Τελευταία
φεύγουν πολλοί. Φεύγουν μαζεμένοι.
Κορμιά κουρασμένα, ψυχές έτοιμες και
καταδεχτικές που απομακρύνονται αργά
και πίσω τους αφήνουν ένα παγόβουνο που
λιώνει δειλά – μοιάζει με βρύση μες το
κατακαλόκαιρο που στάζει και δεν ενόχλησε
να την στρίψεις, βαριέσαι να χαλάσεις
τη ραστώνη που σε χαϊδεύει και σου δίνει
ρώγες να φας. Και εγώ, σαν ερωτευμένος
άλλοτε λυτρώνομαι και άλλοτε σαν ιππότης
ανεβαίνω στο άλογο και διασχίζω τη
λεωφόρο μήπως και πετύχω κάποιον από
αυτούς. Ο αναπτήρας έχει πάψει. Η κατσαρόλα
καίγεται αφυδατωμένη στο γκάζι και μαζί
της αυτή η πόλη με τις σόμπες που άναψαν
και τα ριάλιτι που δαμάζουν τα μηχανάκια
της εποχής ψάχνοντας το επόμενο τους
θύμα – την επόμενη βασίλισσα που θα
καβαλήσει το κύμα και θα γίνει το κορίτσι
εκείνο που θα φοράει το ανιαρό μπεζ κι
ένα κόσμημα του ήλιου στο λαιμό. Η ρακέτα
του τένις έχει γίνει κιθάρα. Η γειτόνισσα
ακούει Τι να σου κάνει μια καρδιά;
και τραγουδάει φωναχτά. Η Ευτυχία θα
καταριέται στον τάφο της και θα βρίζει
την πουτάνα τη ζωή. Τόσοι
αρραβωνιάρηδες του τραγουδιού και
τελικά κανένας εραστής, ε Ευτυχία μου;
Όλοι αφήνουν από κάτι και φεύγουν,
απροσδιόριστοι, κι αλλάζουν ταχύτητες
– το μόνο που μένει είναι η μυρωδιά από
την Poivre, το γλυκό δειλινό εκεί
στον Άγιο, το ταχυδρομείο που δεν
έφτασε ποτέ, ένας αναπτήρας με διαφημιστικό
κρεοπωλείου και κάτι χαμόγελα που
ραγίζουν σαν ποτήρια σαμπάνιας.
Ανθρώπων
ίχνη.
