Ο Σωτήρης Πετρίδης είναι ανεξάρτητος κινηματογραφιστής έχοντας στο ενεργητικό του αρκετές ταινίες μικρού μήκους, μία ταινία μεγάλου μήκους και επιλεγμένα οπτικοακουστικά σποτ. Πιο συγκεκριμένα, η φιλμογραφία του συμπεριλαμβάνει πολυβραβευμένες ταινίες μικρού μήκους όπως τα Μπαλόνι (2013), e-Social (2015) White Collar (2016), #NotAlone (2017), 9023 (2017), Re-Live (2019), Sad Girl Weekend (2019) και τη μεγάλου μήκους ταινία Scopophilia (2018). Οι ταινίες του έχουν ταξιδέψει σε πάνω από 40 χώρες και 400 Διεθνή Φεστιβάλ, αποσπώντας δεκάδες βραβεία.
Το 2019, με το σενάριο του Super-Amanda απέσπασε το πρώτο Βραβείο Μικρού Μήκους Σεναρίου από την Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδος, ενώ το 2020 το ίδιο σενάριο προκρύθηκε για χρηματοδότηση από το Υπουργείο Πολιτισμού και το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου στο Ειδικό Πρόγραμμα Ενίσχυσης της Κινηματογραφικής Κοινότητας για Κινηματογραφικά Έργα Μικρού Μήκους. Η πρώτη του μεγάλου μήκους (ως σεναριογράφος/παραγωγός), το Scopophilia (2018), έκανε πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, όπου και απέσπασε το Ειδικό Βραβείο Επιτροπής Νεότητας. Η ταινία συνέχισε τη δυναμική της πορεία αποσπόντας το βραβείο Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας από το Maryland International Film Festival, ενώ το καλοκαίρι του 2019 προβλήθηκε και στο Comic-Con International, στις ΗΠΑ, ενός από τα μεγαλύτερα παγκόσμια events της pop κουλτούρας. Συν – διοργανωτής του Local Short Film Festival Thessaloniki υπό την αιγίδα του Εξώστη και το πολυχώρου WE.
Είναι τακτικό μέλος της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου και μέλος της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδος. Παράλληλα, πέραν της πρακτικής εξάσκησης του κινηματογράφου, ασχολείται και με την ακαδημαϊκή έρευνα και διδασκαλία του οπτικοακουστικού μέσου. Είναι μεταδιδακτορικός ερευνητής κινηματογραφικών σπουδών στο τμήμα Κινηματογράφου, του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ενώ παράλληλα διδάσκει κινηματογράφο σε ιδιωτικές σχολές της Θεσσαλονίκης και σεναριογραφία στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο.
Οι Αιματηρές Απόκριες ήταν η πρώτη του επαφή με τη λογοτεχνική γραφή.
Οι Αιματηρές Απόκριες ανήκουν στο είδος της αστυνομικής λογοτεχνίας με διάφορα στοιχεία τρόμου στο επίκεντρό τους. Παράλληλα, με αυτούς τους δύο πυλώνες, η αφήγηση του βιβλίου ενσωματώνει και queer στοιχεία στο επίκεντρο βασικών χαρακτήρων. Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό, το χτίσιμο της αφήγησης επιτυγχάνεται με κινηματογραφικές αναφορές, κάνοντας το – κατά τη γνώμη μου – να ξεχωρίζει από το κλασικό αστυνομικό μυθιστόρημα.
Το βιβλίο αφορά τον Πέτρο Αντωνίου, έναν μάχιμο διοικητή αστυνομικού τμήματος με αστείρευτο ένστικτο αλλά και ένα ενοχικό παρελθόν, ο οποίος, μαζί με τον σύντροφο της ζωής του, τον Δημήτρη, έχουν μετακομίσει σε ένα ορεινό χωριό, στους πρόποδες του Ολύμπου, για να απομακρυνθούν από τη φασαρία της πόλης. Όμως, η φήμη του χωριού, ως ένας από τους πιο διάσημους αποκριάτικους προορισμούς της χώρας, θα αποτελέσει τον πυρήνα αναταραχής τόσο της συντηρητικής κοινότητας όσο και του ίδιου του ζευγαριού. Ένας κατά συρροή δολοφόνος εμφανίζεται στο χωριό και σπείρει τον τρόμο, καθώς οι τουρίστες εξαφανίζονται μυστηριωδώς.
Θα έλεγα πως αυτοπροσδιορίζομαι ως storyteller. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να αφηγούμαι τις ιστορίες που έχω μέσα στο κεφάλι μου, ασχέτως μέσου έκφρασης. Σίγουρα, κάθε μορφή τέχνης έχει διαφορετικούς κανόνες και εργαλεία, όμως το αποτέλεσμα του να επικοινωνήσεις μία ιστορία σου με το κοινό έχει την ίδια λειτουργία σε κάθε έκφανση καλλιτεχνικής έκφρασης.
