Η μαύρη τσάντα μου μυρίζει ακόμη αντιηλιακό, η στρογγυλή
πέτρα που μου έδωσες βρίσκεται κι αυτή εκεί μέσα… κυλάει συνέχεια πέρα δώθε.
Μ' αρέσει ο ήχος της, μοιάζει με ρολόι που κάθε χτύπος του μου θυμίζει να μη
ξεχνάω να ζω. Η φωτογραφική βέβαια χωράει πάντα. Δεν ξέρω πώς θα στριμωχτούμε
απότομα από τους ρυθμούς reggae στα “εδώ”. Ίσως πρώτα πρέπει να συνηθίσουμε την
όψη της πόλης!
Έκανα την αρχή από το αγαπημένο μου μέρος, την αγορά Μοδιάνο.
Η Θεσσαλονίκη έχει ζωή, εκεί το νιώθεις. Σε κάθε βήμα. Ένας κύριος με βλέπει να
φωτογραφίζω και μου φωνάζει “Αχ, όλα για το face γίνονται”! Τον διαψεύδω
με επιχειρήματα! Το σημείο απ' όπου περνάω όποτε είμαι στις μαύρες μου. Είναι
όλοι ανοιχτοί σε κουβέντες και κυρίως, ο καθένας έχει την ιστορία του.
Ανηφορίζω προς την πλατεία Αντιγονιδών. Πάει καιρός πολύς από
το τελευταίο πέρασμά μου, όλα μοιάζουν αλλαγμένα. Θυμάμαι κάποτε τριγύρω τις
αμέτρητες βιοτεχνίες ενδυμάτων, έχουν απομείνει ξενοδοχεία κι ένα κακόγουστο
φωτεινό συντριβάνι.
Στρέφω το βλέμμα μου ψηλά, κάνοντας προσπάθεια να δω ουρανό
κι ήδη έχει αρχίσει να σουρουπώνει. Αναρωτιέμαι αν τα όνειρα του κόσμου
βρίσκουν χώρο στην ασφυξία των κτιρίων. Τι ρωτάς; Αυτά χωράνε παντού…
Βαδίζοντας προς τη Φιλίππου, ανακαλύπτω κάτι που τόσο καιρό
μου είχε διαφύγει. Στην αρχαία αγορά υπάρχει έκθεση φωτογραφίας στο πλαίσιο της
Biennale. Οι εικόνες αποκτούν άλλη διάσταση όταν συνδυάζονται με το βάρος της
ιστορίας του χώρου.
Καταλήγω στην παραλία, ήταν διαφορετική σήμερα, γεμάτη από
διαδηλωτές.
Η αρχή και το τέλος θα είναι πάντα η θάλασσα, μας χαρίζει
όλες εκείνες τις ανάσες ελευθερίας που απουσιάζουν όσο βυθιζόμαστε στα δικά
μας… Για τους φίλους μου που είναι στα ξένα, είναι το κομμάτι που τους λείπει
περισσότερο. Θυμάμαι να προσπαθώ να πείσω τον Α. ότι θα περάσει καλά στην
Ελβετία κι εκείνος να μου απαντά ότι είμαι τρελή και πως εδώ θα έχω ολόκληρο
Θερμαϊκό. Είχε δίκιο!
Για μας λοιπόν, που τον έχουμε δεδομένο, μάλλον η επιστροφή
στην πόλη δεν είναι και τόσο άσχημη!
