Πως αποφάσισες να ασχοληθείς με την μουσική και το τραγούδι;
Νομίζω ότι δεν το αποφάσισα συνειδητά εγώ αλλά η φύση μου. Ακούγεται αστείο, απλώς θέλω να πω ότι από πολύ μικρή, 3 ετών(;), δεν θυμάμαι, το μόνο που έκανα ήταν ν' ακούω μουσική και να τραγουδάω …Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι τότε έβαζα κασέτες με την Τενεκεδούπολη και τη Λιλιπούπολη και όλη την ημέρα τις άκουγα. Αργότερα ένιωσα την επιθυμία να μάθω πιάνο. Μόλις λοιπόν έγινα 7 ετών πήγα στο ωδείο.
Στη συνέχεια πήγα στο μουσικό σχολείο. Για την επιλογή μου αυτή μπορώ να πω ότι, εκτός από τους γονείς μου, σημαντικό ρόλο έπαιξε και ο θείος μου, ο αδελφός της μητέρας μου, που ασχολείται με τη μουσική. Τελικά αποφάσισα να πάω στη σχολή Μουσικών Σπουδών στο ΑΠΘ. Κατά τη διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων τραγουδούσα σε μικρά μαγαζιά στη Θεσσαλονίκη, είτε με το θείο μου είτε με φίλους… Κάπως έτσι ξεκίνησε η λατρεία μου για το τραγούδι να παίρνει πιο επαγγελματική μορφή.
Όλα μαζί και όλα μακριά- Πως προέκυψε η τελευταία σου συνεργασία και τι ήταν αυτό σε έκανε να πεις το «Ναι»;
Στην Αθήνα αποφάσισα να κατέβω πριν από δυο χρόνια…. Όταν λοιπόν κατέβηκα το πρώτο που έκανα ήταν να ψάξω για εργασία πρωϊνή και βραδινή…
Όπως καταλαβαίνετε, ήμουν συνέχεια στο internet και έψαχνα αγγελίες. Μια μέρα λοιπόν μου ήρθε ένα e mail από ένα sight καλλιτεχνών, πήρα τηλέφωνο. Έτσι γνώρισα τον συνεργάτη μου Σταύρο Φωτεινάκη. Μου έστειλε δυο τραγούδια να τα μελετήσω και να πάω στο στούντιο για ακρόαση. Στο στούντιο γνώρισα από κοντά τον Σταύρο και τον ηχολήπτη μας τον Νίκο τον Κριτσέλη και οι δυο μου είπαν ότι τους άρεσε η φωνή μου για το δίσκο και κάπως έτσι μπήκα στους Ars vetus. Τα υπόλοιπα μέλη του group τα γνώρισα αργότερα.
Τώρα γιατί αποφάσισα να πω το ναι…. Ακουσα τα τραγούδια και μου άρεσαν .Δ ε σας κρύβω ότι ζήτησα και τη γνώμη των γονιών μου, του θείου μου και των φίλων μου. Την τελική απόφαση όμως την πήρα αφότου γνώρισα τον Σταύρο και τον Νίκο. Ημουν βεβαία ότι ήταν άνθρωποι με τους οποίους ήθελα να συνεργαστώ: ανοιχτοί άνθρωποι, ευχάριστοι χαρακτήρες, καλοί μουσικοί και πολύ καλοί στη δουλειά τους.
Ποια είναι τα άμεσα πλάνα σου;
Τα άμεσα πλάνα μου είναι σίγουρα κάποια live με την μπάντα έτσι ώστε σιγά σιγά να αρχίσει να μας μαθαίνει ο κόσμος. Από εκεί και πέρα δεν έχω κάτι άλλο πιο συγκεκριμένο στο μυαλό μου. Πάντως το σίγουρο είναι ότι θα ήθελα κάποια στιγμή να μπορώ να βιοποριστώ από το τραγούδι και να αφιερώνω όλο το χρόνο μου σε αυτό. Η μουσική, είτε σαν χόμπι είτε σαν επάγγελμα, απαιτεί πολύ χρόνο και πολλή προσωπική μελέτη, επομένως, αν κάποιος θέλει να ασχοληθεί σοβαρά με αυτή, θεωρώ ότι δεν έχει χρόνο να ασχοληθεί με κάτι άλλο. Σίγουρα αποτελεί ένα συμπλήρωμα εισοδήματος για τους περισσότερους, όπως και για μένα, αλλά αυτό δεν σε αφήνει να πας ένα βήμα παρακάτω.