Η βασική μου επαγγελματική ταυτότητα είναι γύρω από τον κινηματογράφο. Είμαι ανεξάρτητος κινηματογραφιστής έχοντας στο ενεργητικό μου αρκετές ταινίες μικρού μήκους, μία ταινία μεγάλου μήκους και επιλεγμένα οπτικοακουστικά σποτ. Είμαι μέλος της Ελληνικής και της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου, ενώ παράλληλα ασχολούμαι και ακαδημαϊκά με τον κινηματογράφο. Είμαι μεταδιδακτορικός ερευνητής κινηματογραφικών σπουδών στο τμήμα Κινηματογράφου, ΑΠΘ, ενώ διδάσκω μαθήματα κινηματογράφου και σεναρίου σε διάφορες ιδιωτικές και δημόσιες σχολές της χώρας.
Κάθε μορφής τέχνη είναι το καταπραϋντικό του πόνου της ύπαρξης, οπότε για εμένα τόσο ο κινηματογράφος όσο και η λογοτεχνία αλλάζουν τον κόσμο γιατί δίνουν κουράγιο στον θεατή/αναγνώστη να παλέψει για το ακατόρθωτο. Όπως είχε αναφέρει και ο Andrei Tarkovsky «Ο καλλιτέχνης υπάρχει γιατί ο κόσμος δεν είναι τέλειος. Η τέχνη θα ήταν άχρηστη αν ο κόσμος ήταν τέλειος, καθώς ο άνθρωπος δεν θα αναζητούσε την αρμονία, απλώς θα ζούσε σε αυτήν. Η τέχνη γεννιέται μέσα από έναν κακοσχεδιασμένο κόσμο.»
Γιατί τα βιβλία; Γιατί χωρίς τα βιβλία, ο κόσμος θα ήταν άδειος από συναισθήματα και γεμάτος από κενούς ανθρώπους.
Αν υπάρχει ο ιδανικός αναγνώστης; Θέλοντας και μη, όταν δημιουργείς μία μορφή τέχνης, πάντα έχεις στο μυαλό σου για τον ιδανικό αναγνώστη ή θεατή. Βέβαια, αυτό είναι ένα δίκοπο μαχαίρι αυτολογοκρισίας, μιας και είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης να θέλει να ικανοποιεί. Έχοντας στο μυαλό σου έναν ιδανικό αναγνώστη, συνειδητά ή ασυνείδητα πέφτεις στην παγίδα να τον ικανοποιήσεις. Έτσι, μπορεί να καταλήξεις να γράφεις πράγματα που δεν σε εκφράζουν. Οπότε, συνήθως προσπαθώ να αποβάλω από το μυαλό μου αυτό το κατασκεύασμα κατά τη διαδικασία δημιουργίας.
Αν νοιώθω να αλλάζω; Αλίμονο στον άνθρωπο που πεισματικά νομίζει ότι δεν αλλάζει. Τα βιώματα και οι καταστάσεις που έρχονται στη ζωή μας θέλοντας και μη μας αλλάζουν. Στόχος ζωής είναι να αλλάζουμε προς το καλύτερο, οπότε ελπίζω να αλλάζω προς τη σωστή κατεύθυνση.
Η εποχή που ζουμε…Η δουλειά των ανθρώπων που ασχολούνται με κάθε μορφής τέχνη είναι πρωτίστως να μιλούν μέσα από το έργο τους. Έχω πολλά να πω για την εποχή που ζούμε και για όλα όσα συμβαίνουν στην κοινωνία μας, όμως προτιμώ και το κάνω μέσα από τις ταινίες και τα κείμενά μου. Αυτή είναι η αξία και η δύναμη της τέχνης, να ψυχαγωγήσει τους θεατές/αναγνώστες και να τους βάλει να σκεφτούν και να αμφισβητήσουν καταστάσεις που βιώνουν κάθε μέρα.
Ο θάνατος! Όσο και να θέλουμε να τον αγνοούμαι, ο θάνατος είναι μεγάλο κεφάλαιο στην κοινωνία μας. Οπότε, θα έπρεπε να έχει και κυρίαρχη θέση στις τέχνες. Αν δεν αναδείξεις τον θάνατο, δεν θα εκτιμήσεις τη ζωή. Έτσι, συνειδητά ή ασυνείδητα, σε πολλά από τα έργα μου έχω ενσωματώσει την έννοια του θανάτου στο επίκεντρο των αφηγήσεων.
Τέλος… Η αλήθεια είναι πως έχω αρκετά που δουλεύω, όπως μία μικρού μήκους ταινία και ένα σενάριο μεγάλου μήκους, όμως ακόμη τίποτα δεν είναι σίγουρα και άρα ανακοινώσιμο. Παράλληλα, μου άρεσε αρκετά η διαδικασία συγγραφής μυθιστορήματος, οπότε άρχισα να πειραματίζομαι με την ιστορία του επόμενου βιβλίου.
