Put the Blame on Mame
Η θρυλική Gilda βγήκε το 1946, υπό την σκηνοθεσία του Charles Vidor για να προκαλέσει με τον αδάμαστο χαρακτήρα και την αποπλανητική γοητεία της. Σαφώς χαρακτηρίστηκε σύντομα ένα έργο προκλητικό με την πιο προκλητική απόπειρα στριπτίζ στον κινηματογράφο (I’m not very good with zippers).
Ο επιδέξιος τζογαδόρος Johnny Farrel χρωστάει την ζωή του στον Ballin Mundson, ο οποίος αφότου τον σώζει από ανταλλαγή πυρών, κάνει τον Farrel δεξί του χέρι. Η φιλία τους είναι δυνατή αλλά δέχεται ρήγμα όταν ο Mundson επιστρέφει από ταξίδι του με την γυναίκα του, την εξαιρετικά επιθυμητή και αποπλανητική Gilda, που όπως αποκαλύπτεται, είναι πρώην ερωμένη του Farrel από μία σχέση που έληξε άδοξα. Η σχέση ανάμεσα στον Farrel και την Gilda γίνεται όλο και δυνατότερη για να πάρει σταδιακά τον κατήφορο της αμοιβαίας καταστροφής.
Η Gilda αποτελεί τον διασημότερο και κορυφαίο ρόλο της περιβόητης και επονομαζόμενης ερωτικής θεάς των μεταπολεμικών χρόνων, της πανέμορφης ηθοποιού και χορεύτριας Rita Heyworth. Ο σκηνοθέτης Charles Vidor δεν έκρυψε τον θαυμασμό του για την υπέροχη ηθοποιό, δίνοντας της έναν ρόλο ζωής που την εκτόξευσε στην κορυφή του Hollywood. Οι αφίσες της ταινίας έγραφαν Δεν υπήρξε ποτέ μία γυναίκα σαν την Gilda! Και όντως δεν υπήρξε.
Η πιο γνωστή σκηνή της Hayworth που πλέον έχει μείνει στην ιστορία είναι το εκδικητικό της striptease καθώς τραγουδάει το γνωστό πλέον Put the Blame on Mame όπου mame στέκεται ως μεταφορά για το εγώ δηλαδή Ρίξτε το φταίξιμο σε εμένα. Η Rita βγάζει με πονηριά και απωθημένο ένα – ένα τα μαύρα της σατέν γάντια και το κολιέ της, μη καταφέρνοντας εν τέλει να αφαιρέσει τίποτα άλλο. Η ζωή της Hayworth σαφώς καθορίστηκε από τον ρόλο λέγοντας την χαρακτηριστική φράση: Κάθε άνδρας που γνώρισα ερωτεύθηκε την Gilda και ξύπνησε μαζί μου.
Το σενάριο τύπου Film-Noir της Marion Parsonnet (σε μεταφορά του Jo Eisinger) είχε βασιστεί στην ιστορία του E. A. Ellington. Η περίπλοκη εκκεντρική και κυνική ιστορία συμβάδιζε με τις επικρατούσες τάσεις της μεταπολεμικής Αμερικής, θίγοντας την πολιτική παράνοια των Ναζιστών Γερμανών που έπειτα από τα εγκλήματα πολέμου κατέφυγαν στην Αμερική με νέες ταυτότητες (κάτι που επίσης θίγεται και στο Notorious του Χίτσκοκ). Οι θεματικές της ταινίας, εκτός από πάθος, γυναικείο δυναμισμό, κόντρα και καταστροφή δυνάμεων και προσωπικοτήτων, εισχωρούν ακόμα βαθύτερα κρύβοντας κάποιες στιγμές υπόνοιες σεξουαλικής ανικανότητας, μισογυνισμού ακόμα και αμφισεξουαλικότητας, οι οποίες βέβαια παρουσιάζονται απολύτως διακριτικά, σύμφωνα με τους κανόνες και τις λογοκρισίες της εποχής.
Παραδόξως είχε μόλις μία καταξίωση, την υποψηφιότητα της για τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες εκείνης της χρονιάς αλλά γρήγορα έμεινε στην ιστορία.