Πού σε βρήκε η καραντίνα και πώς πέρασες τον καιρό σου;
Η καραντίνα με βρήκε στο Μαρούσι Αττικής. Έμεινα στο σπίτι, όπως πολλοί, διότι βγήκα σε αναστολή εργασίας… Όλες αυτές τις ημέρες λοιπόν πραγματικά εκτίμησα περισσότερο τη μουσική και κάθε μορφή τέχνης. Ξεκίνησα να βλέπω ταινίες και σειρές, άρχισα να ασχολούμαι πάλι λίγο με το πιάνο, να επεκτείνω το ρεπερτόριο μου στο τραγούδι, να διαβάζω βιβλία κτλ. Σίγουρα μου πέρασαν σκέψεις από το μυαλό για μεταπτυχιακά και διάφορα και βασικά σκέφτομαι σιγά σιγά να ξεκινήσω κάτι , αν και προς το παρόν είναι μόνο σκέψεις. Μπορώ να πω ότι οι πρώτες 2 εβδομάδες της καραντίνας ήταν πιο εύκολες, γιατί μίλησα με φίλους που είχα να δω καιρό ( μέσω viber, skype) , βρήκα επιτέλους χρόνο ν ασχοληθώ λίγο παραπάνω με τη μουσική κτλ. Και σίγουρα μπήκα στη διαδικασία να επαναπροσδιορίσω τα θέλω μου. Μπορώ να πω ότι λίγο πολύ έκανα την αυτοκριτική μου. Βέβαια το υπόλοιπο της καραντίνας με τσάκισε συναισθηματικά το γεγονός ότι έπρεπε να στέλνω sms, για να πάω για περπάτημα, ή να μην μπορώ να πάρω το αυτοκίνητο και να πάω μια βόλτα κάπου που να μην έχει κόσμο. Με θύμωσε πάρα πολύ… Ένιωθα ότι δεν είχα αέρα ν αναπνεύσω …Όπως και να χει, περασμένα ξεχασμένα και, ελπίζω, να μην χρειαστεί να βιώσουμε ξανά κάτι τέτοιο.
Θα σκεφτόσουν να φύγεις εκτός Ελλάδος;
Όχι. Κάποια στιγμή το σκέφτηκα, εκεί γύρω στα 25 μου, αλλά τελικά αποφάσισα ότι δεν θέλω να το κάνω. Δεν θεωρώ ότι τα πράγματα είναι καλύτερα έξω. Αντιθέτως, θεωρώ πως όλο αυτό είναι μύθος. Σίγουρα οι μισθοί είναι μεγαλύτεροι, όμως τα σπίτια και η ζωή είναι ακριβότερα, επομένως αναλογικά νομίζω πως κι αυτοί βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με μας, τουλάχιστον στην Ευρώπη… Επίσης ποτέ δεν μου έκανε ιδιαίτερη αίσθηση ο ευρωπαϊκός τρόπος ζωής, όσο τον ξέρω, ούτε για διακοπές έχω πάει, παρότι είχα την ευκαιρία. Προτιμούσα πάντα τα Ελληνικά νησιά. Σίγουρα όμως θα ήθελα να πάω σε κάποια χώρα, όπου έχει κάτι διαφορετικό να δω και, όταν λέω διαφορετικό, εννοώ διαφορετική κουλτούρα, διαφορετικό τρόπο ζωής αλλά και πάλι θα πήγαινα για λίγο.
Πως βλέπεις την ανταπόκριση του κόσμου στη δουλειά σου;
Η αλήθεια είναι ότι το κοινό πάντα είναι από 40 και πάνω. Με θλίβει το γεγονός ότι οι νεώτεροι και η γενιά μου προτιμάει τον DJ από τον μουσικό. Σίγουρα και πολλοί από τους DJ είναι μουσικοί και σίγουρα κι αυτοί έχουν το ρόλο τους και μας ψυχαγωγούν, αλλά υπάρχουν και τόσα άλλα που μπορεί κάποιος να δει και ν' ακούσει. Τόσα ήδη μουσικής που οι νέοι δεν στηρίζουν. Jazz, Blues, Rock, ρεμπέτικο, έντεχνο, παραδοσιακό κτλ. Επίσης, ο στίχος των τραγουδιών που είναι δημοφιλή σήμερα έχει να κάνει με λεφτά, ναρκωτικά, ποτό και εφήμερες σχέσεις. Όλο αυτό εγώ δεν θεωρώ ότι έχει κάτι να μας διδάξει και να μας κάνει καλύτερους και εξυπνότερους. Δεν είναι το παν στη ζωή τα πολλά λεφτά και το πώς μπορεί να τα σκορπίσει κανείς. Λυπάμαι, αλλά αυτό για μένα δεν είναι τραγούδι. Ελπίζω όλο αυτό στην πορεία ν' αλλάξει και όλοι να εκτιμήσουν ξανά το καλό τραγούδι.
