Από το Γιώργο Καρακασίδη
Λένε ότι το κακό βρίσκεται μέσα σε ένα κουτί και αρκεί να μην το ανοίξεις για να μη σε βρει. Τι συμβαίνει, όμως, όταν δεν έχεις φτιάξει ακριβώς το κλειδί, αλλά τον μηχανισμό για να ακούσεις τι κρύβεται μέσα του;
Ο ντετέκτιβ Χάρι Κολ, ειδήμων στις υποκλοπές και τελειομανής στη δουλειά του, παραβαίνει τον κανόνα να μένει αποστασιοποιημένος από τις υποθέσεις των πελατών του και προσπαθεί εμμονικά να αποκρυπτογραφήσει τη συνομιλία ενός παράνομου ζευγαριού σ’ ένα πάρκο του Σαν Φρανσίσκο. Καχύποπτος με τους πάντες, απόμακρος, πιστός μόνο στον Θεό (ίσως επειδή δεν μπορεί να εμπιστευτεί κανέναν άλλον), αφοσιώνεται στο να αποτρέψει μια τραγωδία, θεωρώντας ότι έχει τον έλεγχο — ενώ στο τέλος βυθίζεται καφκικά μέσα της.
Οι νότες από το φύσημα ενός σαξοφώνου —η μουσική ως απόδραση από την πραγματικότητα— καταλήγουν να είναι η μόνη εναπομένουσα σταθερά. Όμως, τελικά, αυτή δεν είναι η διττή φύση της τέχνης;
Με την υπόσχεση των ’60s για επανάσταση να διαψεύδεται, η δεκαετία του ’70 ξεκινά δυσοίωνα για την Αμερική (και αυτό αντανακλάται και στο Χόλυγουντ), υπό τη σκιά ενός χαμένου πολέμου στο Βιετνάμ, του Νίξον και του σκανδάλου Γουότεργκεϊτ — για το οποίο η ταινία λειτουργεί σχεδόν προφητικά, αφού ολοκληρώθηκε λίγο πριν ξεσπάσει.
Ρόλος-σταθμός για τον Τζιν Χάκμαν, σε ένα φιλμ-ορόσημο του κινηματογραφικού μυστηρίου που σκηνοθέτησε ο Κόπολα ανάμεσα στους δύο «Νονούς», το 1974, και που δικαίως απέσπασε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες.
