Πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να καταλαβαίνει το καλοκαίρι όπως του αρμόζει, ως μια ξεχωριστή εποχή, που όλοι περιμένουμε για τον ερχομό της.
Για τα μπάνια και τα βραχιολάκια από κλωστή που φορούσαμε στα πόδια, για τα σταρένια μαλλιά που άνοιγαν από τον ήλιο, για τα παγωτά που δεν σταματούσαμε να τρώμε, για τις βουτιές από τα βράχια και τα ατέλειωτα βράδια με τους φίλους που έρχονταν από μακριά και μας μιλούσαν για τις ιστορίες της πόλης.
Για εμένα τα καλοκαίρια μου ήταν ένας μικρός παράδεισος, που τον είχα φυλαγμένο στο μυαλό μου και τον αποζητούσα όσο περνούσαν τα χρόνια όλο και περισσότερο. Για τις στιγμές που όμοιες τους δεν θα ζήσω ξανά, αλλά και για τους ανθρώπους που ήταν τόσο ατόφιοι και δεν τους ένοιαζε παρά μόνο να βρουν μια καλή παρέα να κοιτούν τα αστέρια. Δεν έμεινε πολύ για να τελειώσει και αυτό το καλοκαίρι, έχω φάει αρκετά παγωτά, έχω βουλιάξει στην θάλασσα χωρίς να υπάρχει ψυχή στην παραλία, έχω κοιμηθεί και έχω ξυπνήσει από το πρώτο πρωινό αεράκι μα το πιο σημαντικό, έχω βρεθεί και έχω γελάσει με την ψυχή μου με ανθρώπους νεοφερμένους αλλά με πηγαίο χιούμορ και διάθεση για παρέα.
Κάπως έτσι θαρρώ θα έπρεπε να είναι τα καλοκαίρια…
