…Και που λες, είμαι στο φανάρι – Τσιμισκή με Κομνηνών – και καθώς στρέφω το βλέμμα μου αριστερά, αντικρίζω μια κάτασπρη πινελιά στις ρίζες των μαλλιών μιας κοπέλας που στεκόταν δίπλα μου. Μου φάνηκε ξαφνικά τόσο υπερβολικά όμορφη, όσο δεν χωράει ο ορισμός της λέξης. Μια άσπρη πινελιά που έκανε τρομερή αντίθεση με την τιρκουάζ καπαρντίνα της. Μου χαμογέλασε, σαν να μου έλεγε μη φοβάσαι που ασπρίζουν και τα δικά σου. Δε χόρταινα να κοιτάζω αυτή την άσπρη τούφα που λαμπίριζε απ' τον ήλιο, μέχρι να ανάψει το φανάρι και να χαθεί τελικά μέσα στο πλήθος. Η εικόνα της ήταν όμορφη. Για μένα. Γιατί για άλλους, ίσως αντικειμενικά να επρόκειτο για μια εικόνα άσχημη. Γερασμένη.
Υποκειμενικά ή αντικειμενικά δε το πολυψάχνω, όλα είναι σχετικά. Το καλό, το κακό, η ομορφιά και η ασχήμια. Ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο από τα ερεθίσματα και τις εικόνες που συλλέγουμε καθημερινά, σχετίζεται με την πραγματικότητα. Θυμάμαι, μου 'χες πει ότι η πραγματικότητα είναι μια. Μια και αδιαμφισβήτητη. Ίσως, είχα απαντήσει. Όμως για τον καθένα δεν γίνεται με τον ίδιο τρόπο αντιληπτή. Θα είχαμε πνιγεί από ομοιομορφία. Και κατέληξα ότι πραγματικότητα είναι αυτή που ο καθένας έχει μέσα στο κεφάλι του. Ακόμη κι αν αυτό προκαλεί ανομοιογένεια και ασυνεννοησία…
Ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο διαφέρει, όχι από άτομο σε άτομο αλλά και εντός του ίδιου του εαυτού μας. Είναι κάποιες μέρες σκοτεινές, που πηγαίνεις στη δουλειά σου και δε βλέπεις… Περιορίζεσαι στη μηχανική παρατήρηση. Όλα φαντάζουν άσχημα. Όλοι σε κοιτούν περίεργα ή ούτε που γυρνούν να σε δουν. Κι άλλες πάλι, που τελειώνει το black & white, δίνοντας τη σειρά του στο χρώμα.
Όπως αυτές εδώ οι μέρες. Που ο χρόνος είναι απίστευτα λιγοστός, όμως προλαβαίνω να περπατήσω στην πόλη, να φύγω για λίγο έξω από αυτή και επιστρέφοντας να καθίσω κάτω από τον γερανό στο λιμάνι, με ένα τσιγάρο για εκείνους που μου το άναψαν. Μη μου πεις ότι δε σου έχει συμβεί.
Άσε την ομορφιά να μπεί μέσα σου. Άσε τον μέσα σου εαυτό να ξεχειλίσει από αισθήματα, βούτηξε μέσα τους και πάψε να φοβάσαι.
Η ζωή είναι μικρή. Τι τετριμμένη έκφραση. Κι όμως τελικά βλέπεις όσα εσύ προβάλλεις στην οθόνη του νου σου.
Κι η ομορφιά θέμα οπτικής.
Κι εσύ… δεν είσαι ο ίδιος που ήσουν χθες, όταν έλειπε αυτή η άσπρη τούφα στα μαλλιά σου. Δε θα 'σαι ο ίδιος αύριο.
Ξύσε την επιφάνεια των πραγμάτων και κοίταξε μέσα τους. Κι ύστερα μέσα σου.
