Έχει τελειώσει η εβδομάδα δεν έχετε όρεξη να βγείτε και πιθανόν να έχετε έρθει
πρόσφατα αντιμέτωποι με το τέρας της γραφειοκρατίας. Οπότε μένει να κάτσετε
μέσα και να δείτε ένα κλασικό έργο που πιθανόν αγνοείτε και σίγουρα έχει πολλά
να σας πει.
Η πρόταση της εβδομάδας είναι το “Brazil” που καταξίωσε τον Terry Gilliam ως
έναν ιδιαίτερο, αινιγματικό και σχετικά κυνικό σκηνοθέτη. Πολλοί τον γνωρίζουν
βέβαια από τη συμμετοχή του στους Monty Python, αλλά σίγουρα θα συμφωνήσουν οι οπαδοί του, στην επιλογή
του Brazilως την πιο χαρακτηριστική του ταινία.
Πρόκειται για ένα έργο σίγουρα μπροστά από την εποχή του. Ξεκινάει με ένα λάθος
του συστήματος προς έναν πολίτη της χώρας, όπως θέλει να την παρουσιάσει ο
σκηνοθέτης.
Θα έρθει όμως ο πρωταγωνιστής της ταινίας να τα βάλει με όλους προσπαθώντας να
αποκαλύψει αυτό το λάθος. Το έργο του μοιάζει αδύνατο, όταν η πραγματικότητα
που μας παρουσιάζει η ταινία, λαμβάνει χώρα σε
ένα μέρος που όλα είναι απλά ένα μέρος του συστήματος.
Αρχικά δέχεται να συνεργαστεί με το σύστημα, δεν θα αργήσει όμως να γίνει
ύποπτος και εχθρός του, σκαλίζοντας πράγματα πέρα της αρμοδιότητάς του. Σε αυτό
θα συμβάλει μία αινιγματική γυναικεία παρουσία της ταινίας, η οποία
καταζητείται ως ύποπτη, ενισχύοντας το ενδιαφέρον του πρωταγωνιστή για αυτήν. Η
ταινία δεν εστιάζει στο lovestory,
τονίζει παρόλα αυτά αρκετά, το σχεδόν παρανοϊκό ενδιαφέρον του πρωταγωνιστή για
την περίεργη κοπέλα.
Η παρουσίαση όλων αυτών γίνεται με ένα σουρεαλιστικό και κυνικό τρόπο, έχει μία
δόση μαύρου χιούμορ και φυσικά όταν πρόκειται για ταινία του Terry Gilliam δεν
λείπουν τα οράματα και οι φωνές στο κεφάλι του πρωταγωνιστή.
Χαρακτηριστική είναι η ερμηνεία του Robert De Niro, ως
επαναστάτη αποσπασμένου από το σύστημα υδραυλικού που θα συνεργαστεί με τον
πρωταγωνιστή σε αυτήν την άνιση και σχεδόν μάταιη μάχη που δίνει.
Η ταινία έχει έναν ρετρό-φουτουριστικό χαρακτήρα και δεν έχει ιδιαίτερα ομαλή
εξέλιξη.
Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα κάποιος στο πρώτο μισό της ταινίας να βαρεθεί και αν
δεν έχει δει άλλη ταινία του Terry Gilliam
δεν είναι σίγουρο αν θα εκλάβει θετικά κάποιες ιδιαιτερότητες του σκηνοθέτη.
Προσωπικά θεωρώ πως πρόκειται για ένα έξυπνο έργο που εκφράζει ωμά την φαντασία
του σκηνοθέτη και έχει να δώσει αρκετή τροφή στον θεατή που την αναζητάει. Ιδανική
για κάποιον που ψάχνει μία όχι συνηθισμένη ταινία επιστημονικής φαντασίας. Έχει
χαρακτηριστεί από κριτικούς ως ένα πιο σύγχρονο Dr.Strangelove. Δεν είναι ένα έργο που εστιάζει στο να ικανοποιήσει
όλα τα γούστα, με αποτέλεσμα να αγαπηθεί ή να θεωρηθεί ως ένα χαμένο δίωρο.
Αν την παραβλέψετε ρισκάρετε να μην
δείτε μία από τις σημαντικότερες ταινίες του προηγούμενου αιώνα.
Υ.γ Το soundtrack είναι
εθιστικό, έχω πιάσει τον εαυτό μου να το σφυρίζει ασυναίσθητα αρκετές φορές.
Αντικειμενική βαθμολογία 9.3
Υποκειμενική βαθμολογία 8.1
