Φαίδρας Έρως
Το ομώνυμο έργο της Sarah Kane παρουσιάστηκε σε σκηνοθεσία του Θάνου Νίκα στο θέατρο Blackbox. Στην παράσταση αναγνωρίσαμε κάποιες εμμονές του σκηνοθέτη όπως η φόρμα που τον έχει κάνει αναγνωρίσιμο ανάμεσα στους σκηνοθέτες της πόλης – αν και η φόρμα ως διά μαγείας εξαφανίστηκε από κάποιους ρόλους δημιουργώντας ένα μικρό gap στη συνοχή του όλου. Μας προβλημάτισε το γεγονός ότι οι θεατές γελούσαν πολύ, όχι ότι είναι και τραγωδία το έργο αλλά ας πούμε ότι ακούγονται κάποιες κουβέντες ιδιαίτερης βαρύτητας. Κατόπιν σκέψης θεωρούμε ότι αυτό μάλλον συνέβη εξαιτίας του υποκριτικού ύφους της παράστασης, το οποίο ήταν ενιαίο μεν αλλά έδινε την εντύπωση πως οι ηθοποιοί κοροϊδεύουν τους ρόλους τους, σαν να τους βλέπουν από ένα εξωτερικό πρίσμα. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό, εξαρτάται από την προσωπική αισθητική του καθενός. Για την προσωπική μου αισθητική το πρόβλημα ξεκινά από τον τρόπο ανάγνωσης του ρόλου του Ιππόλυτου. Ο Ιππόλυτος έχει κατάθλιψη, κάνει ό,τι κάνει εξαιτίας της συνήθειας, της ματαιότητας και της αταίωσης που νιώθει. Δεν διασκεδάζει με αυτά, δεν του δίνουν χαρά. Επομένως, αυτό δεν μπορεί ο θεατής να το καταλαβαίνει απλώς και μόνο επειδή το λέει ο ήρωας, ενώ αυτό έρχεται σε εμφανή αντίθεση με την σκηνική του παρουσία.
Το καλύτερο σκηνοθετικό εύρημα ήταν η στιγμή του στοματικού έρωτα.
Σβήσε μου το γέλιο
Το έργο του Άκη Δήμου επέλεξε να παρουσιάσει η ομάδα Αν στο θέατρο BlackBox σε σκηνοθεσία Ιορδάνη Αϊβάζογλου. Επρόκειτο για μια παράσταση που δεν έχει βρει, ακόμη τουλάχιστον, τους ρυθμούς και τους χυμούς της. Είχε κάποιες ενδιαφέρουσες στιγμές από σκηνοθετικής άποψης κυρίως όπως η χρήση του χώματος στην αρχή, αλλά κατά τα άλλα διακρίνονταν αρκετές αμήχανες στιγμές. Φαινόταν ότι το κείμενο να υπερκάλυπτε την παράσταση. Επιπλέον, θεωρούμε ατυχείς και περιττές τόσο της χρήση του projection, περιγραφικό χωρίς λόγο, αλλά και της σίτας που περιέβαλλε τη σκηνή και σκοπό μάλλον είχε να προστατέψει ηθοποιούς και θεατές από ένα pure γυμνό θέαμα. Δυστυχώς όμως, με τον ίδιο τρόπο οι θεατές χάναμε και πολλές εκφράσεις και βλέμματα, ενώ επίσης δεν υπήρχε κατά τη γνώμη μας και αισθητικός ή άλλος λειτουργικός τρόπος ύπαρξης.
Νομίζω πως η παράσταση αδικήθηκε ευθύς εξ αρχής από την επιλογή του κειμένου. Ένα κείμενο που θυμίζει έντονα έργα του Ζενέ, του Πίντερ κ.ά, ένα έργο με ένα ειδικό θέμα που είναι ζητούμενο το ποιους αφορά, ένα κείμενο που εν κατακλείδι δεν είμαστε σίγουροι ότι ταίριαζε στην συγκεκριμένη ομάδα.
