Περιμένοντας στην αναμονή για την
αίτηση, νιώθω σαν τους τσαλακωμένους του Χριστιανόπουλου και περισσότερο σαν
ένα αναλώσιμο κομμάτι κρέας που περιμένει τη σειρά του προς το σφαγείο.
Αξίζει τον κόπο; Αξίζει η προσπάθεια; Να είσαι εκπαιδευτικός
σήμερα και να παλεύεις για το αυτονόητο. Το δικαίωμα στην εργασία. Για μια θέση
στο φυσικό σου χώρο: στο σχολείο. Να κάνεις αυτό που αγαπάς: να διδάσκεις. Και το συναίσθημα που επικρατεί η αβεβαιότητα. Ζαλίζομαι
μέσα στο βουητό των υπολοίπων στον προθάλαμο. Τους φαίνομαι λιγάκι περίεργη που
γράφω σ'ένα άσχετο χαρτί.
Καθένας τους να λέει από κάτι σχετικό ή άσχετο. Η
ώρα να περνάει. Δεν προσέχω.
Η αίτηση μου εξυπηρετεί και χρέη βεντάλιας μέσα στη
ζέστη του χώρου.
Παρόλο που δεν γνωριζόμαστε μεταξύ μας, νιώθεις την
ατμόσφαιρα φιλική, πως όλους κάτι μας ενώνει τελικά. Κάνουμε υπομονή. Είμαστε
εδώ για τον ίδιο λόγο. Μα πάνω απ'όλα, υπάρχει αλληλεγγύη.Το αισθάνεσαι αυτό. Ο
ένας προσπαθεί να βοηθήσει τον άλλο. Δίνοντας μια πληροφορία. Δίνοντας στυλό
για να συμπληρωθεί η αίτηση. Κάνοντας του χώρο.
Στα πρόσωπα οι εκφράσεις διαφέρουν. Βλέπεις αυτές
του άγχους, του προβληματισμού, της
ανυπομονησίας, της απογοήτευσης, του θέλω να τελειώνω και να την
κάνω. Πίσω απ'αυτές, κρύβονται όλα αυτά που ο καθένας από μας κουβαλάει
στις δικές του σκέψεις. Άλλοι σκέφτονται δυνατά, ακούγονται. Άλλοι σιωπηλά. Μόνοι
τους.
Ο κόπος του καθενός για τα χρόνια των σπουδών, ο
χρόνος και τα χρήματα που ξοδεύτηκαν για αυτή την προσπάθεια, το πτύχιο-η
ικανοποίηση για την προσπάθεια που δικαιώθηκε-, το άγχος της επόμενης μέρας, η
αναζήτηση εργασίας.
Και η ώρα περνάει. Και η αναμονή συνεχίζεται.
Κοιτάζω ανυπόμονα τους δείχτες του ρολογιού μου και περιμένω. Όλοι μας για κάτι
περιμένουμε άλλωστε. Και όλοι για κάτι παλεύουμε.
