Σκηνοθεσία Σάρα Γκαβρόν Με τους: Κάρεϊ Μάλιγκαν, Ελενα Μπόναμ Κάρτερ, Μέριλ Στριπ, Αν Μαρί Νταφ
Η Μοντ, μια νεαρή πλύστρα στο Λονδίνο, αποφασίζει να ενταχθεί στο κίνημα των Σουφραζετών για να διεκδικήσει το δικαίωμα ψήφου των γυναικών και ισότιμη αντιμετώπισή τους από το νόμο. Η απόφασή της αυτή θα τη φέρει σε ρήξη με τον κοινωνικό της περίγυρο και την οικογένειά της.
Οι Σουφραζέτες, γυναίκες της μεσαίας κυρίως τάξης που ήρθαν σε άγρια σύγκρουση με το βρετανικό κατεστημένο, χρησιμοποιώντας ριζοσπαστικές μεθόδους και προκαλώντας ισχυρούς κλυδωνισμούς στην κοινωνία της εποχής.
Η ταινία επιλέγει να διεισδύσει στους κόλπους του κινήματος μέσω ενός φανταστικού χαρακτήρα, της Μοντ, η οποία, μητέρα ενός μικρού αγοριού, σύζυγος ενός καθ'όλα υποταγμένου άνδρα, θύμα βίας και καταπίεσης από μικρή, σταδιακά συνειδητοποιεί τη σημασία όσων οι Σουφραζέτες διεκδικούν και εντάσσεται στον κύκλο τους. Η Κάρεϊ Μάλιγκαν δίνει μια δυναμική ερμηνεία (ίσως το μόνο πραγματικά δυναμικό στοιχείο της ταινίας), περιφέρεται στους δρόμους του Λονδίνου σκυφτή, τρομαγμένη, σαν αγρίμι σε κλουβί με μια βουβή οργή και μια υποταγμένη δυναμικότητα. Ο χαρακτήρας της δεν είναι ιδιαίτερα χαρισματικός, δεν είναι μορφωμένη δεν είναι ιδεολόγος, μπλέκεται στον αγώνα λίγο πολύ κατά λάθος όπως συνήθως συμβαίνει δηλαδή και ας είμαστε συνηθισμένοι ως θεατές σε γεννημένους ήρωες και ευγενείς μάρτυρες ενός σκοπού. Η κάμερα της Γκαβρόν ακολουθεί με γλυκιά συμπάθεια και κατανόηση την πορεία της Μοντ και στις καλύτερες στιγμές της, συλλαμβάνει με κοντινά πλάνα στο βλέμμα, στις κινήσεις της, όλη την αγωνία και το θυμό της που άλλοτε θάβεται πίσω από το φόβο της και άλλοτε αναπάντεχα ξεσπά.
Δυστυχώς όμως ο χαρακτήρας της Μοντ, αν και συμπαθέστατος, μονοπωλεί το φιλμικό χρόνο, μετατρέποντας μια ταινία που προωθήθηκε και μπορούσε κάλλιστα να λειτουργήσει ως ιστορικό ντοκουμέντο ή ακόμη και ως μανιφέστο, σε άλλο ένα βρετανικό δράμα εποχής. Πράγματι η ταινία αναλώνεται στις συχνά προχειρογραμμένες σκηνές του προσωπικού δράματος της πρωταγωνίστριας ή την καλύτερη σε ένα χλιαρό μωσαϊκό ιστοριών των διαφορετικών ηρωίδων, που όλες στερήθηκαν και θυσίασαν από κάτι για τον κοινό σκοπό τους χωρίς όμως το προσωπικό τους δράμα να παρουσιάζεται επιτυχώς σαν τμήμα ενός ευρύ κοινωνικού προβλήματος. Αντίθετα αποφεύγει να ασχοληθεί με την ουσία του αγώνα τους, με το αντίκτυπο των πράξεων τους, την οργάνωση και την αλληλεγγύη αυτών των γυναικών που πέτυχαν κάτι μεγάλο για τα δεδομένα της εποχής μας, κάτι τεράστιο για τα δεδομένα της δικής τους. Το πρόβλημα της καταπίεσης, της ανισότητας, οι προθέσεις και τα κίνητρά τους, παρουσιάζονται σχηματικά και δεν αναλύονται στη ρίζα τους, οι χαρακτήρες και ιδιαίτερα οι ανδρικοί, φαίνονται συχνά τραγικά επιφανειακοί, καθώς η ταινία δε ξεφεύγει ποτέ από την αφηγηματική ευκολία του μελοδράματος με ολοφάνερα μοναδικό σκοπό την εύκολη συγκίνηση.
Αυτό ακριβώς καταφέρνει τελικά, να συγκινήσει το θεατή, τουλάχιστον περιστασιακά, έστω εκβιαστικά, για λίγο, και μόνο αυτό. Γιατί η ταινία αν και πάντα αξιοπρεπής και καλαίσθητη παραμένει ανέμπνευστη, διστακτική στην προσέγγισή της. Δεν είναι σε καμιά περίπτωση μία κακή ταινία. Είναι όμως λίγη.
Όχι λίγη για το θέμα της, όχι λίγη για τις προσδοκίες μας, όχι λίγη για τις προθέσεις της, απλά λίγη.
