To θέατρο είναι σαν ένας μεγεθυντικός κατευθυντήριος φακός, μέσα από τον οποίο μας δείχνει πράγματα και καταστάσεις που υπάρχουν στην ζωή, αλλά ποτέ δεν μας είχαν προξενήσει την περιέργεια να κοντοσταθούμε και να τα κοιτάξουμε, ποτέ δεν μας είχαν τραβήξει την προσοχή. Έρχεται τώρα το θέατρο και τα φωτίζει αυτά τα γεγονότα και ξαφνικά τα κοιτάς. Τα κοιτάς πραγματικά. Λες και είναι η πρώτη φορά που τα βλέπεις. Και σκέφτεσαι ''Κοίτα να δεις! Υπάρχει και αυτό στον κόσμο. Δεν το είχα σκεφτεί καθόλου! Κοίτα την''. Ανοίγει τους ορίζοντες σου και σε κάνει να κοιτάξεις λιγάκι και έξω από το καβούκι σου, έξω από το εγώ σου. Να κοιτάξεις τον άλλον, που ίσως να μην σου μοιάζει, ίσως να μην σκέφτεται όπως εσύ. Αλλά υπάρχει και υπάρχει δίπλα σου.
Όλα τα παραπάνω τα προκάλεσε η Σταματία, το γένος Αργυροπούλου, με την εμφάνιση της στο θέατρο Αθήναιον. Ζωντανή παράσταση. Εξαιρετικά υλικά (κείμενο, σκηνοθέτης, ηθοποιός) που ενώθηκαν και δημιούργησαν μια παράσταση που έχει πολλά να πει. Το κείμενο του Κώστα Σωτηρίου έχει περιεχόμενο, δύναμη, θεατρικότητα, ζωντάνια και επικοινωνία.H ιστορία της Σταματίας έχει διαποτιστεί από την νεοελληνική ιστορία της περιόδου 30ς-70ς.Μέσα από την αφήγηση της Σταματίας τοποθετούμαστε χρονικά και παίρνουμε μια γεύση από την ζωή της εποχής. Πέρα όμως από την ιστορική πληροφόρηση και παράλληλα μέσα από αυτήν αναδύεται μια γυναίκα σαν την Σταματία. Μια γυναίκα που σε διαφορετική εκδοχή υπάρχει ακόμα και σήμερα. Μια γυναίκα που ποτέ δεν θα στεκόταν το βλέμμα σου πάνω της, δεν θα την πρόσεχες, θα την προσπερνούσες σαν κάτι δεδομένο και αδιάφορο. Η Σταματία είναι μια γυναίκα μεγαλωμένη με τα ήθη της εποχής. Είναι μια γυναίκα αδύναμη να κάνει οποιαδήποτε επανάσταση. Τα βιώματα των γονιών της, έγιναν δικά της και τώρα τα κρατάει και τα συντηρεί. Έχει εγκλωβιστεί μέσα σε αυτά. Έχει φτιάξει έναν δικό της κόσμο. Τίποτα το καινούργιο. Τίποτα το διαφορετικό δεν χωράει σε αυτόν τον κόσμο. Ο κόσμος αλλάζει. Η Σταματία παραμένει ίδια.
Το θέατρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, πραγμάτωσε σκηνικά την παραπάνω ιστορία. Η σκηνοθεσία ήταν αρκετά ευρηματική. Με καλό ρυθμό, γρήγορες εναλλαγές, ωραίες κυλήσεις μεταξύ αφήγησης της ιστορίας και των ρόλων που ενσάρκωνε η Σταματία. Κάποιες κινήσεις και παιχνίδια με τα σεμεδάκια ήταν περιττά, αλλά ο τρόπος που εντάχθηκαν στην δράση, δεν σε ''έβγαζε εκτός''. Η σκηνοθεσία του Θεοδωρόπουλου κατάφερε να χτίσει μια σχέση μεταξύ κοινού και σκηνής και να την εξελίξει. Το ενδιαφέρον παρέμενε αμείωτο και είχες την αίσθηση ότι πίνεις καφέ με την Σταματία και μιλάει σε εσένα προσωπικά. Ο προσωπικός τόνος και το μοίρασμα της ιστορίας της Σταματίας σε αφορούσε. Η Ελένη Ουζουνίδου ενσάρκωσε με δεξιοτεχνικό τρόπο την Σταματία. Κέντησε τον ρόλο της με ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες. Έκανε την Σταματία να υπάρξει. Πολύ καλή υποκριτική δουλειά με επιμέλεια. Η Ουζουνίδου ήταν λιτή (και όχι τάχα λιτή). Ήταν καθαρή και άφησε την Σταματία να αναπνεύσει. Το σκηνικό και το κουστούμι της Μαγδαληνής Αυγερινού έδινε τόνο στην παράσταση. Μια ατμόσφαιρα. Μια αίσθηση από εκείνη την εποχή. Όμορφη αισθητικά, αλλά και λειτουργική. Η χρήση των σεμέδων, δημιουργούσε συνειρμούς στους θεατές και σε έμπλεκε στην ιστορία, υποσυνείδητα. Τα σεμεδάκια, είναι ένα σύμβολο της τότε εποχής, που όμως παραμένει ζωντανό μέχρι και σήμερα(όλοι έχουν έστω σε κάποιο συρτάρι καταχωνιασμένο ένα σεμεδάκι).Η μουσική επιμέλεια του Νέστορα Κοψιδά, ειδικότερα με την χρήση του εμβατηρίου της παρέλασης ως φινάλε ήταν πολύ καλή επιλογή. Ο φωτισμός του Σάκη Μπιρμπίλη τέλος δεν φλυαρούσε, δεν εντυπωσίαζε. Μέσα από την λιτότητα, άφησε την ιστορία να ξεδιπλωθεί.
Συμπέρασμα: Να πάτε να την δείτε οπωσδήποτε!
***
info
Θέατρο Αθήναιον – Κεντρική Σκηνή
Παραστάσεις: Δευτέρα & Τρίτη 21:00 (23-24/11, 30/11-01/12, 7-8/12, 14-15/12)
Τιμές εισιτηρίων: 12€ κανονικό, 10€ μειωμένο (φοιτητικό, ανέργων, άνω των 65)
Ώρες ταμείου: 10:30 – 14:30 & 17:30 – 21:00
