι κι εγώ τα καλύτερα εκεί έξω κι ελπίζω το μέσα μας να μη μοιάζει πολύ με το έξω…
Οι BLML εμφανίζονται στo Silver Dollar (Θεσσαλονίκη), στις 12/3
