Το Pulp Fiction (1994) είναι η δεύτερη ταινία του Quentin Tarantino. Αυτή η ταινία crime συντάσσεται βάσει σενάριου του ίδιου και του Roger Avary και με πρωταγωνιστές τον John Travolta και τον Samuel L. Jackson.
Το έργο ακολουθεί τις ζωές δύο εκτελεστών, της γυναίκας ενός γκάνγκστερ κι ενός μποξέρ σε τρεις ξεχωριστές ιστορίες, βίας και λύτρωσης. Ένα σύμπαν, στο οποίο όλοι θα συνδεθούν και θα αλληλεπιδράσουν μεταξύ τους.
Αποδομώντας τη «μάτσο» εικόνα των γκάνγκστερ, αλλά και των ταινιών του είδους, ο Tarantino δημιουργεί κάτι ξεχωριστό. Η ταινία, όχι μόνο αποφεύγει τις υπερβολικά δραματοποιημένες σκηνές, αλλά τις κάνει ακόμα πιο αγωνιώδεις με το να μην τις δραματοποιεί. Επιπρόσθετα, ο χρόνος αποτελεί αρκετά σημαντικό στοιχείο, που συντείνει στο εξωφρενικό ενδιαφέρον των σκηνών. Καταστάσεις που επιζητούν ταχύτητα συνοδεύονται από χαρακτήρες που κινούνται σε αργούς ρυθμούς. Η αίσθηση που κυριαρχεί καθόλη τη διάρκεια είναι ότι ενώ σημαντικά γεγονότα λαμβάνουν χώρα στο φόντο, οι ήρωες δίνουν την ίδια, αν όχι περισσότερη, σημασία σε πράγματα με τα οποία δεν θα ασχολιόταν «κανονικά» ένας κινηματογραφικός χαρακτήρας. Ακριβώς εκεί έγκειται, κατά βάση, το χιούμορ του Pulp Fiction.
Με το να προσδίδει σημασία στα ασήμαντα και να παρουσίαζει με trivia ενδιαφέρον τα σημαντικά, η ταινία προσπαθεί να καταλήξει στο ότι η κοινωνία είναι εκτός ελέγχου. Η ζωή αποτελείται από εξαιρετικά απίθανες συμπτώσεις. Όλοι οι χαρακτήρες συνδέονται και η πλοκή εξελίσσεται κατά κόρον μέσω των συμπτώσεων. Είναι όμως αυτές οι συμπτώσεις τυχαίες ή μήπως θα έπρεπε να πιστεύουμε σε μια ανώτερη δύναμη που ελέγχει τα πάντα; Ο Jules (Samuel L. Jackson) λέει ναι, ο Vincent (John Travolta) λέει όχι και χάνει τη ζωή του. Αυτό που είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, είναι ότι στην αρχή της ταινίας ο Jules παίρνει μια ζωή, ενώ στο τέλος χαρίζει μια άλλη υποδηλώνοντας πως ακόμα και σ’ένα χαοτικό κόσμο έχουμε επιλογή.
