Έτσι είναι
οι κύκλοι για να κλείνουν και να ολοκληρώνονται. Και τα κεφάλαια για να τελειώνουν
και να πηγαίνουμε στα επόμενα. Κρατώντας μέσα μας μόνο το αγαπημένο μας. Αυτό
ναι, το σφραγίζουμε.
Πώς είναι να
επηρεάζεις τη ζωή ενός ανθρώπου; Πώς είναι να επηρεάζει τη ζωή σου ένας
άνθρωπος μέχρι πρότινος άγνωστος;
Δεν τους αγγίζεις και δεν σε αγγίζουν. Η
ετικέτα γράφει «ΕΥΘΡΑΥΣΤΟΝ».
Καθένας
παίρνει τη θέση που του αξίζει. Και ναι, υπάρχουν άνθρωποι που είναι
αναντικατάστατοι.
Αυτοί είναι στο απυρόβλητο και κανείς δεν μπορεί να τους
αγγίξει. Να ακουμπήσω
την ψυχή και τα συναισθήματα. Σε ποιόν. Και ποιος τα αφουγκράζεται.Να μην
ξοδεύομαι.Δώσε χρόνο.
Δώσε ευκαιρία. Δίνεις. Δίνεις. Περάστε κόσμε και πάρτε.Σαν τη Χρυσή
Ευκαιρία.
Άσκοπες
κουβέντες και επαφές. Σε γυρνούν εκεί που ήσουν αρχικά. Σαν να μην άλλαξε
τίποτα. Κενό.
Δεν υπάρχει κανείς
εκεί έξω. Κανείς που να σε νοιάζει. Τι κρίμα. Αυτή η σπατάλη χρόνου και
ενέργειας. Τι κρίμα.
Το ένα λάθος
πίσω από το άλλο και το μέτρημα έχει χαθεί. Δύσκολο πράγμα πολύ η ενηλικίωση. Η
ωρίμανση.
Στα πόσα
λάθη και στις πόσες απουσίες καιγόμαστε;
«Θα
ξαναβρεθούμε μια μέρα και τότε όλα τα βράδια και όλα τα τραγούδια θα είναι δικά
μας.» Τάσος Λειβαδίτης
